Ισραήλ-Γενοκτονία-Διεθνές Δικαστήριο: ''Από τη σκοπιά της συνείδησης, η απάντηση έχει ήδη δοθεί''

Tου Γκίντεον Λεβύ (Gideon Levy) *

Όσοι βλέπουν τη μάταιη συνέχιση του πολέμου και τις διαστάσεις των δολοφονιών και των καταστροφών στη Λωρίδα της Γάζας, όσοι θέλουν να τερματίσουν τα απάνθρωπα δεινά περισσότερων από δύο εκατομμυρίων ανθρώπων, πρέπει να ελπίζουν, τουλάχιστον κατά βάθος, ότι το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης θα εκδώσει μια προσωρινή διαταγή για την αναστολή των στρατιωτικών επιχειρήσεων του Ισραήλ στη Λωρίδα.

Δεν είναι εύκολο για έναν Ισραηλινό να επιθυμεί μια δικαστική απόφαση εναντίον της χώρας του που θα μπορούσε επίσης να οδηγήσει σε τιμωρητικά μέτρα εναντίον της, αλλά υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να σταματήσει ο πόλεμος;

Δεν είναι εύκολο να ξέρεις ότι η χώρα σου έχει μηνυθεί από μια χώρα που γνωρίζει ένα ή δύο πράγματα για τα άδικα καθεστώτα και το κακό, της οποίας ο ιδρυτικός ηγέτης ήταν μια προσωπικότητα που αντιπροσωπεύει ένα ηθικό πρότυπο για ολόκληρο τον κόσμο.

Δεν είναι εύκολο να οδηγηθείς στο παγκόσμιο δικαστήριο από τη Νότια Αφρική. Δεν είναι εύκολο να κατηγορηθείς για «γενοκτονία» από ένα κράτος που ιδρύθηκε στα ερείπια της μεγαλύτερης «γενοκτονίας» στην ιστορία.

Δεν είναι πλέον δυνατόν να αγνοηθεί το γεγονός ότι οι υποψίες για τα χειρότερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του διεθνούς δικαίου πλανώνται πάνω από το κεφάλι του Ισραήλ. Ο κόσμος έχει σταματήσει να μιλάει για κατοχή. Μιλούν για απαρτχάιντ, για βίαιη μεταφορά πληθυσμού, εθνοκάθαρση και γενοκτονία. Τι πιο κραυγαλέο από αυτά; Φαίνεται ότι σήμερα δεν υπάρχει άλλο κράτος που να κατηγορείται πλέον για όλα αυτά τα αδικήματα.

Αυτές οι κατηγορίες δεν μπορούν να διαψευστούν με τίποτα, ούτε καν ως απάντηση στον αντισημιτισμό. Ακόμα κι αν ορισμένες από αυτές είναι υπερβολικές και ακόμη και αβάσιμες, η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζονται εδώ – και, όπως πάντα, στρέφονται εναντίον του κατήγορου – μπορεί να είναι μια καλή οδός προς άρνηση και καταστολή, αλλά δεν είναι ο σωστός τρόπος να καθαρίσει το όνομα του Ισραήλ και σίγουρα όχι για την αποκατάσταση και την εξιλέωση της χώρας.

Περισσότεροι από 20.000 νεκροί σε τρεις μήνες, ανάμεσά τους χιλιάδες παιδιά, και η ολοκληρωτική καταστροφή ολόκληρων περιοχών, μόνο υποψίες για γενοκτονία μπορούν να εγείρουν. Οι απίστευτες δηλώσεις σημαντικών ισραηλινών προσωπικοτήτων για την ανάγκη εκκαθάρισης της Λωρίδας από τους κατοίκους της ή ακόμα και καταστροφής τους εγείρουν την υποψία πρόθεσης διεξαγωγής εθνοκάθαρσης. Το Ισραήλ αξίζει να δικαστεί και για τα δύο.

 

Το Ισραήλ δεν πήγε σε πόλεμο για να διαπράξει γενοκτονία –δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό– αλλά στην πραγματικότητα το κάνει αυτό, έστω και ακούσια. Κάθε μέρα που περνά σε αυτόν τον πόλεμο, με τους εκατοντάδες νεκρούς, ενισχύει αυτή την υποψία. Στη Χάγη, η πρόθεση θα πρέπει να αποδειχθεί και είναι πιθανό να μην αποδειχθεί. Αυτό αθωώνει το Ισραήλ;

Πιο βάσιμη είναι η υποψία για σχέδια εθνοκάθαρσης, που προς το παρόν δεν θα συζητηθούν στη Χάγη. Εδώ η πρόθεση είναι ανοιχτή και δηλωμένη. Η γραμμή άμυνας του Ισραήλ, σύμφωνα με την οποία οι βασικοί υπουργοί του δεν εκπροσωπούν την κυβέρνηση, είναι γελοία. Είναι αμφίβολο αν κάποιος θα το πάρει στα σοβαρά.

 

Εάν ο υπέρ της μεταγραφής Bezalel Smotrich δεν εκπροσωπεί την κυβέρνηση, τι κάνει σε αυτήν; Αν ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου δεν έχει απολύσει τον Ιταμάρ Μπεν-Γκβίρ, πώς μπορεί να είναι αθώος για την κατηγορία;

Αλλά είναι η γενική ατμόσφαιρα στο Ισραήλ, που θα πρέπει να μας ενοχλεί ακόμη περισσότερο από αυτό που συμβαίνει στη Χάγη. Το zeitgeist (σ.σ. το γενικό πνευματικό, ηθικό και πολιτιστικό κλίμα μιας εποχής) επισημαίνει την ευρεία νομιμότητα για τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου. Η εθνοκάθαρση στη Γάζα και στη συνέχεια στη Δυτική Όχθη είναι ήδη αντικείμενο συζήτησης. Οι μαζικές δολοφονίες των κατοίκων της Γάζας δεν είναι καν θέμα στον ισραηλινό λόγο.

Το πρόβλημα της Γάζας γεννήθηκε από το Ισραήλ το 1948, όταν έδιωξε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους στην επικράτεια σε κάτι που ήταν σίγουρα μια πλήρης εθνοκάθαρση του νότιου Ισραήλ: Ρωτήστε τον Yigal Allon. Το Ισραήλ δεν ανέλαβε ποτέ την ευθύνη για αυτό.

Τώρα τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου ζητούν να ολοκληρωθεί και να τελειώσει η δουλειά και στη Λωρίδα. Ο άρρωστος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται το ζήτημα της «επόμενης ημέρας» –το κυριότερο είναι ότι το Ισραήλ θα αποφασίσει τι και ποιος θα είναι στη Γάζα– δείχνει μόνο ότι το πνεύμα του 1948 δεν έχει πεθάνει. Αυτό έκανε το Ισραήλ τότε και αυτό θέλει να κάνει ξανά.

Το Διεθνές Δικαστήριο της Δικαιοσύνης θα αποφασίσει εάν αυτό αρκεί για την καταδίκη του Ισραήλ για γενοκτονία ή άλλα εγκλήματα πολέμου. Από τη σκοπιά της συνείδησης, η απάντηση έχει ήδη δοθεί.

* Ισραηλινός δημοσιογράφος, από haaretz.com

Πηγή: ημεροδρόμος

via