Το μέλλον που μου σκοτώσατε

Θυμώνω.

Μ έναν θυμό που δεν είναι πάντα διαχειρίσιμος.

Μ’ έναν θυμό που με ξεπερνάει και με πατάει σε σημεία που πονάω, σε σπασμένα κόκκαλα, σε τομές και σε πληγές ακόμα ανοιχτές.

Με θυμώνει που μου παίρνουν το οξυγόνο και μου το πλασάρουν σαν είδος πολυτελείας λες και ζω σ’ έναν πλανήτη χωρίς αέρα.
 

Μου παίρνουν το νερό για να μου δώσουν πίσω κάτι λασπωμένες σταγόνες που πρέπει να τις φιλτράρω πριν τις πιω, γιατί ο οργανισμός μου δεν έχει μάθει να αντιστέκεται σ αυτά τα μικρόβια.

Μου παίρνουν το φαγητό και μου δίνουν κάτι ψίχουλα ίσα ίσα για να μην πεθάνω από ασιτία, ίσα ίσα για να μη χρειαστεί να με νοσηλεύσουν και χρησιμοποιηθεί πάνω μου βαμβάκι και σύριγγα.

Μου στερούν την κάλυψη των βασικών μου αναγκών έτσι ώστε όλες οι «περιττές» αλλά απολύτως απαραίτητες, να είναι πάντα δεύτερες σε προτεραιότητα, ενώ στο κεφάλι μου είναι πάντα πρώτες σε σημασία.

Κι όσο εγώ αντιστέκομαι, πεινάω αλλά διαβάζω, διψάω αλλά ενημερώνομαι, δεν αναπνέω αλλά είμαι όρθια και προσπαθώ, μου δίνουν χαριστικές βολές με κάτι βολεμένους που δεν πεινούν, δεν διψούν, αλλά βάζουν φωτιά στα «περιττά» μου, έτσι για τη νοοτροπία της αλητείας.

Μ ενοχλεί που τα όνειρά μου πρέπει να έχουν κοντινή ημερομηνία λήξης και σε κάποιες περιπτώσεις ξεραίνονται πριν καν ανθίσουν.

Με σκοτώνει που δεν μπορώ να δω λίγο πιο μακριά, και που αυτά που άφησα πίσω μου είχαν περισσότερο φως από αυτά που βλέπω μπροστά μου.

Με αποδυναμώνει η δύναμη που έχω και παραμένει αχρησιμοποίητη.

Με ισοπεδώνει η αριστεία των άχρηστων και η αχρήστευση των αρίστων.

Ζορίζομαι που δεν μπορώ να έχω τα απαραίτητα όταν είχα καταφέρει να έχω τα περιττά.

Φτιάχνω στο μυαλό μου μονόχρωμες εικόνες ενώ όλες οι μπογιές δίπλα μου παραμένουν σε αχρηστία.

Με ενοχλεί η έλλειψη της όποιας προοπτικής και το γεγονός ότι δεν μπορώ να γράψω τα ρήματα μου στον μέλλοντα.

Το θέμα μου, δεν είναι η προσαρμογή στην νέα πραγματικότητα.

Μπορώ να προσαρμοστώ. Το πρόβλημα είναι ότι δεν θέλω.

Είναι ότι η πραγματικότητα αυτή ήρθε χωρίς τη συμμετοχή μου, χωρίς το λάθος μου, χωρίς την συγκατάθεσή μου και κυρίως χωρίς την αδιαφορία μου.

Δεν ήρθε με την μορφή μιας καταστροφής, ενός πολέμου, μιας δικής μου λανθασμένης κίνησης ή εκτίμησης.

Δεν ήρθε γιατί σταμάτησα να δουλεύω, να παλεύω , να συμμετέχω και να αγωνίζομαι.

Δεν ήρθε ως αποτέλεσμα , ήρθε ως τιμωρία για την ύπαρξη μου ως κάτι άνω του μετρίου.

Τη δική μου, τη δική σας, των παιδιών μας που εκ προοιμίων θα είναι παραπάνω από μας αν τους δώσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις.

Θυμώνω.

Θυμώνω που με περνάνε για ανόητη. Θυμώνω που πιστεύουν ότι δεν θ’ αντιδράσω, δεν θ’ αντισταθώ, δεν θα μιλήσω, δεν θ’ ασχοληθώ.

Θυμώνω που ασχολούμαι για να αποδείξω το παρελθόν μου, ενώ θα έπρεπε να ασχολούμαι για να φτιάχνω το μέλλον μου.

Αυτό το μέλλον που δεν βλέπω. Αυτό το μέλλον που δεν ονειρεύομαι.

Αυτό το μέλλον που μου στερείτε.

Αυτό, που μου σκοτώσατε.

Δήμητρα Καφρομάνη

via