ΝΑΙ στη ζωή

Πολλά τα κρούσματα για τον πληθυσμό της Αττικής, λένε.

Νούμερα και μαθηματικές εξισώσεις με ποσοστά για ΜΕΘ, που δεν βγαίνουν μαθηματικά όμως.

Στενές επαφές κρουσμάτων λένε. Και πώς να μην είναι στενές αναρωτιέμαι εγώ?

Όταν αντί να αυξήσουν τα δρομολόγια των ΜΜΜ τα μείωσαν?

Την ώρα που ο κόσμος συνεχίζει να πηγαίνει στις δουλειές του.

Δεν κάνουν όλοι τηλεργασία ξέρεις.

Φωνές και αναθέματα στα παιδιά που πάνε σχολείο, να κρατούν αποστάσεις και άλλες ωραίες θεωρητικές συμβουλές όταν αυτοί που κρατούν τα ηνία δεν έχουν κάνει τίποτα για να λειτουργήσουν σωστά εν μέσω ιού.

Τα παιδιά φταίνε που έρχονται κοντά στα διαλλείματα και στην είσοδο ή στην έξοδο τους από το σχολείο, αλλά για την μηδενική απόσταση εντός των τάξεων, κουβέντα.

Δύο δύο στα θρανία κάθονται! Είναι αυτό ενάμιση μέτρο απόσταση ή εγώ ξέχασα να μετρώ;

Ατομική ευθύνη πάλι για μας αλλά για αυτούς καμία.

Λοιπόν, η μόνη ατομική που έχουμε είναι που αυτοί κατέχουν δημόσιες θέσεις και δημόσιο λόγο για να μας εμπαίζουν όλους και να παίζουν με την υγεία μας ρωσική ρουλέτα.

Ο χρόνος που κερδήθηκε και το διατυμπάνιζαν κιόλας, τον τζογάρισαν για τα αργύρια που θα έφερναν οι τουρίστες.

Και που όσο ήταν εδώ δεν είχαμε κρούσματα πολλά ούτε στην Αττική ούτε σε δομές ούτε πουθενά που είχε τουρίστες.

Και ως δια μαγείας όλα αυξήθηκαν με την αποχώρησή τους.

Θαύμα θαύμα! Αρνητικό μεν, αλλά θαύμα!

Λόγια, λόγια που αλλάζουν σε μια στιγμή. Δικαιολογία μία και καλή.

Καινούργιος ο ιός δεν τον γνωρίζουν, όλα αλλάζουν από τη μια στιγμή στην άλλη.

Ναι στις μάσκες, όχι στις μάσκες, δεν κολλάνε τα παιδιά, κολλάνε τα παιδιά, οι ασυμπτωματικοί δεν είναι επικίνδυνοι, όχι όχι είναι επικίνδυνοι τώρα….

Μπούρδες επιστημονικές με βούλα κιόλας επιστημονική για να μην μπορείς να μιλήσεις.

Δεν είσαι γιατρός, σου λένε.

Και δεν είμαστε όλοι γιατροί, αυτό είναι η αλήθεια. Για αυτό και τους ακούμε.

Τους θεωρούμε αξιόπιστους, τουλάχιστον τις πρώτες φορές. Είναι και ο φόβος παρέα με την άγνοια και προσέχεις.

Και μετά, με την πάροδο του χρόνου, γίνονται ο ορισμός της αναξιοπιστίας.

Και φταίμε όσοι δεν τους πιστεύουμε. Δεν νοιαζόμαστε τον συνάνθρωπο και άλλες τέτοιες

ψυχολογικές μπαρούφες και άκρως χειριστικές για να φορτωθούμε εμείς την ευθύνη και όχι αυτοί!

Και στα χρόνια του κορωνοιού, με ωμέγα ή με όμικρον, ανακάλυψα ότι δεν πεθαίνουν οι συνάνθρωποι μας από άλλες ασθένειες. Μόνο από τον ιό τούτο. Μόνο για αυτόν τον ιό μας νοιάζονται.

Ο καρκίνος δεν υπάρχει ούτε θερίζει κόσμο, οι καρδιακές παθήσεις, οι αγγειακές, ο διαβήτης.

Εξετάσεις ανθρώπων που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν με πρόσχημα τον καινούργιο ιό.

Και πεθαίνουν οι άνθρωποι, από βουλωμένες αρτηρίες, από καρκίνους που δεν ανακαλύφθηκαν έγκαιρα γιατί δεν γίνονταν εξετάσεις STENT που πρέπει να μπουν άμεσα αλλά δεν υπάρχουν ραντεβού εδώ και μήνες στα νοσοκομεία.

Αλλά αυτές οι ασθένειες και οι θάνατοι που θα προέλθουν από αυτά δεν μετράνε. Μόνο από τον ιό.

Το μόνο που μετράει είναι τα λεφτά που θα δοθούν από αυτούς τους ανθρώπους στα ιδιωτικά θεραπευτήρια που θα προσφύγουν, αν έχουν τα χρήματα φυσικά, στην προσπάθειά τους να ζήσουν!

Να ζήσουν θέλουν μόνο!

Στο στόχαστρο οι αντιρρησίες γιατί έτσι σπέρνεται η διχόνοια που τόσο τους εξυπηρετεί.

Πετάνε ένα κοκαλάκι στο λαουτζίκο τον τρομαγμένο και πεινασμένο, σαν να πετάνε σε σκύλο και αυτοί ήσυχοι και χαλαροί περνούν πίσω από το σκύλο ότι γουστάρουν, αφού πλέον η προσοχή του είναι στραμμένη αλλού.

Έξυπνο, ναι; Αυτό ναι είναι! Εμείς γίναμε υποχείρια του φόβου και της πείνας.

Και όσο αυτοί μας έχουν πετάξει το κόκκαλο της μάσκας, της απόστασης, της ατομικής ευθύνης, αγοράζουν αεροπλανάκια και άλλον τέτοιον εξοπλισμό αφού υπάρχει και αυτή η διαμάχη με τους γείτονες.

Ρε πολύ βολική διαμάχη αυτή για όσους πουλάνε όπλα και αεροπλάνα και άλλα τέτοια….

Εν μέσω κορωνοιού δίνονται εκατομμύρια σε στρατιωτικό εξοπλισμό όταν η χώρα μαστίζεται από μία πανδημία.

Ουπς σόρρυ! Τώρα μιλούν απλά για επιδημία, το ξέχασα…

Και αναρωτιέμαι εγώ η αφελής! Θα πάνε τα κρούσματα να πολεμήσουν; Οι διασωληνωμένοι ίσως; Ή τα πτώματα?

Ίσως πάνε οι παράπλευρες απώλειες του ιού, οι άλλοι ασθενείς που κανείς δεν νοιάζεται για αυτούς.

Δεν είναι κορωνοιός ο καρκίνος …

Το θέμα είναι να μην νοσήσεις από αυτόν το γαμωιό! Ή μήπως το θέμα τους είναι να νοσήσεις από αυτόν ακριβώς;

Γιατί στις άλλες ασθένειες κάτι πρέπει να δώσουν και τα ταμεία βλέπεις, φάρμακα πχ με συμμετοχή ας πούμε…

Και έχουν και την ελπίδα ότι θα πας και σε ιδιωτικό θεραπευτήριο που θα σε κάνει καλά πληρώνοντας αδρά …

Να μη βοηθήσουν και τους φίλους τους λίγο τους παραλήδες; Με έναν σμπάρο δύο τρυγόνια! Αμ΄ πως!

Πρόσεξε τώρα τι λέω για να μη γίνουν παρεξηγήσεις. Δεν αναφέρομαι καν στην ύπαρξη του ιού ή όχι!

Αναφέρομαι στον σχεδιασμό των ειδικών και των καρεκλάτων για την αντιμετώπιση του ιού.

Στο τί κάνουν οι παπαρολογάδες τούτοι. Αναφέρομαι στο πώς έγιναν αναξιόπιστοι. Στην πολυειπωμένη ατομική ευθύνη μας.

Η ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ?

Αναφέρομαι στον φόβο μας που με αυτόν μας ελέγχουν χρόνια τώρα.

Αναφέρομαι στις ψυχολογικές επιπτώσεις που έχει αυτό στον πιο ευαίσθητο πληθυσμό της χώρας μας.

Και να τα καταφέρουμε με τον ιό, πολύ φοβάμαι ότι θα γεμίσουμε ψυχικά πάσχοντες, άστεγους, αφού δουλειές δεν υπάρχουν, καρκινοπαθείς και ανθρώπους με κομμένα πόδια αφού δεν υπάρχει χρόνος για αυτούς.

Πολύ χώρο κατέλαβε τούτος ο ιός από τη ζωή μας και δεν άφησε χώρο για τίποτα άλλο.

Όμως η ζωή του καθενός είναι μόνο μία και δεν μπορεί να την εξουσιάζει ο φόβος και ένας ιός.

Γιατί όταν όλο τούτο θα περάσει και θα περάσει να είσαι βέβαιος, τι θα έχει μείνει πίσω;

Στάχτη από εργασιακά δικαιώματα, στάχτη από χαμένη παιδεία και χαμένο σύστημα υγείας.

Στάχτη, μόνο στάχτη, γύρω γύρω και κάπου εκεί ανάμεσα σε ερείπια τα παλάτια των λίγων.

Λέω ναι λοιπόν στην ατομική ευθύνη, λέω ναι στον συνάνθρωπό μου, αλλά λέω και ναι στη ζωή!

Αρνούμαι τις ανούσιες επαναστάσεις για την χρήση της μάσκας ή μη, όταν γύρω μου η ζωή μας είναι μπροστά στο απόσπασμα.

ΛΕΩ ΝΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΞΙΟΠΡΕΠΗ ΖΩΗ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΚΛΑΒΩΝ ΤΩΝ ΟΛΙΓΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΟΒΟ.

Πηγή: www.alt.gr

Λίλα Μήτσουρα

 
 

via