Εμετός

 

"Κάθε μέρα φέρει τα προβλήματά της. Από τα πρώτα βήματα ο άνθρωπος ονειρεύτηκε την απαλλαγή του από το βάρος τους. Αγάπησε μάγους, αγκάλιασε υποσχέσεις και θεωρίες τελικής σωτηρίας. Με το χρόνο υποψιάστηκε ότι σωτηρία δεν υπάρχει. Μόνο διαδρομή. Στη διαδρομή κατοικεί η ελευθερία". (Λευτέρης Κουσούλης, 2021)

Έμετος ή εμετός ονομάζεται η απότομη αποβολή γαστρικού περιεχομένου από το στόμα. Προκαλείται από σύσπαση κοιλιακών, αλλά και αναπνευστικών μυών, ιδιαίτερα του διαφράγματος. Στις περισσότερες περιπτώσεις η ναυτία μπορεί να προηγηθεί του εμέτου. Πρόκειται για αντανακλαστικό το οποίο περιλαμβάνει την ενεργοποίηση του κέντρου του εμέτου στον προμήκη μυελό ή της λεγόμενης εκλυτικής ζώνης των χημειοϋποδοχέων στο έδαφος της 4ης κοιλίας του εγκεφάλου. Ερεθίσματα από το ανώτερο πεπτικό (συμπεριλαμβανομένου του στοματοφάρυγγα) αλλά και από ανώτερα κέντρα του φλοιού του εγκεφάλου μπορούν να ενεργοποιήσουν το κέντρο του εμέτου. Από την άλλη, χημικές ουσίες, όπως είναι διάφορα φάρμακα, μπορούν να ερεθίσουν την ζώνη των χημειοϋποδοχέων. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η ενεργοποίηση κινητικών ινών προς τους κοιλιακούς και αναπνευστικούς μύες (φυγόκεντρος οδός του αντανακλαστικού).

Αυτό το σωτήριο και τόσο ανακουφιστικό αντανακλαστικό που για κάποιο περίεργο λόγο δεν το έχουν τα ποντίκια και γι’ αυτό είναι ευάλωτα στο ποντικοφάρμακο (αυτό δεν το ξέρατε!) αποτυπώνεται πλέον στη συλλογική συμπεριφορά. Εμετός όταν βλέπεις τον Κούλη στο εβδομαδιαίο κήρυγμά του για την «ατομική ευθύνη» και για τα καλοκαίρια και τους χειμώνες, που πρέπει να θυσιάσουμε ακόμα, εμετός για τις άθλιες επικοινωνιακές κινήσεις του επιτελείου του, πότε να υιοθετήσει ένα αδέσποτο σκυλάκι και πότε να αγοράσει τσουρέκια, εμετός για την υπέρκομψη Μαρέβα, εμετός για τα ξυνισμένα μούτρα των αυλικών του, που σα να υποφέρουν από χρόνια δυσκοιλιότητα, εμετός για τα νέα ηλίθια μέτρα για το Πάσχα, που δυσκολευόμαστε και να απαριθμήσουμε. Είναι αβάστακτο θέαμα να περιφρουρούνται οι πλατείες από τους πραιτωριανούς για να μη γίνουν πάρτυ. Είναι Ύβρις. Όσοι αισθάνονται άνθρωποι προσπαθούν να δραπετεύσουν. Η ζωή μας μικραίνει χωρίς το διεσταλμένο χρόνο του ταξιδιού. Τα καλοκαίρια και οι χειμώνες και οι γιορτές δεν θα έρθουν πίσω.

Ο Χάρος λέγει στον Ερμή:

"Θα ήθελα λοιπόν, Ερμή, να σου πω με τι μου φάνηκε πως μοιάζουν οι άνθρωποι και ολόκληρη η ζωή τους.

Έχεις δει ποτέ τις φούσκες που βγαίνουν, όταν αναβλύζει μια πηγή και το νερό πέφτει από ψηλά; Εννοώ τις φυσαλίδες, από τις οποίες σχηματίζεται ο αφρός. Μερικές, λοιπόν, από κείνες είναι μικρές και αμέσως σκάνε κι εξαφανίζονται, άλλες όμως διαρκούνε περισσότερο· και καθώς συνενώνονται μ’ αυτές οι άλλες, φουσκώνουν παραπάνω και ο όγκος τους μεγαλώνει εξαιρετικά, έπειτα όμως κι εκείνες κάποτε σκάνουν, μια και δεν είναι δυνατό να γίνει αλλιώς.

Αυτή είναι η ζωή του ανθρώπου. Όλοι είναι φουσκωμένοι με αέρα, και γίνονται άλλοι μεγαλύτεροι κι άλλοι μικρότεροι. Κι άλλοι έχουνε το φούσκωμά τους με μικρή διάρκεια και με γρήγορο τέλος, κι άλλοι πάλι εξαφανίζονται πριν καλά-καλά σχηματιστούν.

Πάντως είναι αναπόφευκτο για όλους κάποτε να σκάσουν". (Λουκιανός 125 – 180 μ.Χ, Χάρων ή Επισκοπούντες)

 Λ.

πηγή