Η φαντασία στην εξουσία ήταν, στο όχι και πολύ μακρινό παρελθόν, ένα σύνθημα του εξωκοινοβουλευτικού χώρου. Δεν ξέρουμε αν ήταν ένα ορθό ή όχι σλόγκαν, αλλά αυτό ουδεμία σημασία έχει, γιατί δεν πρόκειται να διαπιστώσουμε πόσο ρεαλιστική προοπτική είναι αφού φαντασία και εξουσία δεν έχουν καθόλου μα καθόλου καλές σχέσεις.
Το σίγουρο όμως είναι πως ήταν ανατρεπτικό. Βλέπετε το πολιτικό σύστημα που ήταν, είναι και θα είναι βουτηγμένο στη συντήρηση και προβλέψιμο μέχρι ανίας, όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά πολύ περισσότερο φοβάται να αφήσει τη φαντασία να εισχωρήσει στο χώρο της εξουσίας.
Αν παρ’ ελπίδα το έκανε έστω για λίγο θα μπορούσε να βρει λύσεις για πολλά προβλήματα, λύσεις που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του λόφου, αλλά το πολιτικό σύστημα (όχι μόνο η κυβέρνηση) αδυνατεί να δει και να προωθήσει.
Δείτε το παράδειγμα του φόρου στα ακίνητα. Παρότι ως νόμος του Ευάγγελου Βενιζέλου κρίθηκε αντισυνταγματικός, οι κυβερνώντες άλλαξαν περιτύλιγμα, τον αποκάλεσαν ΕΝΦΙΑ και τον …έστειλαν να εισπράξει 3 δις. ευρώ περίπου. Κι΄ αυτό την ώρα που οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο ξεπερνούν τα 67 δισ. ευρώ.
Δηλαδή υπάρχει μία τεράστια λιμνάζουσα δεξαμενή εσόδων και οι κυβερνητικοί ταγοί αντί να αναζητήσουν τρόπους να εισπράξουν από αυτή, βάζουν νέους φόρους στα ακίνητα. Παλαβό δεν ακούγεται;
Τι θα μπορούσαν να κάνουν, θα αναρωτηθείτε. Με λίγη φαντασία θα μπορούσαν να εισπράξουν περισσότερα και να ακυρώσουν το φορομπηχτικό και αντιαναπτυξιακό ΕΝΦΙΑ. Να τον ρίξουν δηλαδή στο καναβάτσο, αντί να στείλουν τους πολίτες στα κάγκελα. Πως;
Ας πούμε για παράδειγμα πως ένας φορολογούμενος έχει 1.000 ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές και του ζητούν να πληρώσει 100 ευρώ ΕΝΦΙΑ. Αν αντί να πληρώσει τα 100 ευρώ του πρότειναν να καταβάλει 200 ευρώ, να μειωθεί ισόποσα το ληξιπρόθεσμο χρέος και να μην πληρώσει ΕΝΦΙΑ, τότε το Δημόσιο θα εισέπραττε τα διπλάσια χρήματα, ο ΕΝΦΙΑ θα εξουδετερωνόταν στην πράξη και τα ληξιπρόθεσμα θα μειώνονταν. Μ’ ένα σμπάρο …τρία τρυγόνια δηλαδή.
Τα επιπλέον ποσά που θα έμπαιναν στα δημόσια ταμεία θα μπορούσαν να τα διαθέσουν για εκπτώσεις σε ιδιοκτήτες που δεν έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη, για φοροελαφρύνσεις, ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων ώστε να μην περικοπούν οι συντάξεις, για επενδύσεις.
Δύσκολο; Αδύνατο θα απαντήσουν οι κυβερνητικοί ισντρούχτορες. Βεβαίως, γιατί είναι εκτός πεπατημένης και δεν ξέρουν να περπατούν σε αυτές τις ατραπούς…Προτιμούν τη λεωφόρο της εύκολης λύσης.
Θανάσης Λυρτσογιάννης
Το σίγουρο όμως είναι πως ήταν ανατρεπτικό. Βλέπετε το πολιτικό σύστημα που ήταν, είναι και θα είναι βουτηγμένο στη συντήρηση και προβλέψιμο μέχρι ανίας, όχι μόνο δεν μπορεί, αλλά πολύ περισσότερο φοβάται να αφήσει τη φαντασία να εισχωρήσει στο χώρο της εξουσίας.
Αν παρ’ ελπίδα το έκανε έστω για λίγο θα μπορούσε να βρει λύσεις για πολλά προβλήματα, λύσεις που βρίσκονται στην άλλη πλευρά του λόφου, αλλά το πολιτικό σύστημα (όχι μόνο η κυβέρνηση) αδυνατεί να δει και να προωθήσει.
Δείτε το παράδειγμα του φόρου στα ακίνητα. Παρότι ως νόμος του Ευάγγελου Βενιζέλου κρίθηκε αντισυνταγματικός, οι κυβερνώντες άλλαξαν περιτύλιγμα, τον αποκάλεσαν ΕΝΦΙΑ και τον …έστειλαν να εισπράξει 3 δις. ευρώ περίπου. Κι΄ αυτό την ώρα που οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο ξεπερνούν τα 67 δισ. ευρώ.
Δηλαδή υπάρχει μία τεράστια λιμνάζουσα δεξαμενή εσόδων και οι κυβερνητικοί ταγοί αντί να αναζητήσουν τρόπους να εισπράξουν από αυτή, βάζουν νέους φόρους στα ακίνητα. Παλαβό δεν ακούγεται;
Τι θα μπορούσαν να κάνουν, θα αναρωτηθείτε. Με λίγη φαντασία θα μπορούσαν να εισπράξουν περισσότερα και να ακυρώσουν το φορομπηχτικό και αντιαναπτυξιακό ΕΝΦΙΑ. Να τον ρίξουν δηλαδή στο καναβάτσο, αντί να στείλουν τους πολίτες στα κάγκελα. Πως;
Ας πούμε για παράδειγμα πως ένας φορολογούμενος έχει 1.000 ευρώ ληξιπρόθεσμες οφειλές και του ζητούν να πληρώσει 100 ευρώ ΕΝΦΙΑ. Αν αντί να πληρώσει τα 100 ευρώ του πρότειναν να καταβάλει 200 ευρώ, να μειωθεί ισόποσα το ληξιπρόθεσμο χρέος και να μην πληρώσει ΕΝΦΙΑ, τότε το Δημόσιο θα εισέπραττε τα διπλάσια χρήματα, ο ΕΝΦΙΑ θα εξουδετερωνόταν στην πράξη και τα ληξιπρόθεσμα θα μειώνονταν. Μ’ ένα σμπάρο …τρία τρυγόνια δηλαδή.
Τα επιπλέον ποσά που θα έμπαιναν στα δημόσια ταμεία θα μπορούσαν να τα διαθέσουν για εκπτώσεις σε ιδιοκτήτες που δεν έχουν ληξιπρόθεσμα χρέη, για φοροελαφρύνσεις, ενίσχυση των ασφαλιστικών ταμείων ώστε να μην περικοπούν οι συντάξεις, για επενδύσεις.
Δύσκολο; Αδύνατο θα απαντήσουν οι κυβερνητικοί ισντρούχτορες. Βεβαίως, γιατί είναι εκτός πεπατημένης και δεν ξέρουν να περπατούν σε αυτές τις ατραπούς…Προτιμούν τη λεωφόρο της εύκολης λύσης.
Θανάσης Λυρτσογιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει σχετικά σε άρθρα που αναδημοσιεύονται από διάφορα ιστολόγια. Δημοσιεύονται όλα για την δική σας ενημέρωση.