Το DNA δεν δείχνει κατ’ ανάγκην τον «ύποπτο»

Οι αναλύσεις με βάση το DNA αποδεικνύονται μη αξιόπιστες, σύμφωνα με νέα αμερικανική εγκληματολογική μελέτη που δημοσιεύτηκε στο «Journal of Forensic Sciences» ανατρέποντας τα μέχρι τώρα δεδομένα.


Η κοινωνία έμαθε να αντιμετωπίζει το DNA ως θέσφατο. Οι περισσότεροι ένορκοι και δικαστές πιστεύουν ότι το DNA του «υπόπτου» πάνω στο όπλο του εγκλήματος αποδεικνύει την ενοχή του. Κι όμως, αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Ή, για να το θέσουμε και αλλιώς, τα φαινόμενα απατούν.

Ερευνητές της Strand Diagnostics, ενός αμερικάνικου ιδιωτικού εγκληματολογικού εργαστηρίου που συνεργάζεται με την αστυνομία, εντόπισαν μέσα στους χώρους του εργαστηρίου της εταιρείας τους DNA ανθρώπων που δεν είχαν επισκεφθεί ποτέ τον χώρο αυτόν. Πιο συγκεκριμένα βρήκαν γενετικό υλικό που προερχόταν από τα παιδιά των ίδιων των ερευνητών.

Στη μελέτη που εκπονήθηκε με βάση αυτό το συγκλονιστικό εύρημα, ερευνητές τής Strand και του Πανεπιστημίου της Ιντιανάπολις αποκαλύπτουν πως: το DNA ενός ανθρώπου μπορεί να μεταφερθεί σε αντικείμενα που δεν έχει ακουμπήσει ποτέ, από άλλους ανθρώπους με τους οποίους το άτομο αυτό είχε έρθει σε επαφή. Άρα, κάποιος που αγγίζει έναν άνθρωπο ή προσωπικά του αντικείμενα μπορεί να μεταφέρει το γενετικό υλικό του ανθρώπου αυτού σε ό,τι αγγίζει.

Η μελέτη συμπεριελάμβανε το παρακάτω πείραμα: οι ερευνητές ζήτησαν από ζευγάρια-εθελοντές να κρατήσουν τα χέρια ενωμένα σε χειραψία για δύο λεπτά και στη συνέχεια να πιάσουν ο καθένας από ένα μαχαίρι. Στο 85% των περιπτώσεων, DNA του εθελοντή που δεν είχε πιάσει το μαχαίρι του αλλού ανιχνεύθηκε σε επαρκείς ποσότητες ώστε να είναι δυνατή η γενετική ταυτοποίηση. Ακόμα πιο εντυπωσιακή ήταν η διαπίστωση ότι στο ένα πέμπτο των περιπτώσεων ήταν ανιχνεύσιμο μόνο το DNA του εθελοντή που δεν είχε πιάσει το μαχαίρι και όχι το DNA αυτού που το είχε πιάσει.

Αυτό ονομάζεται κίνδυνος δευτερογενούς μόλυνσης. Αν και οι ερευνητές γνώριζαν πως υπάρχει πιθανότητα μόλυνσης ενός αντικειμένου με ξένο DNA, θεωρούσαν τον κίνδυνο αυτό μόνο θεωρητικό. Τώρα, οι ερευνητές τονίζουν ότι δικαστές και ένορκοι, οι οποίοι συνήθως ενημερώνονται μόνο για την αξιοπιστία των γενετικών εξετάσεων, πρέπει να είναι ενήμεροι για αυτό το φαινόμενο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση ενός άνδρα που συνελήφθη το 2013 στην Καλιφόρνια και εκατηγορείτο για φόνο, έπειτα από την ανίχνευση του γενετικού υλικού του πάνω στο θύμα. Τελικά αθωώθηκε όταν διαπιστώθηκε ότι το DNA του είχε μεταφερθεί στο θύμα από το πλήρωμα ασθενοφόρου που είχε έρθει νωρίτερα σε επαφή με τον αθώο ύποπτο.

Το πρόβλημα, επισημαίνουν οι ερευνητές, πιθανότατα έχει γίνει πιο οξύ τα τελευταία χρόνια λόγω της ανάπτυξης τεχνικών που ταυτοποιούν τον ύποπτο από λίγα μόνο κύτταρα, τα οποία εύκολα μπορούν να μεταφερθούν δευτερογενώς.
Ένα ακόμα επιστημονικό «τεκμήριο» ταξιδεύει για τα σκουπίδια (όπως και το αντίστοιχο των δακτυλικών αποτυπωμάτων, το οποίο έχει αποδειχτεί πολλαπλώς αναξιόπιστο). Κι όμως, πόσοι άραγε άνθρωποι έχουν καταδικασθεί και φυλακισθεί (ή θανατωθεί) χωρίς δεύτερη κουβέντα εξ αιτίας αυτού του «συνταρακτικά αποδεικτικού γεγονότος»;

 

Δημοσιεύθηκε από Κ.

 

anarchypress.wordpress.com