Η ουκρανική «κρίση» εμφανίζεται ως γεωπολιτικό πρόβλημα εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστον. Μπορούμε να ορίσουμε ως αφετηρία της κρίσης το 2007 όταν η Δύση (κατ αρχήν η ΕΕ) ξεκίνησε την ρυμούλκηση του Κιέβου στην ευρωατλαντική σφαίρα επιρροής αρχικά σε οικονομικό επίπεδο.
Η ευρωατλαντική επέκταση στην ανατολική Ευρώπη (ένταξη στην ΕΕ και στη συνέχεια στο ΝΑΤΟ χωρών που για περισσότερα από μισό αιώνα βρίσκονταν εντός της Σοβιετικής Ένωσης ή απόλυτα ελεγχόμενες από τη Μόσχα) εξυφάνθηκε για όσο διάστημα η Ρωσία βίωνε το σοκ της κατάρρευσης της σοβιετικής δομής της που την καθιστούσε την μια από τις δύο υπερδυνάμεις. Η δυτική βουλιμία, ωστόσο, παράλληλα με την ανόρθωση της ρωσικής ισχύος υπό την ηγεσία του Πούτιν ανατροφοδότησε την ένταση του «μεγάλου παιχνιδιού» για τον έλεγχο της «ευρασίας». Και η Ουκρανία βρίσκεται ακριβώς στο σημείο της σύγκρουσης των ευρωατλανιτκών και ρωσικών γεωπολιτικών φιλοδοξιών και συμφερόντων.
Δεν έχει υπάρξει ακριβέστερη και πιο συνοπτική περιγραφή του ουκρανικού ζητήματος από αυτήν που έχει κάνει ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι —Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ επί προέδρου Κάρτερ, διεθνολόγος καθηγητής στο Χάρβαρντ, και γκουρού της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής– υπενθυμίζοντας ένα γεωπολιτικό δόγμα που ισχύει από την εποχή των Τσάρων: «χωρίς την Ουκρανία η Ρωσία είναι μια χώρα. Με την Ουκρανία είναι μια αυτοκρατορία».
Η απάντηση της Ρωσίας του Πούτιν στις ευρωατλαντικές προσπάθειες ένταξης της Ουκρανίας στις δυτικές δομές (ΕΕ- ΝΑΤΟ) που όπως είπαμε ξεκίνησαν το 2007, διατυπώθηκε αστραπιαία με την προσάρτηση το 2014 της Κριμαίας στο Ρωσικό κράτος. Με τον τρόπο ο Πούτιν περιέγραψε χωρίς περιστροφές την κόκκινη γραμμή της Μόσχας: η Ρωσία θα πολεμήσει για να κρατήσει το ΝΑΤΟ έξω από την Ουκρανία.
Κοιτώντας κάποιος τον χάρτη και σημειώνοντας τα σημεία / χώρες (Βαλτικές δημοκρατίες, Πολωνία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Αλεξανδρούπολη στην Ελλάδα κλπ) όπου έχουν δημιουργηθεί τα νέα αμερικανικά στρατιωτικά προγεφυρώματα με την ανάπτυξη στρατηγικών οπλικών συστημάτων, αντιλαμβάνεται και ενδεχομένως συμμερίζεται τις ρωσικές ανησυχίες ασφάλειας, καθώς και την αποφασιστικότητα της Μόσχας να αποτρέψει την απορρόφηση της Ουκρανίας από τη Δύση.
Άλλωστε η Ρωσία πια δεν έχει καμία σχέση με το παραπαίον μετα-σοβιετικό κράτος του Γιέλτσιν.
Αν ισχύει σήμερα (κι απ ότι φαίνεται ισχύει) αυτό που έγραφε το 2015 ο Μπρεζίνσκι, δηλαδή ότι «η Ρωσία έχει τη δυνατότητα να βυθίσει την Ουκρανία σε έναν πικρό, καταστροφικό και διεθνώς επικίνδυνο εμφύλιο πόλεμο», είναι ξεκάθαρο ότι ο Πούτιν διατηρεί την πρωτοβουλία των κινήσεων. Με απλούστερα λόγια, η Μόσχα έχει ήδη κερδίσει το παιχνίδι, καθώς το κόστος που καλείται να καταβάλλει το ευρωατλαντικό σύμπλεγμα συμφερόντων (τα οποία επιπρόσθετα δεν είναι κοινά μεταξύ όλων των χωρών του δυτικού συνασπισμού) για να «τραβήξει» την Ουκρανία μακριά από την αγκαλιά της Ρωσίας, είναι δυσανάλογο των όποιων προσδοκώμενων κερδών.
Σ αυτήν την (πραγματικότητα) ρεαλιστική βάση εξ άλλου εξελίσσονται και οι διπλωματικές διεργασίες για την «ειρηνική διέξοδο» από την τρέχουσα έξαρση της ουκρανικής κρίσης.
Μέχρι την επόμενη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)