Πώς περάσαμε από το Give Peace a Chance, στο Give War A Chance

Ο καθηγητής και συγγραφέας Vladimir Golstein γράφει για την πολεμοχαρή Αμερική, που στο όνομα της "ηθικής ανωτερότητας" την οποία απονέμει στον εαυτό της, είναι πρόθυμη να εμπλακεί σε έναν ακόμα πόλεμο. Η μετάβαση από το "Give Peace a Chance", στο "Give War A Chance", δεν έγινε μέσα σε μια νύχτα. Ήταν μια διαδικασία δεκαετιών κατά τις οποίες οι ΗΠΑ διατήρησαν το δικαίωμα του "εξαιρετισμού" του εαυτού τους, διαμορφώνοντας μια γενιά, (καλών παιδιών από καλά κολλέγια), που σήμερα ουρλιάζει υπέρ του πολέμου ακόμα και αν ρισκάρει τον πυρηνικό όλεθρο.

Του Vladimir Golstein *

Υπήρξε μια γενιά που μεγάλωσε με τον πόλεμο στο Βιετνάμ. Αυτοί η γενιά ήξερε ότι οι πόλεμοι ήταν άσχημοι. Πολλοί ήθελαν να αποφύγουν τη στρατολόγηση. Πολλοί δεν εμπιστεύονταν τους πολιτικούς που έστελναν νέα παιδιά στην κρεατομηχανή. Επρόκειτο για μια κανονική γενιά, όπως χιλιάδες άλλες πριν από αυτήν, αντιμέτωπες με ανόητους πολέμους, διεφθαρμένους πολιτικούς, σκληρότητα και ψέματα. Αυτά συνόδευαν πάντα την ανθρωπότητα στην εποχή της ειρήνης, και ακόμη περισσότερο στην εποχή του πολέμου.

Αλλά μετά κάτι συνέβη. Μια αλλαγή παραδείγματος αν θέλετε. Κάπως έτσι, οι πόλεμοι έγιναν καλοί και ηθικοί. Οι πόλεμοι για «να τελειώσουν όλοι οι πόλεμοι», οι πόλεμοι για «την εισαγωγή της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης». Ο πόλεμος για να λύσουμε τις ηθικές μας αγωνίες.

Αυτή είναι μια τρομακτική αλλαγή, αν το σκεφτείς. Θυμάμαι νεαρούς Γερμανούς να λένε –όταν το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Σερβία – ότι τελικά είμαστε στη σωστή πλευρά του πολέμου. Θυμάμαι παιδιά στα κορυφαία πανεπιστήμια, να κάνουν είδωλο τη Samantha Power[i] και τις διαταραγμένες θεωρίες της για ηθικό καθήκον του …βομβαρδισμού. Θυμάμαι έναν φοιτητή που μου είπε ότι ήταν χλιαρός απέναντι στον πόλεμο στο Ιράκ, γιατί ήταν πόλεμος για το πετρέλαιο, αλλά του άρεσε ο σερβικός βομβαρδισμός, γιατί ήταν ένας τελείως αδιάσπαστος πόλεμος για την ηθική και την καλοσύνη. Θυμάμαι γενναίους αντιφρονούντες όπως ο Βάτσλαβ Χάβελ, που αντιστάθηκαν παλιά στις πιέσεις της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά υπέκυψαν στις πιέσεις του Τζορτζ Μπους και ακολούθησαν με χαρά το ΝΑΤΟ στην καταστροφή του Ιράκ.

Τι στο διάολο ήταν αυτό; Η σειρά των πολέμων: Σερβία, Ιράκ, Λιβύη, Αφγανιστάν, Συρία, όλοι έγιναν καλοί πόλεμοι. Δεν μιλάω για το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα και άλλους ανθρώπους που κερδοσκοπούν από τους πολέμους, τους κατανοώ πλήρως και αυτούς και την υποστήριξή τους στους πολέμους. Ο εγωισμός είναι άλλωστε ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Μιλάω για καλοσυνάτους, μορφωμένους ανθρώπους, που αποφάσισαν ότι ο πόλεμος είναι μια λύση. Δώστε στον πόλεμο μια ευκαιρία, όπως θα έλεγε το μάντρα του επιφανούς αρθρογράφου των NYT, Thomas Friedman.

Ο κόσμος γινόταν ολοένα και πιο απλοποιημένος, οι ΗΠΑ, όλο και πιο ισχυροί, και κατά συνέπεια, ο πόλεμος έγινε το όργανο της εξωτερικής και της ηθικής πολιτικής. Επιπλέον, οι άνθρωποι που έκαναν αυτούς τους πολέμους, τα καλά παιδιά που πήγαν στα καλά κολέγια, δεν επιλέχθηκαν ποτέ για το στρατό. Μετά βίας γνώριζαν το άσχημο πρόσωπο του πολέμου. Το μόνο που ήξεραν ήταν ότι οι καλοί χτυπούσαν τους κακούς και βομβάρδιζαν ανθρώπους για να τους στείλουν στη Λίθινη Εποχή και να τους φέρουν στον Αμερικανικό Τρόπο Ζωής ταυτόχρονα.κυρώσεις διαρκείας κατά της Τουρκίας.

Όπως είπα, όλα αυτά λειτούργησαν για λίγο, όπως για λίγο λειτούργησαν σε όλες τις άλλες καταστάσεις, όταν υπήρχε μια ενιαία αυτοκρατορία, όπως η Ισπανική Αυτοκρατορία του XVI αιώνα ή η Βρετανική στον XIX αιώνα, που υπαγόρευε τους όρους. Αλλά τότε εμφανίζεται το νέο παιδί στη γειτονιά. Όπως η Γερμανία περίπου το 1914. Και τότε η ένδοξη Βρετανική Αυτοκρατορία ξεκίνησε μια ανθρωποθυσία, η εμβέλεια της οποίας ήταν άγνωστη στην ανθρωπότητα από την εποχή του Βάαλ.

Ας μετακινηθούμε γρήγορα εμπρός, εκατό χρόνια μετά. Είναι αυτή η γενιά των παιδιών που μεγάλωσε με το δόγμα ενός καλού πολέμου που διεξήχθη από τις ένδοξες δυνάμεις μας κάπου εκεί έξω, που ώθησε τη Ρωσία στα άκρα, που θα ωθήσει στο μέλλον την Κίνα στα άκρα, και που τώρα απαιτεί, στην πραγματικότητα, ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Ουκρανία. Ποιο μέρος του Πυρηνικού Πολέμου δεν καταλαβαίνουν αυτοί οι ηλίθιοι; Είναι δεδομένο ότι η Χιροσίμα συνέβη, υπάρχουν αρκετά ντοκουμέντα για να δούμε το επίπεδο της καταστροφής. Πόσο περιορισμένος, αλαζονικός, ναρκισσιστής και εντελώς ανόητος μπορεί να είναι κανείς, όχι απλώς να πιέζει για έναν καλό πόλεμο (πράγμα ήδη αρκετά κακό) αλλά να επιζητά έναν πόλεμο που θα εξαφάνιζε την ανθρωπότητα από προσώπου γης;

Δεν μπορώ να πω, ότι φοβάμαι. Αλλά είμαι βαθιά απογοητευμένος. Έχοντας συζητήσει τον Πόλεμο και την Ειρήνη του Τολστόι, έχοντας εξηγήσει πώς ο Τολστόι είχε μεταμορφώσει τον Γκάντι και μέσω αυτού τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, μετά ακούς από τους μαθητές ότι προτιμούν στην πραγματικότητα το «A Problem from Hell: America and the Age of Genocide[ii]» της Samantha Power.

Είμαστε στην Εποχή της Γενοκτονίας; Δεν ήμασταν όταν ο Χίτλερ ήταν στην εξουσία και οι βιομήχανοι των ΗΠΑ τον βοήθησαν να φτάσει εκεί. Δεν ήμασταν όταν οι ΗΠΑ έδιωχναν τα καράβια με τους Εβραίους πρόσφυγες. Αλλά είμαστε τώρα στην Εποχή της Γενοκτονίας, όταν παραμείναμε η μόνη Υπερδύναμη που υπάρχει. Περίεργη σύμπτωση, έτσι δεν είναι; Έχω τη μεγαλύτερη δύναμη πυρός στον κόσμο, εκφοβίζω τους πάντες, ξοδεύω περισσότερα για στρατιωτικούς εξοπλισμούς από όσα αθροιστικά όλες οι άλλες χώρες, κι όμως, είμαστε στην Εποχή της Γενοκτονίας, και επομένως είναι καθήκον μου να συνεχίσω να βομβαρδίζω περιοχές όπου υπάρχουν «γενοκτονίες». Δεν είναι, σαν να γράφεις ένα βιβλίο «Τα MacDonald’s στην εποχή της παχυσαρκίας»; Κι όμως, αυτά τα βιβλία είναι που οι μορφωμένοι αναγνώστες προτιμούν και όχι τα κλασικά της λογοτεχνίας.

Είναι λοιπόν περίεργο που το μορφωμένο κοινό για το οποίο το Βιετνάμ είναι τόσο μακρινή ανάμνηση, γίνεται όλο και πιο υστερικό σχετικά με το Αμερικανικό Ηθικό Καθήκον να προστατεύσουμε τον κόσμο. Προχωρήστε, λοιπόν, παραγγείλετε ένα ακόμα μπέργκερ αγωνιζόμενοι ενάντια στην παχυσαρκία, βομβαρδίστε μια άλλη χώρα στην «εποχή της γενοκτονίας». Όλα συμβαίνουν εκεί έξω. Λοιπόν, αργά ή γρήγορα ότι είναι εκεί έξω συμβαίνει και εδώ.

Ακριβώς όπως εκεί, έξω, ήταν για την πλειοψηφία των Ουκρανών ο πόλεμος στο Ντονμπάς. Με κτίρια κατεστραμμένα, με άμαχους νεκρούς. Για οκτώ χρόνια συνεχίστηκε αυτό. Τώρα το κακό που γινόταν εκεί έξω, ήρθε στο σπίτι μας, αλλά αντί να μας μάθει το φρικτό μάθημα ότι δεν υπάρχει απλώς ένας ξένος πόλεμος εκεί έξω και ότι όλοι οι πόλεμοι μας αφορούν, η ηγεσία της σύγχρονης Ουκρανίας έμαθε κάτι άλλο. Ούρλιαξε «γενοκτονία» προς τους Αμερικανούς, και εκείνοι θα ορμήσουν με πάθος, όπως τους έχει διδάξει η Samantha Power.

Όχι στη σοφή, ανοιχτή, ανεξάρτητη, φιλελεύθερη, δημοκρατική Αμερική που θα καθόταν στο τραπέζι με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη και θα διαπραγματευόταν την ειρήνη. Οχι! Είμαστε στην υστερική, παρανοϊκή Αμερική, της αυτοδικίας και της αυτοδικαίωσης, που προτιμά τη Samantha Power, τη Maddy Albright και τον Dick Cheney από τον Τολστόι, τον Γκάντι και τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ.

Πρωτότυπη πηγή: facebook.com/vladimir.golstein

Μετάφραση: antapocrisis

[i] Η Samantha Power ήταν πολεμικός ανταποκριτής κατά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, υπέρμαχος της στρατιωτικής επέμβασης των ΗΠΑ στο όνομα της ηθικής. Αργότερα έγινε σύμβουλος της κυβέρνησης Ομπάμα, υπέρμαχος του βομβαρδισμού της Λιβύης.

[ii] Βιβλίο της Samantha Power στο οποίο υπερασπίστηκε την αμερικανική επεμβατικότητα όπου γης ώστε να εμποδίζονται γενοκτονίες.

* Ο Vladimir Golstein είναι καθηγητής και συγγραφέας. Έχει διδάξει στο Yale και στο Brown University δυτική και ρωσική λογοτεχνία.

Πηγή: antapocrisis.gr - via