Η υπέροχη απλότητα της ιδέας του πλιάτσικου

Της Κατέ Καζάντη

“...Αποφάσισα να υιοθετήσω μια αυστηρή τακτική με τη λέξη “νοσοκομείο”. Η λέξη αυτή δεν επιτρέπεται πια στις συζητήσεις: στο εξής θα τα αποκαλούμε “μονάδες παροχής”. Κι αυτό γιατί μοναδικός σκοπός τους, στο μέλλον, θα είναι να παρέχουν υπηρεσίες τις οποίες θα αγοράσουν από αυτά οι Υγειονομικές Αρχές και οι γιατροί μέσω “συνομολογημένων συμβολαίων”. Το νοσοκομείο γίνεται κατάστημα. Η περίθαλψη γίνεται εμπόρευμα. Τα πάντα λειτουργούν σύμφωνα με τους κανόνες των επιχειρήσεων: να παράγεις πολύ και να πουλά φθηνά. Η υπέροχη απλότητα αυτής της ιδέας με αφήνει άναυδο...”*

Αν σήμερα έχει ιδιαίτερη σημασία η αποστροφή του Κόου, διά στόματος του ερίτιμου βουλευτή της οικογενείας Γουίνσορ, που ξεκίνησε με τους Εργατικούς, για να καταλήξει εκεί που πραγματικά ανήκε, στους συντηρητικούς της Θάτσερ, είναι διότι σήμερα, στην Ελλάδα, ο νεοφιλελεύθερος εσμός, αδελφό κόμμα εκείνου του θατσερικού μορφώματος, επιχειρεί να μιμηθεί όλα τα ηχηρά παρόμοια, τα φιλεύσπλαχνα και φιλεργατικά, που επιχείρησε η αγαπητή Μάργκαρετ του Πινοτσέτ, η πρωθυπουργίνα της Βρετανίας, καθότι έβλεπε μοναχά άτομα και όχι κοινωνίες.

Ο τρόπος που σκέφτεται ο άριστος Εγγλέζος ευγενής με το βαρύ βιογραφικό, ο σπουδαγμένος στην Οξφόρδη, που εύρισκε τη Θάτσερ, εκτός από εξαιρετικά ωραίο κορίτσι, υπέροχα ιδιοφυή, έχει κάτι εξαιρετικά οικείο. Η μυθιστορηματική εξιστόρηση των κατορθωμάτων της -όχι και τόσο εξωπραγματικής- οικογένειας αρίστων από κούνιας, που διαφεντεύουν κόσμο και κοσμάκη, εντάσσεται στην “ιστορία του πολέμου των συμμοριών, των εγκληματικών και μαφιόζικων οργανώσεων”, κατά πως το λέει ο Αντόρνο, στην ιστορία δηλαδή του κεφαλαίου. Και, εν συνεχεία, της ταξικής πάλης.

“...Ανέβηκα στην αίθουσα τηλεόρασης της λέσχης για τις ειδήσεις των εννέα και είδα τρομερές σκηνές από τα ορυχεία. Μια ολόκληρη συμμορία από ανθρακωρύχους με φάτσες κακοποιών, εξαπέλυσαν δολοφονική και απρόκλητη επίθεση -μερικοί από αυτούς κρατώντας πέτρες- εναντίον αστυνομικών...”: για τον Χένρι Γουίνσο “συμμορίες” είναι η εργατική τάξη, όταν αυτή δεν σκύβει το κεφάλι. Είναι η τάξη από την οποία, στην ανάλυση κόστους – οφέλους, δεν μας νοιάζει και να πεθαίνουν μερικές/οι, αρκεί τα νοσοκομεία να είναι κερδοφόρα. Οπότε, αυτοί οι τύποι με τα σκονισμένα πρόσωπα, ας ψοφήσουν κιόλας, ποιος νοιάζεται;

“...Η επεξεργασία του νομοσχεδίου για τη Δημόσια Υγεία προχωρεί. Κατάφερα να τους πείσω ότι η πολιτική να μειώνονται τα ιδιωτικά κρεβάτια πρέπει να εγκαταλειφθεί. Τα ριζοσπαστικά μέτρα πρέπει να περιμένουν αλλά όχι για πολύ. Πρέπει πρώτα να βάλουμε εκεί μέσα μερικούς τύπους από τον κόσμο των επιχειρήσεων, να μας κάνουν έναν ευρύτατο απολογισμό και να δείξουν ότι το ισχύον σύστημα είναι σκέτο χάλι. Αν ερχόταν, για παράδειγμα, κάποιος από μια αλυσίδα σούπερ μάρκετ και έβλεπε πως λειτουργεί αυτή τη στιγμή, θα τον έπιανε νευρική κρίση...”

Η βασική φιλοσοφία του νομοσχεδίων της Ν.Δ. για τη δευτεροβάθμια περίθαλψη, που καταστρατηγεί την εργασιακή συνθήκη του ΕΣΥ, βασίζεται σε τούτη την “υπέροχη απλότητα” που άφησε άναυδο τον Γουίνσο. Στην αγοραία λογική των σούπερ μάρκετ. Ακολουθώντας το νόμο του χρήματος, το πατροπαράδοτο δηλαδή του Άνταμ Σμιθ, δεν περιμένουμε το ψωμί από τον φούρναρη ούτε το κρέας απ’ το χασάπη ούτε τη γιατρειά απ΄ τον γιατρό εξαιτίας της καλοσύνης τους, αλλά από τη μέριμνα για το συμφέρον τους. Έτσι, αντί, ως όφειλε, να αυξήσει τα μιστά, παρακινεί τους γιατρούς να προσφέρουν γιατρειά μοναχά στους έχοντες τα φράγκα: ο νόμος Μητσοτάκη ορθανοίγει τις πόρτες και καλωσορίζει την ταξική κοινωνία σε ένα κατεξοχήν δημόσιο, έως τώρα, αγαθό, ίδιο για όλες/ους. Οι πολλαπλές ταχύτητες, για τα πολλά και διάφορα πορτοφόλια είναι εδώ. Οι προνομιούχοι/ες έσονται πρώτοι, οι δωρεάν παροχές λιγοστεύουν.

Δεν έχουν ιδέα, ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ούτε η παρέα του, για τα δεινά των ασθενών δίχως φράγκα και γνωριμίες. Τι τραβούν, από το πιο απλό έως το σοβαρότατο, μέχρι να βρουν γιατρό, κρεβάτι σε νοσοκομείο, σειρά για θεραπείες. Τις εβδομάδες αναμονής ως το ραντεβού για έναν υπέρηχο, μια μαστογραφία, μια μαγνητική. Την επιθανάτιο αγωνία, των ιδίων και των οικείων τους, όταν διαγνωστεί η νόσος και η θεραπεία καθυστερεί, όταν το χειρουργείο πάει από αναβολή σε αναβολή, οι ακτινοβολίες υπερβαίνουν το τρίμηνο κ.ο.κ.

Όπου εφαρμόστηκαν τέτοιες πολιτικές -Βρετανία, ΗΠΑ κ.α.- το προσδόκιμο ζωής του κόσμου της εργασίας μειώθηκε. Στην εποχή του COVID-19, επί παραδείγματι, σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστήμίου της Οξφόρδης, (International Journal of Epidemiology), καταγράφηκε η μεγαλύτερη μείωση, 2,2 έτη, για τους άνδρες, γεγονός προφανώς συνδεδεμένο με την κατάσταση στο σύστημα υγείας.

Η αλλαγή παραδείγματος στο κατεξοχήν δημόσιο αγαθό, όπως η διασφάλιση της ίδιας της ύπαρξης, είναι προφανής. Μια νέα βιοπολιτική εγκαινιάζεται, αυτή που θα διασφαλίζει το ζην μοναχά στους πλούσιους.

Κανονικά, θα έπρεπε όλες και όλοι να είναι στους δρόμους διεκδικώντας. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, πικρότερη επίσης ιστορία.

*Τζόναθαν Κόου, Τι ωραίο πλιάτσικο!

Πηγή: artinews.gr

via