Επανάσταση χωρίς τίτλους

Η επανάσταση είναι μια λέξη που προκαλεί διαφορετικά συναισθήματα ανάλογα με τα χείλη που την προφέρουν αλλά και τα αυτιά που την ακούν.


Ετυμολογικά η λέξη συντίθεται από τις λέξεις επί (πάνω) και το ρήμα ανίστημι (σηκώνω) ή απευθείας από το ρήμα επανίστημι-επανίσταμαι (που σημαίνει σηκώνομαι και πάλι, ξεσηκώνομαι, στέκομαι ξανά ορθός). Η στοιχειώδης γνώση της ελληνικής γλώσσας είναι αρκετή για να αντιληφθούμε την σημασία της λέξεως, καθώς και της κατάστασης που περιγράφει. Στους κύκλους των απανταχού πολιτικάντηδων (εδώ θα μας απασχολήσει συντόμως η χρήση της στην πολιτική) από την άκρα αριστερά έως την άκρα δεξιά, η σημασία της όμως έχει ταυτόσημο νόημα, η ανατροπή-αντικατάσταση ενός καθεστώτος από ένα άλλο.

Το «άλλο» φυσικά ποτέ δεν προσδιορίζεται σαν καθεστώς αλλά συνήθως έχει ένα επιθετικό προσδιορισμό που ακούγεται γλυκός στα αυτιά των ανθρώπων που νιώθουν την ανάγκη για αλλαγή και στην ουσία ωθούν αυτή τη δυναμική για να προκύψει μια καινούρια πολιτική κατάσταση. Αυτήν την όποια δυναμική των καταπιεσμένων έρχονται οι ανά περίπτωση θιασώτες της πολιτικής και τη βαφτίζουν όπως ταιριάζει στα συμφέροντα του καθενός τους είτε «λαϊκή», είτε «εθνική», είτε «κοινωνική», είτε «πολιτιστική» κ.ο.κ.

Έτσι, το 1967, στον ελλαδικό χώρο ανατράπηκε το καθεστώς της βασιλευόμενης δημοκρατίας από την «εθνοσωτήριο επανάσταση» των στρατιωτικών. Άλλος ένας επιθετικός προσδιορισμός. Πολλοί μπορούν να έχουν όσες αντιρρήσεις θέλουν, αλλά μάλλον δεν είναι τυχαία η χρήση –και σε αυτή τη περίπτωση– της λέξης «επανάσταση».

Κατ’ αρχήν, ο «κυρίαρχος λαός» δεν ήταν ο φορέας της ανατροπής, αρκούσαν ένα τσούρμο στρατιωτικοί και κάποιοι πειθήνιοι έφεδροι στρατιώτες, οι πολιτικοί διαχειριστές της περιόδου και φυσικά κάποια παγκόσμια κυριαρχικά συμφέροντα. Οι «νικητές» του εμφυλίου ήταν σχεδόν 18 χρόνια κυβέρνηση, με εξαίρεση ένα μικρό διαχειριστικό διάλλειμα του «πρωθυπουργού της απελευθέρωσης», οπότε οι όποιοι τεχνητοί εχθροί (κομμουνισμός) στον ελλαδικό χώρο αναφέρθηκαν, προκειμένου να εξυπηρετηθεί η αναγκαιότητα της «αντιπαράθεσης», είχαν «αφοπλιστεί» με το μοίρασμα της κυριαρχικής πίτας στη Γιάλτα το 1945.

Η λέξη «επανάσταση» χρησιμοποιήθηκε, λοιπόν, για να προσδιορίσει, μια προς ευρεία κατανάλωση κατάσταση, που θα «ανέτρεπε» τις δυσμενείς συνθήκες του πολιτικού χώρου που υποτίθεται πως ανέκυψαν τα προηγούμενα χρόνια (βλ. «ΙΟΥΛΙΑΝΑ»: Μια συκοφαντημένη Εξέγερση), καθώς και να προετοιμάσει την κοινωνία για την αναδιοργάνωση του εξουσιαστικού μοντέλου στη χώρα.

Μπορούμε, αν είμαστε υπομονετικοί, να απαριθμήσουμε εκατοντάδες πολιτικές καριέρες που χτίστηκαν στη βάση του αντιδικτατορικού αγώνα, πόσες βρώμικες πολιτικές καριέρες «ξεπλύθηκαν» την περίοδο της χούντας, αλλά δύσκολα θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε κάτι που να έδωσε μια απελευθερωτική δυναμική στη ζωή των κατοίκων του ελλαδικού χώρου. Άνθρωποι αγωνιστές, θυσιάστηκαν από τα κομματικά γραφεία για κενές ιδεολογίες, παγιοποιώντας άθελα τους τις συνθήκες για την εφαρμογή του σχεδίου αναπροσαρμογής των σχέσεων εξουσίας που είχε εκπονηθεί από τους κρατούντες.

Είναι απορίας άξιον πώς στην περίοδο των επτά ετών που διήρκησε η «εθνοσωτήριος επανάστασις» όχι μόνο ενισχύθηκε στις συνειδήσεις των ανθρώπων η αναγκαιότητα ύπαρξης του κράτους (ενίσχυση της δημοκρατίας και των αντιπροσώπων της σαν τη «σωτήριο λύση») αλλά αναπροσαρμόστηκαν και οι μηχανισμοί καταστολής του (αστυνομία, στρατός, εργατικά συνδικάτα), για την επόμενη διάδοχη πολιτική κατάσταση, που διήρκησε ως τις μέρες μας σχεδόν σαράντα χρόνια. Αυτό το μόρφωμα που σερβιρίστηκε σαν «επανάσταση» από τους εθνοπατέρες είχε έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο και σκοπό να φέρει εις πέρας και αυτό το κατάφερε, άσχετα αν κάποιοι κρατιστές πλέον θεωρούνται οι «καλοί» και κάποιοι άλλοι οι «κακοί».

Τα τεκταινόμενα αυτή τη περίοδο λίγο-πολύ εξυπηρετούν τον ίδιο σκοπό, αναπροσαρμογή των όρων εξουσίας και των σχέσεων κοινωνίας -κράτους. Αν θέλουμε να βάλουμε τις βάσεις και να δημιουργήσουμε ένα κόσμο ελεύθερο και ανεξούσιο, θα ήταν ενθαρρυντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι η όποια επανάσταση δε μπορεί να δοθεί «από πάνω» και να κλείσουμε τα αυτιά μας σε όλους αυτούς που μας προτρέπουν να επαναστατήσουμε προσφέροντας μας από πριν και την εναλλακτική λύση. Όσοι αναρωτιούνται γιατί «δεν γίνεται τίποτα» και κατηγορούν τους γύρω τους για «καναπεδάκηδες» είναι αυτοί που έχουν συγκεκριμένο πλάνο αποκομιδής πολιτικής υπεραξίας και για μια ακόμη φορά μέσα από κόμματα και αποκόμματα ψάχνουν να βρουν το χαμένο τους «υποκείμενο».

Για να αποκτήσει ξανά η έννοια της επανάστασης τη πραγματική της αξία θα πρέπει να είναι ανθρώπινη (είναι ίσως ο μόνος προσδιορισμός που έχει κάποιο νόημα), ανακτώντας ο άνθρωπος τις αξίες και τα ιδανικά που του αφαιρέθηκαν από την κρατική εξουσία. Στους ανθρώπους αυτό μπορεί να γίνει βίωμα όταν αντιληφθούν την αλλοτρίωση που τους επιφέρει η ενασχόληση με την πολιτική και τους ταγούς της, που ταλανίζονται σε όλο το φάσμα της «χρωματικής» ιδεοληψίας. Η εμπειρία των εξεγερτικών διεργασιών δύναται να επιφέρει στους ανθρώπους την επανάσταση στην αντίληψη και στις πραγματικές ανάγκες και αξίες αποφεύγοντας της «σειρήνες» της πολιτικής. Να συνθέσουν ξανά όλοι μαζί, αποφεύγοντας τη βρώση ξαναζεσταμένων φαγητών άλλων εποχών.

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 127, Μάιος 2013

https://anarchypress.wordpress.com/2017/03/09/%ce%b5%cf%80%ce%b1%ce%bd%ce%ac%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83%ce%b7-%cf%87%cf%89%cf%81%ce%af%cf%82-%cf%84%ce%af%cf%84%ce%bb%ce%bf%cf%85%cf%82/