Κόρη αλκοολικού

 

Είμαι η Μαρία και είμαι 24 χρονών. Σήμερα έχασα τον πατέρα μου από κίρρωση του ήπατος. θέλω να μοιραστώ και εγώ την ιστορία μου και να δείξω την άλλη πλευρά του νομίσματος… αυτή που δεν έχει happy end.

Ο πατέρας μου, ο Φίλιππος ετών 48, ξεκίνησε να πίνει από τα 17 του χρόνια δεν είχε πρόβλημα κοινωνικότητας, το αντίθετο θα έλεγα. Όλα ξεκίνησαν όταν αποφάσισε να δουλέψει νύχτα σε κλαμπ. Καλά λένε πως η νύχτα τρώει τα παιδιά της. Έπινε για την παρέα, για να έχει διάθεση και ίσως από ‘’μαγκιά’’. Τα χρόνια περνούσαν και ο Φιλιππάκης, όπως τον αποκαλούσαν, συνέχιζε να πίνει θεωρώντας πως μπορούσε να το ελέγξει. Έλα όμως που δε μπορούσε.

Αποφάσισε να ανοίξει τη δική του καφετέρια-μπαρ γιατί ήταν το μόνο πράγμα που ήξερε να κάνει κι εκεί γνώρισε τη μητέρα μου. Έμεινε έγκυος σε εμένα και παντρεύτηκαν. Πέρασε περιόδους που έπινε αλλά με εκβιασμούς και τσακωμούς το έκοβε ή έλεγε πως το έκοβε έστω για λίγο μέχρι που αποφάσισαν να φύγουν και να ανοίξουν ένα μαγαζί στην Κρήτη.

Το μαγαζί δεν πήγαινε καλά και όπως όλοι οι αλκοολικοί βρήκε την αφορμή που έψαχνε για να ξεκινήσει το ποτό ξεκάθαρα πλέον. Η μητέρα μου τον παρακαλούσε να σταματήσει και του εξηγούσε πως με αυτό που κάνει θα διαλύσει την οικογένεια του αλλά αυτό που της δήλωσε ήταν πως ‘’εγώ γεννήθηκα και θα πεθάνω πίσω από μια μπάρα’’ έτσι και εκείνη αποφάσισε πως δε μπορούσε να κάνει κάτι πλέον πέρα από το να πάρει εμένα και να φύγουμε για να με προστατέψει.

Κατά τη διάρκεια αυτών των 7 χρονών που ήταν παντρεμένοι εγώ είχα τρελή αδυναμία στον πατέρα μου. Ήταν ο Θεός μου.

Δεδομένου ότι δε δούλευε γιατί δεν υπήρχε δουλεία που να τον κρατούσαν, περνούσαμε πολλές ώρες μαζί και εμένα είχε γίνει η παρέα μου. Ήμουν θυμάμαι γύρω στα 5 όταν ξεκίνησαν οι πρώτοι τσακωμοί ανάμεσα στη μαμά μου και τον μπαμπά μου γιατί είχε ξεκινήσει να έχει παντού μπουκάλια από ούζο. Τότε ήταν που με έβαλε και εμένα σε αυτό το κόλπο. Μου είπε πως η μαμά δε θέλει να βλέπει τον μπαμπά να πίνει γιατί στενοχωριέται. Ο μπαμπάς δεν κάνει κάτι κακό αλλά τη μαμά την πειράζει όποτε θα πρέπει να μην βλέπει τα μπουκάλια που πίνει ο μπαμπάς. Έτσι κι εγώ για να μη μαλώνουν αποφάσισα ότι θα κρύβω τα μπουκάλια.



Το κακό σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι ποτέ κάνεις δεν τον άφησε να πιάσει πάτο. Πάντα σε ότι και να ήθελε υπήρχε μια μαμά η ένας μπαμπάς που έκαναν ότι ήθελε ο "Φιλιππάκης". Ποτέ δεν κατάφερε να σταθεί στα πόδια του. Άνοιγε το ένα μαγαζί μετά το άλλο και πάντα έβγαινε χρεωμένος. Πήγαινε να πιάσει κάπου δουλειά και τον έδιωχναν επειδή πάντα ήταν λιώμα. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να πηγαίνω εγώ κάθε 15 μέρες για να μένω μαζί του και εκείνος να μου ανοίγει το πορτοφόλι και να μου παίρνει τα λεφτά η να μου δίνει ο παππούς μου χαρτζιλίκι και να μου ζητάει τα μισά λεφτά. Εγώ τότε το έκανα.

Πολύ αργότερα κατάλαβα το λάθος μου. Με έπαιρνε τα σαββατοκύριακα και ενώ όλα τα παιδάκια ο μπαμπάς τους τα πηγαίνει παιδική χαρά, θέατρο εκείνος με έπαιρνε το βράδυ και με πήγαινε για να πίνει. Έπινε τόσο πολύ που κάθε φορά φοβόμουν αν θα γυρίσω σπίτι ζωντανή. Αλλά δε μιλούσα. Έλεγα θα το σταματήσει.

Το 1998 έπαθε την πρώτη παγκρεατίτιδα. Οι γιατροί τον είχαν τελειωμένο γιατί μαζί με την παγκρεατίτιδα έκανε και πρώτη φορά αποτοξίνωση με όλα αυτά που εμπεριέχει αυτή. Πυρετό, παραισθήσεις…

Στην αρχή φοβήθηκε και η αλήθεια είναι πως για 2 χρόνια δεν το είχε ξαναβάλει στο στόμα του. Τα 2 χρόνια όμως πέρασαν, ο φόβος υποχώρησε και η εξάρτηση ξαναβγήκε στην επιφάνεια. Ξεκίνησε πάλι το ποτό. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα ήταν χειρότερα. Μύριζε πια πάρα πολύ, ξεχνούσε ημέρες και ημερομηνίες, δε μπορούσε να μιλήσει και έκλαιγε συνέχεια. Εγώ πλέον είχα φτάσει έκτη δημοτικού…

28η θυμάμαι ήταν που είχε έρθει να με δει στην παρέλαση και τότε μια φίλη μου γύρισε και μου είπε «γιατί ο μπαμπάς σου είναι τόσο κόκκινος; Είναι ερυθρόδερμος;». Ήταν η πρώτη φορά που ντράπηκα τόσο πολύ και από τότε δεν ήθελα να έρχεται σε επαφή με τους φίλους μου. Τότε ήταν η πρώτη φορά που καταλάβαινα πως κάτι δεν πήγαινε καλά με το αλκοόλ.

Είχαμε σταματήσει πια να επικοινωνούμε γιατί πάντα έκλαιγε και μου έλεγε ασυναρτησίες. Απομακρυνθήκαμε. Εγώ μεγάλωνα όμως και εκείνος δεν το καταλάβαινε. Μπορεί να είχε να με πάρει και 6 μήνες τηλέφωνο. Δεν τον ένοιαζε. Τον ένοιαζε μόνο να πίνει! Αυτός ήταν ο στόχος της ζωής του.

Και τα χρόνια πέρασαν κι άλλο κι εμείς πια είχαμε ένα τεράστιο χάσμα που δε μπορούσε να γεφυρωθεί με τίποτα. Έφτασα 16 χρονών και έμαθα ότι έχω σκλήρυνση κατά πλάκας. Ήθελε να ήταν δίπλα μου όμως δε μπορούσε. Το αλκοόλ τα είχε καλύψει όλα. Ήταν εκεί το σώμα του αλλά όχι το μυαλό του.

Με έπιαναν οι γιατροί και οι νοσοκόμες και μου έλεγαν ότι μυρίζει αλκοόλ και ότι πρέπει να πάει για αποτοξίνωση. Και για ακόμα μια φορά με έκανε να ντραπώ. Βγήκα από το νοσοκομείο, πάτησα στα πόδια μου και εκείνος συνέχιζε να πίνει. Τον παρακαλούσε να το σταματήσει και προσπαθούσα να του φέρω ως παράδειγμα το δικό μου πρόβλημα. Ότι εγώ έχω κάτι που δεν έχω επιλέξει ενώ εκείνος μπορεί να σωθεί. Αλλά δε με άκουγε. Έκλαιγα, φώναζα, έβριζα, μιλούσα ήρεμα αλλά εκείνος τίποτα.



Ένα χρόνο αργότερα έπαθε τη 2η παγκρεατίτιδα. Πήγα στο νοσοκομείο να τον δω. Ο μπαμπάς μου ήταν 1.85 και ζύγιζε εκείνη την περίοδο μόλις 68 κιλά. Βγήκε από το νοσοκομείο και είπαμε να κάνουμε μια προσπάθεια αποτοξίνωσης. Εκείνος μέσα του δεν πίστευε πως το χρειαζόταν αλλά το έκανε για χατίρι δικό μου και της μαμάς του. Κλείσαμε να πάμε σε μια κλινική, μπήκε μια μέρα και μετά ζήτησε να βγει γιατί δεν άντεχε και υποσχέθηκε να κάνει τη θεραπεία στο σπίτι.

Όντως στην αρχή έκανε επακριβώς ότι έπρεπε, όμως πάλι ο καιρός πέρασε και πάλι ο φόβος εξανεμίστηκε. Ξεκίνησε να πίνει, λιγότερο αυτή τη φορά για να μην τον πάρουμε είδηση. Μέχρι που πριν 8 μήνες πέθανε η μητέρα του. Υπήρχε σχέση πάθους μεταξύ τους. Το άτιμο το οιδιπόδειο πόσους γιους έχει καταστρέψει! Τότε λοιπόν βρήκε για ακόμα μια φορά την αφορμή να ξεκινήσει να πίνει. Κρυφά βέβαια…

Σταμάτησε να με παίρνει τηλέφωνο, όταν τον έπαιρνα βιαζόταν να με κλείσει, μου μιλούσε κι έκλαιγε και εγώ καταλάβαινα πως κάτι δεν πάει καλά. Του το έλεγα αλλά φυσικά το αρνιόταν. Μέχρι που πριν από ένα μηνά άρχισε να πρήζεται η κοιλιά του πολύ, ενώ ταυτόχρονα στο υπόλοιπο σώμα φαινόταν πως χάνει κιλά. Ήταν πολύ παράξενο αλλά εκείνος επέμενε πως όλα ήταν καλά και ήταν κατηγορηματικά αρνητικός στο να πάει στον γιατρό. Μέχρι που την Τρίτη 20/10/2015 αισθάνθηκε δυσφορία και αποφάσισε να μπει να κάνεις κάποιες εξετάσεις.

Με το που μπήκε στο νοσοκομείο διαγνώστηκε κίρρωση του ήπατος. Του είπαν πως θα του έκαναν παρακέντηση για να αφαιρέσουν ένα μέρος από το υγρό. Ταυτόχρονα του έκαναν κι άλλες εξετάσεις οι οποίες έδειχναν πως όλο αυτό το είχε 1,5 χρόνο και είχε επηρεαστεί ο εγκέφαλος, οι νεφροί, το στομάχι και η καρδιά… Είχε μείνει σκελετός με μια κοιλιά. Τίποτα άλλο! Πήγα να τον δω την Τετάρτη και ήταν λες και ήταν 90 χρονών. Δεν ήταν ο πατέρας μου πλέον αυτό. Ήξερα πως το τέλος πλησίαζε. Τον ρώτησα γιατί το κάνει αυτό και αυτό που είχε να μου πει είναι ότι ο οργανισμός μου το κάνει. Πάλι όχι αυτός! Πάλι η ευθύνη αλλού.

Έφυγα εκείνο το βράδυ και βγήκα έξω και έκλαιγα με αναφιλητά γιατί πλέον το αισθανόμουνα έφευγε για πάντα. Την επόμενη μέρα μιλήσαμε στο τηλέφωνο και ήταν η πρώτη φορά που του είπα ότι τον αγαπώ πολύ και ότι δε θέλω να πεθάνει και μου υποσχέθηκε πως δε θα πεθάνει. Και πάλι μου είχε πει ψέματα. Το ίδιο βράδυ έπαθε ανακοπή. Αυτό ήταν!!! Έφυγε…

Αύριο έχω τα γενέθλιά μου αλλά μάλλον δεν είχε σημασία…

Το ξέρω πως η ιστορία μου δεν είναι ευχάριστη αλλά εγώ ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας ελπίζοντας πως κάποιον μπορεί να βοηθήσει. Ο αλκοολισμός δεν έχει γυρισμό παρά μόνο αν το παραδεχτείς και αποφασίσεις πως θέλεις να ζήσεις…



http://www.oasis.org.gr/alkool-kori-alkoolikou-alkoolismos/