Λίγο πριν τα 30, έμαθα να χάνω. Και να χάνομαι.

Λίγο πριν τα 30, έμαθα να συνειδητοποιώ ακόμη πιο έντονα πράγματα που υπήρχαν στο φόντο της ζωής μου. Λίγο πριν τα 30, έμαθα να χάνω. Και να χάνομαι.
Λίγο πριν τα 30 και με μία ζωή χαοτική, μέσα σε ρυθμούς που έχανα τον εαυτό μου, τις επιθυμίες μου, το χρόνο και το χώρο μου, κατάφερα να επιβιώσω, να βρω κάποιες ισορροπίες μου, να παλέυω ακόμη, να κατακτήσω στόχους για μία νέα ζωή.

Λίγο πριν τα 30 πληγώθηκα πολύ και από πολλά. Βίωσα την προδοσία, μία έννοια που στον ουτοπικό και ρομαντικό μικρόκοσμό μου ήταν σε αποκλεισμό. Μία έννοια που δε μπορούσε να έχει χώρο στις δικές μου σχέσεις, αφού επιλέγω να είμαι αυθεντική, ειλικρινής, χωρίς υποκρισία. Μία έννοια που όμως βρήκε τον τρόπο να τρυπώσει στη ζωή μου και να με διαλύσει. Κατάλαβα την απώλεια, τον τόσο μισητό εχθρό μου, το φόβο μου.

Άνθρωποι που υποσχέθηκαν και χάθηκαν, άνθρωποι- κομμάτια μου που εγκατέλειψαν μέσα σε μία νύχτα μια «αγάπη». Άνθρωποι που δε βρήκαν το θάρρος να μου επικοινωνήσουν τι συνέβη κάπου ανάμεσα στο «Σημαίνεις τόσα για μένα» και στο «Σε σβήνω οριστικά σαν να μην υπήρξες τίποτε για μένα». Άνθρωποι σκιές που τους έδωσα υπόσταση και μορφή με τα δάκρυά μου. Και τώρα στέγνωσαν. Και άφηνουν πάνω μου αποχρώσεις βιωμάτων και αναμνήσεων που χτίζουν το τώρα μου. Όσο κι αν πόνεσα, όσο κι αν ένιωσα, όσο κι αν ακόμα πονάω, όσο κι αν θέλω, όσο κι αν μετάνιωσα, όσο κι αν δεν καταλαβαίνω, όσο και αν προσπάθησα, όσο, όσο, όσο… Άλλο τόσο ευχαριστώ.

Λίγο πριν τα 30, αναλώθηκα τόσο πολύ σε όλα εκτός από εμένα, που ξαφνικά ξέχασα ποια είμαι, τι θέλω, για τι παλεύω. Ξέχασα τις πτυχές μου, ξέχασα την τόσο έντονη τρέλα μου, τα έβαλα όλα σε χειμερία νάρκη. Μα! Τώρα καλοκαίριασε. Και ακούω τη φωνή μου να αναρωτιέται, πόσα ακόμα καλοκαίρια άραγε θα αφήσω να περάσουν από πάνω μου ενώ κοιμάμαι;

Λίγο πριν τα 30 θέλω να ξυπνήσω από το χάος μου. Και να ξυπνήσω και όσα άφησα στην άκρη. Να ζήσω, να γελάσω, να ασχοληθώ με εμένα, αρκετό χρόνο κατανάλωσα για όλα και όλους.

Λίγο πριν τα 30 μου μετράω τους ανθρώπους μου και γελάω. Και κλαίω. Πόσα έχουν αλλάξει; Πόσοι είναι δίπλα μου; Πόσοι ήρθαν, πόσοι έφυγαν, πόσοι είναι σταθεροί; Άνθρωποι που πέρασαν σαν σύννεφα και υποσχέθηκαν βροχή δροσερή, ενώ έφεραν μπόρες και άνθρωποι ήλιος που νόμιζαν πως θα με κάψουν, αλλά με έλουσαν με ζεστασιά.

Λίγο πριν τα 30 μου δε με νοιάζει το δήθεν, το πολύ, η ποσότητα, το φαίνεσθαι. Έμαθα να έρχομαι σε σύγκρουση και να μην το φοβάμαι.

Έμαθα να μπορώ να εστιάζω σε όσα έχω, στα καλά και σταθερά.

Έμαθα να δημιουργώ και να απολαμβάνω.

Έμαθα ακόμα να συγκατοικώ με τον πόνο μου, έκανα τη θλίψη φίλη μου. Αποδέχτηκα τις άσχημες πλευρές μου, τις άφηνα να υπάρχουν. Άλλες φορές δεν άντεχα να τους δίνω χρόνο και προσοχή και τις παραμελούσα. Και άλλες τις κοίταζα με θυμό και απορία. Όμως συμφιλιώθηκα με την ύπαρξή τους. Με υπομονή και προσπάθεια. «Να κάνεις φίλη σου τη θλίψη», μου έιπαν κάποτε. Τώρα, το κατανοώ.

Λίγο πριν τα 30 μου, φοβάμαι να μεγαλώσω, φοβάμαι για τον χρόνο που απλά περνάει χωρίς ένταση και ουσία. Φοβάμαι για τις μέρες που περνάνε και αναλώνομαι σε τόσες δουλειές, σε τόσα άλλα, εκτός από το να ζήσω.

Λίγο πριν τα 30, με αγάπησα. Μαθαίνω να με αγαπάω, απορρίπτοντας οτιδήποτε έρχεται ενάντια σε αυτή τη συνθήκη. Από αντικείμενα και επιλογές μέχρι καταστάσεις και ανθρώπους.

Μία ανάσα πριν τα 30, βουτάω στο βυθό μου αναζητώντας τα ακριβότερα στολίδια μου.

Αγγίζοντας τα 30, φτιάχνω το προσωπείο μου με τις αλήθειες μου, με τους ανθρώπους μου, με τα φανταχτερά χρυσάφια μου αλλά και τα κατάμαυρα ίχνη μου.

30, λέω και παίρνω μια βαθιά αναπνοή. Με φόβο, αλλά και ενθουσιασμό, με δισταγμό, αλλά και θέληση, με δυσκολίες αλλά και αισιοδοξία, φοράω τα πρώτα άντα μου και αποφασίζω να ζήσω πια με τον τρόπο που μου ταιριάζει, βαδίζοντας το δρόμο που θα ανοίξει η ψυχή και τα όνειρά μου.

http://www.anapnoes.gr/ligo-prin-ta-30-ematha-na-chano-ke-na-chanome/