Είμαστε εδώ

Και όσο αυτοί "πενθούν" με κροκοδείλια δάκρυα τις απώλειες του νέου ιού, επιλέγω να στρέψω τη ματιά μου στις ζωντανές απώλειες. Να στρέψω το βλέμμα μου στις παρενέργειες. Αν με ρωτήσεις ποιοι είναι οι «αυτοί», μία είναι η απάντησή μου πάντα.
Είναι αυτοί και εμείς. Αιώνια αντίπαλες ομάδες, οι κατέχοντες και οι μη κατέχοντες. Αυτοί που δεν δουλεύουν και τους πληρώνουμε και εμείς που δουλεύουμε, η εργατιά.

Πάμε παρακάτω τώρα…

Ο ιός ήρθε και πήρε μαζί του πολλούς ανθρώπους. Μετράμε νεκρούς, αυτό είναι δεδομένο. Πενθούμε απώλειες συνανθρώπων μας. Ένας άγνωστος ιός παγκοσμίως και μεις πήραμε τη θέση των ποντικών των ιατρικών εργαστηρίων. Για το καλό της ανθρωπότητας πάντα, για να βρεθεί η θεραπεία. Και τι άλλο να γίνει, θα μου πεις….

Για να επιβιώσει, αντέξει και εν τέλει να ζήσει το σώμα το φθαρτό. Και για να γίνει αυτό υπήρξε μόνο ατομική ευθύνη. Με άλλα λόγια αν θέλαμε να ζήσουμε υγιείς, η ευθύνη βάραινε μόνο εμάς. Με τις γνωστές συμβουλές και πολυπαιγμένα βιντεάκια για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε, ΕΜΕΙΣ!

ΑΥΤΟΙ μας δίνουν συμβουλές, μας χτυπούν συμπονετικά στην πλάτη, μας λυπούνται ίσως, αλλά μέχρι εκεί τους πληρώνουμε τόσο μπορούν να κάνουν. Στη τελική, δική μας η ζωή δική μας και η ευθύνη, έτσι θαρρώ υπονόησαν…

Αλλά επειδή είναι καλοί άνθρωποι αυτοί, μας πέταξαν και ένα ξεροκόμματο με τη μορφή επιδόματος. Αλήθεια, πόσο ήταν; Α, ναι! 800 ευρώ για τρεις μήνες σε όσους ήταν σε αναστολή η εργασία τους. Τρείς μήνες, 800 ευρώ για οικογένειες… Δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο νομίζω, έχουμε όλοι αντίληψη τι σημαίνει αυτό και αν βγαίνει η εξίσωση…

Ένα ακόμα επίδομα των 533 δίνεται αυτές τις μέρες και έξω από την πόρτα φίλτατοι, ως εδώ! Δεν μπορούμε να σας ταΐζουμε αιωνίως. Η πολιτική των επιδομάτων για όντα με σκυμμένα κεφάλια και απλωμένα χέρια. Μα δεν είμαστε ζητιάνοι ούτε τεμπέληδες. Δουλειά ζητάμε μόνο και αφού δεν γίνεται αυτό, λόγω του ιού, σεβάσου μας τουλάχιστον. ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ!!!

Δεν μας σέβονται ως άτομα και ως προσωπικότητες.

Όλοι ξέρουμε το γιατί. Δεν βοήθησαν παρά στο ελάχιστο την ιατρική περίθαλψη αυτής της έρμης χώρας να ανταπεξέλθει στην επέλαση του ιού. Τίποτα δεν έκαναν. Απλά, μας μετέθεσαν τις ευθύνες τους και τις βάφτισαν «ατομική ευθύνη».

Από την άλλη, μας φλομώνουν στα ψέματα, μας ταΐζουν ψίχουλα γιατί δεν υπάρχουν λεφτά για μας, παρά μόνο για τα ΜΜΕ, για να μας χειραγωγούν. Πώς αλλιώς θα γίνει; Στρέφουν την μία κοινωνική ομάδα απέναντι στην άλλη. Κοινωνικός αυτοματισμός λέγεται αυτό, ή αλλιώς, διαίρει και βασίλευε…

Και όσο εμείς τσακωνόμαστε για το ποιος φταίει, αυτοί χοροπηδούν στις πλάτες μας. Και μαζί με τα γνωστά συμπτώματα του ιού, εμφανίστηκε και ένα καινούργιο και πιο δυνατό. Η οικονομική κρίση. Την έφερε ο ιός ξανά αρκετά πιο δυναμωμένη. Ή μήπως τους βόλεψε ο ιός; Δεν ξέρω, μπερδεύτηκα τώρα… Άτιμος ιός έκοψε στη μέση την ανάπτυξη.

Μια κοινωνία και ένα κράτος σε αποσύνθεση. Άνεργοι, άστεγοι, πτωχεύσεις καταστημάτων, επιχειρήσεων κλπ. ψυχικά ασθενείς και ασταθείς, σωματικά ασθενείς και δίχως ιατρική περίθαλψη, σοβαρή, τουλάχιστον. Και φυσικά τίποτα δεν είναι δωρεάν από αυτά. Τα ΄χουμε πληρώσει όλα μέχρι τελευταίας δεκάρας με το αίμα και τον ιδρώτα μας και τώρα και με τις ζωές μας.

Αφού, λοιπόν, νομίζουν ότι μας τρομοκράτησαν και μας πείραξαν τα θεμέλια, τώρα πάμε στα παιδιά. Τα πραγματικά θεμέλια του κόσμου και της ζωής.

Τα παιδιά!

Όλα τα έφτιαξαν τέλεια, υποκειμενικό το τέλειον, θα φτιάξουν και την παιδεία καταστρέφοντάς την. «Έχε το νου σου στο παιδί…»

Το έχω, αλλά αυτοί κρατάν και το καρπούζι και το μαχαίρι.

Δεμένοι χειροπόδαρα. Και τώρα?

Τώρα θα φωνάξουμε, θα αντιδράσουμε. Γιατί όσο και αν είμαστε εγκλωβισμένοι έχουμε ακόμα φωνή.

Μένουμε ασφαλείς, αλλά όχι σιωπηλοί. Φωνάζει και το στόμα και το μυαλό.

Είναι αυτοί και εμείς. Και εμείς είμαστε οι πολλοί, μην το ξεχνάς και μην το βάζεις κάτω.

«Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε

Όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος»

Γράφει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος

Κόκκινος σπόρος σαν το αίμα

Κόκκινος σαν την ζωή

Κόκκινος σαν το πάθος

Είμαστε εδώ, είμαστε όρθιοι, είμαστε ζωντανοί, είμαστε αγωνιστές!

Δεν θα τους κάνουμε την χάρη να λυγίσουμε.

Λίλα Μήτσουρα

via