Ταξιδεύοντας με αμαξίδιο… Ρολάροντας στη Σύρο!

ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΧΡΥΣΙΚΟΣ

Λένε ότι η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται … Είχα τελειώσει πλέον την αποκατάσταση μου (είμαι τετραπληγικος τα τελευταία 3 χρόνια περίπου) και είχα γνωρίσει ανθρώπους με παρόμοιες βλάβες. Ρώτησα, λοιπόν, έναν από αυτούς αν υπάρχει κάποιο "ΑμεΑ-friendly" νησί για να πάω.
Η απάντηση του, συνοδευόμενη από ένα σαρκαστικό χαμόγελο, ήταν "η Αγγλία"!

Η αλήθεια είναι ότι, πέρα από το κωμικό στοιχείο της υπόθεσης, τα άτομα με περιορισμένη κινητικότητα είμαστε υποψιασμένοι, όσον αφορά την προσβασιμότητα στα νησιά (λες και η Αθήνα δίνει καλύτερο παράδειγμα). Ξέρουμε ότι θα χρειαστεί να κάνουμε συμβιβασμούς. Κι ας μιλάμε για πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.

Παρ'όλα αυτά, εκείνο το καλοκαίρι δεν πήγα τελικά Αγγλία. Μάζεψα τους φίλους και τα πράγματά μου και πήγαμε Σύρο!


Πώς κατέληξα στην Σύρο

Η πρώτη εντύπωση που πήρα από τις αναζητήσεις μου ήταν ότι "το μέγεθος μετράει".

Τα περισσότερα προτεινόμενα νησιά ήταν τα μεγάλα όπως η Κρήτη, η Κέρκυρα και η Ζάκυνθος. Το ίδιο ισχύει και για την διαμονή, που είναι και ο τομέας που με αγχώνει περισσότερο σε ένα ταξίδι. Tα μεγαλύτερα καταλύματα είναι πιο πιθανό να έχουν δωμάτια για ΑμεΑ. Πριν κλείσεις δωμάτιο πάντα να επικοινωνείς με το κατάλυμα και να ζητάς αναλυτική περιγραφή και φωτογραφίες.

Με την παρέα μου ψάχναμε έναν κοντινό προορισμό, μιας και θα κάναμε μόνο μία τριήμερη εξόρμηση ένα Σ/Κ του Ιουνίου. Και τότε βρέθηκε στον δρόμο μας η Σύρος. Αρχικά, λόγω συγκυριών μιας και συγγενικό μου πρόσωπο έχει σπίτι στην Ποσειδωνία και μας προσέφερε ένα άνετο μέρος για να μείνουμε. Όμως, οι συνθήκες έγιναν ακόμα πιο ευνοϊκές, όταν μάθαμε ότι ο Δήμος Σύρου έχει καταβάλει προσπάθειες για να κάνει τις παραλίες του προσβάσιμες για ανάπηρα άτομα.

Με τα περισσότερα "καυτά ζητήματα" λυμένα και χωρίς χρονοτριβή, πήραμε την απόφαση και κλείσαμε εισιτήρια για το νησί του Ροΐδη, του Βαμβακάρη και φυσικά του Γιώργου Πριντεζη!


Το ταξίδι με πλοίο

Μία από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζω στα περισσότερα ταξίδια με πλοίο είναι να αποφύγω τον όχλο των ταξιδιωτών που βιάζονται να μπουν στο καράβι για να πιάσουν θέση. Και το ταξίδι στην Σύρο δεν αποτέλεσε εξαίρεση. Ειδικά στην επιστροφή το φαινόμενο αυτό ήταν αρκετά έντονο και δείχνει σε μεγάλο βαθμό ότι οι χρήστες αμαξιδίου είμαστε ακόμα "αόρατοι".

Ευτυχώς με την βοήθεια των σωματοφυλάκων-φίλων μου κατάφερα να φτάσω στο Blue Star Paros, όπου μαζί με έναν υπάλληλο ανεβήκαμε με ασανσέρ στο σαλόνι του πλοίου.

Εκεί αντιμετωπίσαμε την δεύτερη μεγάλη πρόκληση του ταξιδιού: την εύρεση θέσης. Το πλοίο δεν είχε φροντίσει να υπάρχει ένας καναπές για το ανάπηρο άτομο και την παρέα του, παρά μόνο μία θέση που αποκαλούσαν "δέστρα" (ωραίο όνομα έτσι;). Αυτή ήταν μία "θέση" με ζώνη ασφαλείας για το αμαξίδιο, όπου επέτρεπαν μόνο ένα συνοδό. Πράγμα όχι τόσο βολικό για μια παρέα 5 ατόμων.

Στα θετικά, η τουαλέτα ΑμεΑ του πλοίου ήταν σε καλή κατάσταση, ενώ κατά την αποβίβαση το προσωπικό ήταν εξυπηρετικό και οργανωμένο και μας βοήθησε να κατέβουμε χωρίς πρόβλημα.

Οι διακοπές στο νησί

Μόλις φτάσαμε στο λιμάνι της Ερμούπολης παραλάβαμε το νοικιασμένο αυτοκίνητο. Το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο εργαλείο γιατί η συγκοινωνία σπανίως είναι προσβάσιμη για άτομα με περιορισμένη κινητικότητα και οι αποστάσεις που θα χρειαστεί να διανύσεις στα περισσότερα νησιά είναι αρκετά μεγάλες. Καλό είναι να το "κλείσεις" αρκετές μέρες πριν για να μην βρεθείς προ εκπλήξεως.

Αφού παραλάβαμε το νοικιασμένο αυτοκίνητο πρώτη μας επιλογή για μπάνιο ήταν οι Αγκαθωπές. Είναι η πιο διάσημη παραλία του νησιού, ενώ όπως μάθαμε ήταν και προσβάσιμη. Πράγματι, η παραλία είχε θέση πάρκινγκ, τουαλέτα ΑμεΑ, διάδρομο στην παραλία, δωρεάν ομπρέλα για τα ανάπηρα άτομα και αμαξίδιο θαλάσσης. Επίσης, η ναυαγοσώστρια ήταν πολύ φιλική και εξυπηρετική. Το μόνο αρνητικό ήταν ότι το αμαξίδιο θαλάσσης είχε μεγάλες φουσκωτές ρόδες που επέπλεαν οπότε το μπάνιο μου έμοιαζε κυρίως με βαρκάδα, γιατί το μπες-βγες από το αμαξίδιο μες στο νερό ήταν αρκετά δύσκολο.



Η Σύρος έχει αρκετές προσβάσιμες παραλίες, όπως οι παραλίες Γαλησσάς και Κίνι. Υπάρχουν και ακόμα δύο παραλίες (Βούλγαρη και Βάρη) με τον μηχανισμό Seatrac. Ένας εύκολος τρόπος για να βρίσκεις προσβάσιμες παραλίες σε όλη την Ελλάδα είναι η εφαρμογή Safe Water Sports, ενώ παραλίες με Seatrac μπορείς να εντοπίζεις μέσω της ιστοσελίδας της εταιρείας.

Το βράδυ μας βρήκε στην Ερμούπολη, η οποία είναι και αρκετά φιλική για αμαξίδιο. Αφού παρκάραμε σε μία από τις θέσεις για ΑμεΑ που υπάρχουν αρχίσαμε την βόλτα. Τα πεζοδρόμια και οι πεζόδρομοι ήταν καλοφτιαγμένα και με ράμπες, χωρίς παρκαρισμένα αυτοκίνητα μπροστά. Επίσης, είδα ράμπες και σε καταστήματα-τράπεζες.

Φυσικά είχαμε και τις ατυχίες μας, όταν απομακρυνθήκαμε από το κέντρο για να πάμε προς την παραλία Αστέρια. Εκεί αντιμετωπισαμε δύσβατους για αμαξίδιο δρόμους και πολλά σκαλιά. Τελικά κάτσαμε στο Kouchico. Ένα ωραίο μικρό μπαράκι όχι και το ιδανικότερο για αμαξίδιο, αλλά με ευγενικό προσωπικό που μας βοήθησε αμέσως.



Η επόμενη μέρα κύλησε με μπάνιο Αγκαθωπές (όπως βλέπεις μας άρεσε πολύ) και ιταλική πίτσα στο Αμβυξ στην Ερμούπολη. Το βράδυ ήπιαμε κοκτέιλ στο Ono (στις Αγκαθωπές) με θέα την θάλασσα. Το Ono είναι προσβάσιμο και διαθέτει και τουαλέτα ΑμεΑ. Σπάνιο φαινόμενο δυστυχώς (και στην Σύρο) .

Την τρίτη και τελευταία μέρα, μετά από ένα σύντομο roadtrip στη Δυτική Σύρο (Φοίνικας, Γαλησσάς, Κίνι) πήραμε το ρίσκο να δοκιμάσουμε την τύχη μας στην Άνω Σύρο. Αποδείχτηκε λάθος απόφαση… Όχι τόσο για μένα αλλά για τους υπόλοιπους, που χρειάστηκε να με κουβαλήσουν σαν άλλη Κλεοπάτρα στα απότομα σκαλοπάτια αυτου του κατά τα άλλα πανέμορφου μέρους.
Πίσω στην Αθήνα - Αποτίμηση

Κοιτώντας πίσω συνειδητοποιώ ότι η Σύρος ήταν από τις καλύτερες επιλογές. Ένα όμορφο ζωντανό νησί, μικρό σε μέγεθος που μπορείς να γυρίσεις εύκολα σε λίγες μέρες και με μία ακόμα ομορφότερη πρωτεύουσα.

Σίγουρα θα συναντήσεις και προβλήματα, όπως δυστυχώς σε κάθε ταξίδι. Το μεγαλύτερο ίσως είναι η εύρεση διαμονής. Είναι καλύτερο να πας αρχές ή τέλος καλοκαιριού όταν θα υπάρχει μεγαλύτερη διαθεσιμότητα και χαμηλότερες τιμές. Όχι όμως off-season γιατί οι υποδομές στις παραλίες είναι πιθανό να μην υπάρχουν.

Γενικότερα, η Ελλάδα και τα ελληνικά νησιά έχουν πολλά βήματα να διανύσουν μέχρι να γίνουν προσβάσιμα (Πολιτεία ακούς;). Όμως, νησιά όπως η Σύρος δείχνουν ότι σιγά σιγά το τοπίο αλλάζει. Και όσο τα ανάπηρα άτομα αρχίζουν να ταξιδεύουν και να μιλάνε για τις δυσκολίες τους τόσο πιο γρήγορα θα γίνει αυτή η αλλαγή!

Θα κλείσω με ένα αστείο περιστατικό στο πλοίο, που είναι ενδεικτικό της μη εξοικείωσης της κοινωνίας με τα ανάπηρα άτομα.

Ψάχναμε, λοιπόν, μια είσοδο και έτσι όπως φαινόμασταν χαμένοι, μια θορυβώδης, αλλά γλυκύτατη κυρία προσφέρθηκε να μας βοηθήσει. Φώναξε, λοιπόν, στον υπεύθυνο (χωρίς ίχνος κακίας φυσικά): "ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΕΙ;".

Βέβαια, μόλις είχα βάψει τα μαλλιά μου ξανθά οπότε δεν ξέρω αν φταίει αυτό ή το αμαξίδιο…

Πηγή