ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ 2024: Τρεις κηδείες και δύο μνημόσυνα...

"Τα άτομα δε χρειάζονται να πιστεύουν σ’ όλες αυτές τις μυστικοποιήσεις, αλλά πρέπει να συμπεριφέρονται σαν να τις πιστεύουν, ή να τα πηγαίνουν καλά μ’ αυτούς που δουλεύουν μ’ αυτές. Γι’ αυτό το λόγο, όμως πρέπει να ζουν μ’ ένα ψέμα. Δε χρειάζεται ν’ αποδεχτούν το ψέμα. Είναι αρκετό γι’ αυτούς να ’χουν αποδεχθεί τη ζωή τους με αυτό και μέσα σ’ αυτό. Εξαιτίας αυτού ακριβώς του γεγονότος, τ’ άτομα επιβεβαιώνουν το σύστημα, εκπληρούν το σύστημα, είναι το σύστημα".

Vaclav Havel, πρώην πρόεδρος της Τσεχίας

Στην πολιτική το μαύρο γίνεται άσπρο, το ψάρι βαπτίζεται κρέας, το κίβδηλο παρουσιάζεται ως γνήσιο και η παραπλάνηση κυριαρχεί, αφού, όπως είναι γνωστό, η διαχείριση του ψέματος είναι η πρώτη έγνοια κάθε πολιτικού και κάθε κόμματος, στην κατεύθυνση πάντα της κοινωνικής χειραγώγησης.

Ειδικά, όταν «στραβώνουν» τα πράγματα και τα εκλογικά άλλοθι καταρρέουν, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας είναι τόσο κατάφωρη, ώστε οι πολιτικές αφηγήσεις ταυτίζονται όσο ποτέ με την γελοιότητα. Όπως έχουμε ξαναγράψει, για εμάς τους αναρχικούς η πολιτική ως μέσο δράσης και ως τεχνική δεν είναι δυνατόν να μας αφορά, «γιατί δεν μπορείς να φοράς ράσα, να κατέχεις όλη την διαδικασία της λειτουργίας και των θρησκευτικών μυστηρίων, να τα εφαρμόζεις και να μην ενισχύεις την θρησκεία ή στην ελάχιστη των περιπτώσεων να μην ενισχύεις τη λογική και τα δόγματά της» (Εκλογές, πολιτική και αναρχία, Διαδρομή Ελευθερίας, φ. 85 Ιούλιος-Αύγουστος 2009). Ας δούμε, όμως, πιο συγκεκριμένα την μετεκλογική ταμπακιέρα, και μάλιστα με ιδιαίτερη αγαλλίαση, την οποία γιατί να κρύψωμεν άλλωστε, όπως θα έλεγε και ο πατήρ Μητσοτάκης…

Είναι γεγονός, ότι η αποχή που καταγράφηκε στην εκλογική διαδικασία των ευρωεκλογών της 9ης Ιουνίου είναι δίχως προηγούμενο. Είναι ενδεικτικό, ότι συμμετείχαν στην εκλογική διαδικασία 4.062.092 άνθρωποι σε σχέση με τις αντίστοιχες ευρωεκλογές του Μαΐου του 2019, όταν ψήφισαν 5.920.355, δηλαδή σχεδόν 1.900.000 ψηφοφόροι λιγότεροι, με αποτέλεσμα η συμμετοχή να φτάσει μόλις το 41,39% και η αποχή να εκτοξευθεί στο ποσοστό του 58,61%, τα άκυρα στο 1,36% και τα λευκά στο 0,76%, ενώ θα τονίσουμε ότι η πλειοψηφία των νέων από 18 έως 35 ετών απείχαν από την εκλογική διαδικασία.

Ακόμη πιο ενδεικτικό του μεγέθους της εκλογικής σφαλιάρας, που εισέπραξαν πανηγυρικά καταρχήν τα τρία μεγαλύτερα κόμματα είναι το γεγονός, ότι οι ψήφοι που έλαβε η ΝΔ ήταν λιγότερες κατά περίπου 70.000 ακόμη και από εκείνες του 18,85%, το 2012! Από κοντά και ο ΣΥΡΙΖΑ, που έλαβε 593.133, έχοντας χάσει μισό εκατομμύριο σε σχέση με το 2012, ενώ το ΠΑΣΟΚ πήρε 508.399 ψήφους δηλαδή 325.000 λιγότερες σε σχέση με την προ 12ετίας εξαέρωσή του.

Ουκ ολίγοι, λοιπόν, οι κοψοχέρηδες…

Η καταρχήν σύγκριση των εκλογικών αποτελεσμάτων με των αντίστοιχων του 2012, την οποία δεν τόλμησαν να κάνουν οι …έγκριτοι δημοσιολόγοι, αναλυτές αποτελεσμάτων και λοιποί δυστυχείς συγγενείς, είναι σημαντική από πολλές απόψεις.

Εφ’ όσον, αναμφισβήτητα, η εκλογική κατάσταση των κομμάτων, που διεκδικούν την εξουσία (Συριζα-Πασοκ) ή την ασκούν (ΝΔ), είναι η ίδια και χειρότερη με την αντίστοιχη των εκλογών του 2012, όταν η κοινωνία έβραζε εν μέσω συγκλονιστικών αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων, με το Σύνταγμα να καίγεται, στην γύρω περιοχή να σπάζονται τόνοι μαρμάρου και να χρησιμοποιούνται στις οδομαχίες και στις εφόδους στην Βουλή, τι έχει αλλάξει πραγματικά, όσον αφορά την αξιοπιστία των πατεράδων του έθνους;

Απολύτως τίποτα.

Όπως γράφαμε τον Απρίλιο του 2012, λίγο πριν τις εκλογές, αμφισβητώντας παρ’ όλα αυτά την λεγόμενη κατάρρευση του πολιτικού συστήματος, την οποία δήθεν πιστοποιούσε η σημαντική μείωση της εκλογικής πελατείας:

«Κάτι τέτοιο θα ίσχυε μόνο, αν δεχόμασταν ότι τα κόμματα της αριστεράς δεν αποτελούν, εδώ και δεκαετίες, αναπόσπαστο μέρος του πολιτικού συστήματος, πραγματικά σωσίβια στις κρίσιμες στιγμές. Κάτι τέτοιο, θα ίσχυε μόνο αν πρεσβεύαμε ότι το πολιτικό σύστημα ταυτίζεται με τον δικομματισμό, την εναλλαγή δηλαδή στην εξουσία των δύο μεγάλων κομμάτων. Κάτι τέτοιο, μπορεί να ισχυριστεί υποκριτικά μόνο κάποιος, που θέλει να εξαφανίσει την συνεισφορά της αριστεράς στην εμπέδωση της κυρίαρχης ιδεολογίας, όχι μόνο μέσω της κατοχύρωσης των πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά και της ενίσχυσης και της αναπαραγωγής των ποικίλων μηχανισμών κοινωνικής κινητικότητας.» (Η ενίσχυση του πολιτικού σκηνικού και η αναρχική προοπτική, Διαδρομή Ελευθερίας, Απρίλιος 2012).

Ποιος έκανε σκανταλιές με την καρέκλα του Αλέξη;

Η άνοδος στην εξουσία του Συριζα επιβεβαίωσε μετά από τρία χρόνια αυτές τις εκτιμήσεις και μάλιστα με το παραπάνω. Δεν μνημονεύουμε, βέβαια, τα παραπάνω για να ευλογήσουμε τα γένια μας, αλλά όπως είπαμε τα εκλογικά αποτελέσματα είναι χειρότερα από τα αντίστοιχα του 2012, χωρίς φυσικά να ταυτίζεται η μια περίοδος με την άλλη. Η μεγαλύτερη διαφορά είναι το γεγονός, ότι στην σημερινή ευρύτερη  περίοδο απουσιάζουν εκκωφαντικά οι μεγάλες κινητοποιήσεις, οι μεγάλες κοινωνικές συγκρούσεις, οι μεγάλες διεκδικήσεις. Παρ’ όλα αυτά δεν έχουν εκλείψει, όπως αποδείχθηκε στην περίπτωση του εγκλήματος των Τεμπών, της δολοφονίας εκατοντάδων μεταναστών στην Πύλο κ.α..

Είναι μήπως σήμερα τα πράγματα ευοίωνα, ενώ μαίνεται ο πόλεμος στην Ουκρανία, ενώ αξιωματούχοι του γερμανικού και γαλλικού κράτους, καθώς και νατοϊκοί, μιλούν για προπολεμικές κοινωνίες, ενώ η σφαγή στην Γάζα συνεχίζεται στην φλεγόμενη Μέση Ανατολή, καθώς και δεκάδες ακόμα συρράξεις σ’ ολόκληρο τον πλανήτη; Μήπως δεν είναι νωπές οι πανευρωπαϊκές αγροτικές κινητοποιήσεις, με τους αγρότες, κτηνοτρόφους και αλιείς να διαδηλώνουν και να συγκρούονται στις Βρυξέλλες, εξαιτίας των εξοντωτικών μέτρων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής;

Η απάντηση είναι περιττή. Η μια «κρίση» διαδέχεται την άλλη (οικονομική, υγειονομική, ενεργειακή, επισιτιστική) σε ένα εφιαλτικό γαϊτανάκι και το παραμύθι της «σταθερότητας» δεν πείθει ούτε τους πλέον αφελείς…

Υποστηρίζαμε, επίσης, τότε ότι οι διαφωνίες και οι αντιθέσεις ανάμεσα στις εξουσιαστικές μερίδες, όχι μόνο δεν διαταράσσουν την ενότητα των κυριαρχικών επιλογών, αλλά την ισχυροποιούν πολύ περισσότερο από τις συμφωνίες. Οι διαφοροποιήσεις την κατάλληλη στιγμή, οι «αποσχίσεις», ακόμα και οι πιο θορυβώδεις και μακροχρόνιες, το ξεσκαρτάρισμα των «καμένων χαρτιών», ακόμα και αν πρόκειται για πρόσωπα που λίγο πριν προβάλλονταν ως αναντικατάστατα στον κομματικό ή κυβερνητικό καμβά, ως κύριο στόχο έχουν να κατασιγάσουν την κοινωνική οργή και να γεμίσουν τα κενά πολιτικής εκπροσώπησης.

Σαν να μην πέρασε, λοιπόν, ούτε μια ημέρα.

Ούτε η αμερικανικής έμπνευσης και τεχνογνωσίας κατασκευή νέου προέδρου του Συριζα (κατά δήλωση του «φυτεύτηκε» και «ποτίστηκε» από τον Τσίπρα) φαίνεται να φτουράει, ούτε οι υπόλοιπες φανερές και αθέατες μεθοδεύσεις «εναλλακτικής διεξόδου» φαίνεται, προσώρας, να σπρώχνουν τα «πράγματα» εκεί, που τα μεγάλα αφεντικά, εγχώρια και μη, επιθυμούν.

Η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας τούς έχει γυρίσει την πλάτη.

Η χαρακτηριζόμενη από τους αριστερούς κολαούζους της εξουσίας και ως πληθυντική κυβερνώσα αριστερά, αφού πρώτα έπαιξε περίφημα τον ρόλο που της ανατέθηκε, τώρα επιχειρείται να επιστρέψει μέσω της επανένωσης των ρεταλιών της για να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη. Αξιοθρήνητοι και θλιβεροί μέχρι το μεδούλι, προσπαθούν να δείξουν ότι είναι λίγο καλύτεροι από τον Κούλη και δεν καταφέρνουν ούτε αυτό. Όσο για την άνοδο των «αντισυστημικών» μπαλωμάτων του πολιτικού συστήματος, των χρησιμοποιούμενων και ως ακροδεξιών σκιάχτρων, τόσο στον ελλαδικό χώρο όσο και στον ευρωπαϊκό κοινωνικό χώρο, ένα έχουμε να πούμε: περσινά ξινά σταφύλια.

Το παραμύθι έχει ξεμείνει από δράκο προ πολλού. Μια χαρά είχε ψηφίσει ο «αντισυστημικός» Βελόπουλος το πρώτο μνημόνιο και στήριξε την κυβέρνηση Παπαδήμου. Επί Συριζα υφίστατο το κολαστήριο της Μόριας, η οποία αποτέλεσε έναν από τους χειρότερους προσφυγικούς καταυλισμούς στον πλανήτη. Και μιας και αναφερθήκαμε στον Μάιο του 2012, θα θυμίσουμε, όσον αφορά τις μετακινήσεις ψηφοφόρων στις διπλές βουλευτικές εκλογές του Μαΐου-Ιουνίου του 2012, ότι:

«Το ήμισυ των ψηφοφόρων που συγκέντρωσε η Χρυσή Αυγή προέρχονται από εκλογείς του ευρύτερου δεξιού και κεντροδεξιού φάσματος· αλλά και ένα αριθμητικά σημαντικό τμήμα πρώην ψηφοφόρων του Πασοκ μετατοπίστηκε προς αυτήν. Είναι αξιοσημείωτο ότι ένα μόρφωμα με τόσο έντονα ιδεολογικά φορτία δεξιού εξτρεμισμού, όπως η Χρυσή Αυγή συγκέντρωσε τα 2/3 της εκλογικής του δύναμης με ροές ψήφων από τα δύο κόμματα, που μέχρι το 2009, εναλλάσσονταν στη διακυβέρνηση και καταλάμβαναν μεγάλο μέρος του πολιτικο-ιδεολογικού πεδίου στις κεντρώες τοποθετήσεις του άξονα Αριστεράς-Δεξιάς» (Ο Δεξιός εξτρεμισμός στην Ευρώπη, συλλ., Από την Εθνική Παράταξη στην Χρυσή Αυγή. Δεξιός λαϊκισμός και εξτρεμισμός στην Ελλάδα της κρίσης, Βασιλική Γεωργιάδου).

Όσο για την λάτρη του Μουσολίνι ιταλίδα πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι, σύμφωνα με δημοσίευμα του αμερικανικού περιοδικού Time (Απρίλιος), συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 100 προσωπικότητες του πλανήτη, με μεγαλύτερη επιρροή, «παρά τις κριτικές για τους αυστηρούς περιορισμούς σε ό,τι αφορά την υποδοχή των μεταναστών», με το  περιοδικό να υπογραμμίζει ότι το 2022, όταν η Μελόνι κέρδισε τις βουλευτικές εκλογές, «πολλοί σχολιαστές εξέφρασαν ανησυχίες σχετικά με το ακροδεξιό κόμμα της και το πώς θα επηρέαζε την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Μετά από δύο χρόνια, παραμένει δημοφιλής όχι μόνο στην Ιταλία, όπου η δημοτικότητά της είναι του 41%, παρά την ισχνή οικονομική ανάπτυξη, αλλά και μεταξύ των ηγετών της Δύσης, πολλοί από τους οποίους ενθαρρύνθηκαν από την στήριξη της Μελόνι προς την Ουκρανία».

Ήταν, λοιπόν, είναι και θα είναι σάρκες από τις σάρκες τους.

Διαλαλούν, παρ’ όλα αυτά, όλοι τους ότι πήραν το «μήνυμα», ότι τάχατες σέβονται την λαϊκή ετυμηγορία. Ουδείς τόλμησε να μιλήσει για «αποχή της παραλίας». Κλαίνε με μαύρο δάκρυ, γιατί «η αποχή είναι ανησυχητική για την ποιότητα της δημοκρατίας», γιατί καταγράφηκε μια «ήττα της πολιτικής», ανησυχούν για την τεράστια «τρύπα», που χάσκει όσον αφορά την πολιτική εκπροσώπηση τεράστιων τμημάτων του πληθυσμού με δεδομένη την εκκωφαντική κοινωνική αποστροφή στην εκλογική διαδικασία.

Οι κυβερνητικοί μιλούν με μισόλογα για συστημική «κρίση», προτείνουν «διορθώσεις» στην διαχείριση, άλλοι προτείνουν να στρίψουν λίγο δεξιότερα, άλλοι προτείνουν περισσότερη αποτελεσματικότητα, άλλοι έχουν ζαλιστεί από την «πτώση» ή ψιλοβαριούνται και άλλοι ειρωνευόμενοι τον Μητσοτάκη «περιμένουν» να προσκαλέσει στον ανασχηματισμό μέχρι και τον Φώτη Κουβέλη στην κυβέρνηση. Στον Συριζα ορισμένοι δειλά-δειλά λένε ότι το αποτέλεσμα είναι για κλάματα, άλλοι διαβεβαιώνουν, ότι δεν είναι ούτε για γέλια ούτε για κλάματα και «εν μέρει» αποτελεί δικαίωση (sic!!!) και ο ίδιος ο πρόεδρος Κασελάκης το βρίσκει ικανοποιητικό και επιτυχές, μη βλέποντας «χασούρα» και παρ’ ό,τι προεκλογικά «έβλεπε» 20%!!!

Και όσο για το Πασοκ του Νίκου Ανδρουλάκη, που διαβεβαίωνε προεκλογικά ότι θα είναι ο μεγάλος νικητής των εκλογών, του απομένει για την ώρα ο ρόλος μιας ενδεχόμενης εκλογικής τσόντας, μιας συμπληρωματικής δύναμης του Συριζα, βρισκόμενο σε αναζήτηση και πάλι ενός «καταλληλότερου» αρχηγού.

Ο καπετάν Κουτσούμπος, σχολιάζοντας το εκλογικό αποτέλεσμα, αντιλήφθηκε ότι «αυτό επιβεβαιώνει τους δεσμούς του ΚΚΕ με ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις», σαν να λέμε εχέστη η φοράδα εις το αλώνι… Ο Βαρουφάκης, σε μια ακόμη κρίση μεγαλομανίας, χαρακτήρισε «άρρωστες τις κοινωνίες» που δεν ψήφισαν ΜΕΡΑ25 σε Ελλάδα και Γερμανία, προφανώς δυσκολευόμενες να αντιληφθούν το μεγαλείο του, και η …παρά τρίχα πρόεδρος του Συριζα Έφη Αχτσιόγλου ισχυρίστηκε εκ μέρους της Νέας Αριστεράς, ότι «δόθηκε ένας δύσκολος αγώνας», παραλείποντας να εξηγήσει το πως και το γιατί, αλλά αποφάνθηκε ότι ο αγώνας αυτός είναι ήδη δικαιωμένος, γιατί έτσι αυτή νομίζει… Τέλος, η Κωνσταντοπούλου δήλωσε, ότι με την εκλογή ευρωβουλευτή για πρώτη φορά εκ μέρους της Πλεύσης Ελευθερίας, «δώσαμε Ζωή και στη Ευρωβουλή», δηλαδή πιάσε το αυγό και κούρευτο…

Πάντως, όλοι ανεξαιρέτως συμφωνούν για την αποτυχία των υπολοίπων και για τις  υποτιθέμενες διαφορές μεταξύ τους, ενώ παραμένει κραυγαλέα η κοινότητα των συμφερόντων τους. Κολοκυθάκια, δηλαδή, μετά ριγάνεως. Το μόνο που θέλουν είναι να διατηρήσουν την εξουσία τους, να μοιράσουν και πάλι την πίττα.

Εκβιαζόμενοι και εκβιαστές ένα κουβάρι, «θεσμικά» και «εξωθεσμικά κέντρα», επίσης, ένα κουβάρι, με προκατασκευασμένους ρόλους, έτοιμα πορίσματα, ανασχηματισμούς και διαγνώσεις, και οι ευέλπιδες πολιτικοί έτοιμοι να δοκιμάσουν και αυτοί την τύχη τους, με τα εσωκομματικά μαχαιρώματα και το παρασκήνιο να κάνουν το Βυζάντιο να ωχριά μπροστά τους. Αναρωτιόμασταν λίγους μήνες πριν τις εκλογές και συγκεκριμένα τον Απρίλιο: «αφού η «ήσυχη» διακυβέρνηση Μητσοτάκη φαίνεται ότι λαμβάνει τέλος, ποια θα είναι η τύχη του;» Απαντώντας άμεσα γράψαμε ότι, «μάλλον, όσο καθυστερεί η κατασκευή «εναλλακτικής», παραμένει αμετακίνητος, εφ’ όσον ανανεωθούν και οι εγγυήσεις που ζητούν τα «παράκεντρα».  Μετά, ο γδούπος της πτώσης θα είναι ηχηρός.»

Μ’ άλλα λόγια, οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις που έχουν προηγηθεί και μάλιστα προ πολλού του εκλογικού αποτελέσματος θα συνεχιστούν, κάποιοι πολιτικοί αρχηγοί θα μπουν στον ράφι, κόμματα που πάτωσαν, όπως η Νέα Αριστερά, θα συγχωνευθούν με υπάρχοντες κομματικούς μηχανισμούς, η εκκαθάριση στον συριζα θα συνεχισθεί σύμφωνα με το υπάρχον σχέδιο και την δέσμευση (σε ποιους;;;) να μετατραπεί σε Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ και τα λιμνάζοντα ύδατα του Πασοκ θα ταράξουν αργά ή γρήγορα η έλευση νέου αρχηγού ή νέες αποχωρήσεις.

Παλιές μουχλιασμένες συνταγές.

Όπως έγραφε πριν μερικά χρόνια και μάλιστα επί πρωθυπουργίας Τσίπρα ο συριζαίος καθηγητής Ν. Μαραντζίδης, «Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, όταν οι σοσιαλδημοκράτες στρίβουν δεξιά μοιάζουν σαν δύο σταγόνες νερό με τους συντηρητικούς (και ας παριστάνουν πως δεν το έχουν καταλάβει και στα συνέδριά τους μιλούν ως «υπεύθυνοι» σοσιαλιστές) και όταν πάλι μετακινούνται αριστερά μετατρέπονται σε θλιβερούς λαϊκιστές, ενίοτε εθνικολαϊκιστές που δεν ντρέπονται να συγκυβερνούν με εκδοχές της άκρας Δεξιάς για να παραστήσουν τους αντισυστημικούς».

Μάλιστα κύριε καθηγητά και εις ανώτερα.

Θα επαναλάβουμε, ότι η εκδοχή ενός Μεγάλου Συνασπισμού αλά ελληνικά είναι μια εκδοχή, που συνεχίζει να υπάρχει στο τραπέζι, καθώς έχει ήδη δοκιμαστεί στα «μνημονιακά χρόνια» (βλ. κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων κ.ά.) στο όνομα μιας «εξαιρετικής κατάστασης». Μικρή σημασία έχει ποιο κόμμα θα αποτελέσει τον κορμό. Οι πρόβες έχουν ξεκινήσει ήδη, όπως φάνηκε στην περίπτωση της εκλογής του Χάρη Δούκα στον Δήμο της Αθήνας και οι συνεργασίες, μπορεί να προκύψουν, όπως ήδη αναγγέλλεται, σε ένα ή περισσότερα πεδία, εκλογικό, νομοθετικό, ή και εκτελεστικό, με τρόπο αμοιβαία επωφελή για τους εμπλεκόμενους.

Οι καιροί, βέβαια, είναι απρόβλεπτοι. Μέσα σ’ ένα χρόνο ο Μητσοτάκης ο μέγιστος ευρωπαίος πολιτικός, που κήρυξε τον πόλεμο στην Ρωσία, αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι το 41% που έλαβε έχει γίνει καπνός και αυτοί οι άτιμοι οι ψηφοφόροι δεν εκτιμούν την σταθερότητα που προσφέρει η παρουσία του εν καιρώ πολέμου όχι μόνον στον ελλαδικό χώρο αλλά σ’ ολόκληρη την Ευρώπη.

Αλλά ας είναι. Ποιος μεγάλος ηγέτης αναγνωρίζεται στον καιρό του; Οι λαοί είναι αχάριστοι. Έτσι, Αλέξη; Ας είναι καλά και τα ινστιτούτα για να σώζεται και να εμβαθύνεται η σκέψη των μεγάλων πολιτικών ανδρών…

Κλείνοντας θα τονίσουμε, ότι η τεράστια αποχή από την εκλογική διαδικασία μπορεί να μην ταυτίζεται με την ολοκληρωτική κοινωνική απόρριψη κάθε πολιτικής μεθόδου, όμως ανοίγει δρόμους ακόμα και σε άνυδρες κατά τα άλλα περιόδους, όπου η κοινωνική παραίτηση δείχνει να κυριαρχεί.

Γιατί όταν ακόμα και οι ίδιοι οι εξουσιαστές ανησυχούν και σηκώνουν τα μανίκια για να επανεδραιώσουν την ισχύ τους, μπορούμε εμείς να είμαστε απαισιόδοξοι και να ρίχνουμε νερό στο αυλάκι μιας υποτιθέμενης ματαιότητας των πάντων;

Φυσικά και όχι. Δεν υπάρχουν νεκρές κοινωνίες. Ούτε χαμένες γενιές, που αναπολούν το «ένδοξο» παρελθόν της αμφισβήτησης και της σύγκρουσης και της εξέγερσης. Όσο η φωτιά σιγοκαίει, όσο πιστεύουμε ότι η εξουσία τους και η ισχύς τους είναι σαθρές και πρόσκαιρες, όσο παραμένει ακλόνητη η πεποίθηση μας, ότι η καταστροφή των εξουσιαστικών σχέσεων είναι δεδομένο και αναμενόμενο γεγονός, για την άνθηση της ελευθερίας, δεν μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι.

14-6-2024

Συσπείρωση Αναρχικών

Δημοσιεύθηκε στην ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ.250, Ιούλιος - Αύγουστος 2024

πηγή