Το Ιράν κλειδί της παγκόσμιας κατάστασης - Το φάντασμα ενός νέου "1989"

Mohammad Sabaaneh

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Όπως υποστηρίξαμε στο τελευταίο άρθρο μας ο θρίαμβος Νετανιάχου με την ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ, τη σχεδόν πλήρη από αέρος καταστροφή των συριακών ενόπλων δυνάμεων, την εκμηδένιση της ιρανικής και ρωσικής επιρροής και τον επί θύραις διαμελισμό της ιστορικής αυτής αραβικής χώρας, άνοιξε τον δρόμο για το Ιράν.
Ήδη, από τότε που δημοσιεύτηκε το προηγούμενο άρθρο ο Νετανιάχου επικοινώνησε με τον Τραμπ. Σε ανακοίνωση που εξέδωσε μετά το τηλεφώνημα, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ δήλωσε ότι «ένα χρόνο πριν, είπα κάτι απλό: «Θα αλλάξουμε το πρόσωπο της Μέσης Ανατολής και όντως το κάνουμε. Η Συρία δεν είναι η ίδια Συρία. Ο Λίβανος δεν είναι ο ίδιος Λίβανος. Η Γάζα δεν είναι η ίδια Γάζα. Και ο ηγέτης του άξονα (της αντίστασης), το Ιράν, δεν είναι το ίδιο Ιράν. Έχει κι αυτό νιώσει την ισχύ του στρατού μας». Την έχει νιώσει, αλλά δεν φτάνει, χρειάζεται και η δύναμη των ΗΠΑ. Εξ ου και, όπως προσέθεσε, «τα συζήτησα όλα αυτά με τον φίλο μου, τον εκλεγμένο πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ. Είχαμε μια πολύ φιλική, ζεστή και σημαντική συζήτηση. Συζητήσαμε για την ανάγκη να συμπληρώσουμε τη νίκη του Ισραήλ…"

Εξηγήσαμε στο προηγούμενο άρθρο τις δυσκολίες που έχει ο Τραμπ για να εξαπολύσει επίθεση κατά του Ιράν. Μία από αυτές είναι να σιγουρευτεί ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν θα προσφέρουν αποφασιστική βοήθεια στην Τεχεράνη. Για να πετύχει αυτή την επιδίωξη έχει επιλέξει μια τακτική «μπαστούνι στην Τεχεράνη, καρότο στη Μόσχα».

Σε συνέντευξη προς το περιοδικό «Τime» ο Τραμπ αποδοκίμασε τα πλήγματα με δυτικούς πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς βαθιά στο έδαφος της Ρωσίας και τόνισε την ανάγκη να διακοπεί η σύρραξη στην Ουκρανία, λέγοντας μάλιστα κάπου ότι το Κίεβο πρέπει να κάνει λίγο πίσω, αποφεύγοντας όμως να γίνει έστω και ελάχιστα συγκεκριμένος για το είδος της συμφωνίας που επιδιώκει και θεωρεί δυνατή. Βέβαια η αποδοκιμασία των πληγμάτων έγινε με πάνω από ένα μήνα καθυστέρηση και αφού η Μόσχα απάντησε με προειδοποιητική στρατιωτική κλιμάκωση. Είναι άλλωστε απίθανο ο Μπάιντεν να μην είχε ενημερώσει τον Τραμπ στη συνάντηση που έκανε μαζί του πριν την εξαπόλυση των πληγμάτων ή να είχε διαφωνήσει έντονα ο Τραμπ και να μην είχε δημοσιοποιήσει εγκαίρως τη διαφωνία του.

Βεβαίως το τι θα κάνει ο Τραμπ για το Ουκρανικό μετά την ανάληψη της προεδρίας του παραμένει εντελώς αβέβαιο. Προς το παρόν το βέβαιο είναι αυτό που συμβαίνει στη Μέση Ανατολή.

Ο πυρήνας της Αυτοκρατορίας, η πραγματική εξουσία του κόσμου μας πίσω από δυτικές κυβερνήσεις που στελεχώνονται, όλο και περισσότερο, από γελοίες μαριονέττες, μοιάζει τώρα διασπασμένος σε διάφορες «παρατάξεις». Στη μεγάλη πλειοψηφία τους όμως συμφωνούν στη στρατηγική επιδίωξη να κρατήσουν με όλα τα μέσα την παγκόσμια κυριαρχία της Δύσης, που σημαίνει να εξαπολύσουν έναν παγκόσμιο πόλεμο, προσέχοντας όμως να μην γίνει πυρηνικός και καταστραφούν οι πάντες, κάτι μάλλον απίθανο μακροπρόθεσμα.

Μεταξύ όμως των διαφόρων μερίδων της άρχουσας ολιγαρχίας της Δύσης υπάρχουν σοβαρές διαφορές τακτικής, εκτός των άλλων και επιλογής στόχων. Άλλοι δίνουν προτεραιότητα στη Ρωσία, άλλοι στο Ιράν, άλλοι στην Κίνα, άλλοι στο Ιράν και την Κίνα. Όσοι ενδεχομένως αντιλαμβάνονται ότι όλα αυτά είναι επικίνδυνος και αδιέξοδος τυχοδιωκτισμός, μάλλον συνιστούν μικρή και περιθωριοποιημένη μειοψηφία. Ορισμένες δυνάμεις συνειδητοποιούν ότι το ΝΑΤΟ είναι αδύνατο να πραγματοποιήσει τις επιδιώξεις του, έχει ήδη ηττηθεί, καλό είναι να αναγνωρίσει την πραγματικότητα και να πάει στα άλλα μέτωπα, απερίσπαστο από την Ουκρανία. Ακόμα κι αυτοί όμως θέλουν να αποσπάσουν από τη Ρωσία ότι μπορούν πριν αποδεχθούν την ήττα στο Ουκρανικό. Άλλοι πάλι θεωρούν καταστροφή την αναγνώριση της πραγματικότητας, της ήττας δηλαδή στην Ουκρανία. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τώρα ποια μερίδα θα επικρατήσει ή και αν τελικά ενοποιηθούν σε μια διπλή επίθεση κατά της Ρωσίας, εκ Δυσμών και εκ Νότου.

Το Ιράν, κλειδί της παγκόσμιας κατάστασης

Η ταχύτητα με την οποία κινείται ο Νετανιάχου -Παλαιστίνη, Λίβανος, Συρία, Ιράν, με παράλληλα χτυπήματα σε Ιράκ και Υεμένη- θυμίζει κάπως τους «αστραπιαίους πολέμους» που έκανε η Γερμανία την περίοδο 1939 έως 1941, καταλαμβάνοντας τη μία μετά την άλλη τις ευρωπαϊκές χώρες προτού αιφνιδιάσει τη Σοβιετική Ένωση, που νόμιζε ότι είχε συμμαχία μαζί της, τον Ιούνιο του 1941.

Θυμίζει επίσης την περίοδο 1989 έως 1991, όταν κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο τα ανατολικά καθεστώτα, προτού προλάβουν οι παίκτες να συνειδητοποιήσουν πλήρως το διακύβευμα και να οργανώσουν την άμυνά τους.

Η καταστροφή της Συρίας συνιστά ασφαλώς ένα σοβαρό χτύπημα στις δυνάμεις παγκοσμίως που ανθίστανται στον αμερικανοϊσραηλινό ηγεμονισμό και στην επιδίωξη ανασύστασης ενός μονοπολικού κόσμου, μιας παγκόσμιας και ολοκληρωτικής δικτατορίας του Χρηματιστικού Κεφαλαίου. Συνιστά μεγάλη νίκη των δυνάμεων του Χάους και του Πολέμου (κατά) των Πολιτισμών. Δεν θα είχε νόημα να αρνηθεί κανείς την πραγματικότητα. Όμως η ανατροπή του ιρανικού καθεστώτος και η διάλυση του Ιράν θα ήταν μια παγκόσμιας τάξης καταστροφή. Θα βύθιζε όλη τη Μέση Ανατολή στο χάος, θα τορπίλιζε όλα τα κινεζικά σχέδια και την πρόσβαση του Πεκίνου σε απαραίτητους ενεργειακούς πόρους και θα μετέβαλε την ευρεία Μέση Ανατολή σε προνομιακή βάση εξορμήσεων προς όλη την πρώην ΕΣΣΔ και την Κίνα και αλλού, ενώ θα ενθάρρυνε ακόμα περισσότερο μια δυτική επιθετικότητα που ήδη εκδηλώνεται έντονα και ταυτόχρονα από τη Μολδαβία, τη Ρουμανία και τη Γεωργία, έως τη Νότιο Κορέα, τη Βενεζουέλα και την Κούβα. Ακόμα και στην Ευρώπη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί η δήθεν ισλαμική, καθοδηγούμενη τρομοκρατία, προς πρόκληση πολιτικών ανατροπών.

Μια τέτοια εξέλιξη θα κλιμάκωνε τις συγκρούσεις διεθνώς και θα αύξαινε δραματικά την πιθανότητα παγκόσμιου πυρηνικού ολοκαυτώματος, γιατί η Δύση έχει μεν πολλές δυνατότητες να προκαλεί χάος, δεν έχει στην πραγματικότητα πλέον τη δυνατότητα να καταβάλει όλον τον πλανήτη. Δεν γίνεται να έχουμε στην εποχή μας, εποχή παραγωγικών δυνάμεων και τεχνολογιών που μπορούν να καταστρέψουν τη ζωή πάνω στη Γη, τη νοοτροπία του Μεγαλέξανδρου, των Ρωμαίων Αυτοκρατόρων, του Ναπολέοντα ή του Χίτλερ. Δεν το λέμε μόνο για λόγους ηθικής, το λέμε εδώ πρωτίστως για λόγους ρεαλισμού. Αν θέλουμε να σώσουμε την ανθρωπότητα πρέπει να κινητοποιηθούμε όλοι για να αλλάξει αυτή η σελίδα.

Η ανθρωπότητα βρίσκεται ενδεχομένως ξανά σε ένα ακόμα κρίσιμο σημείο της ιστορικής της διαδρομής, ίσως συγκρίσιμης σημασίας με αυτό το 1989, ή, εν πάσει περιπτώσει πολύ μεγάλης σημασίας.

ΥΓ. Απορεί κανείς με τη «θορυβώδη απουσία» της Κίνας σε όλο το διάστημα της μεσανατολικής κρίσης. Δεν θα μπορούσε αίφνης το Πεκίνο να βοηθήσει οικονομικά τη Συρία, επί της οποίας έπεσαν οι πάντες με κυρώσεις, κλοπή των πετρελαίων της και βομβαρδισμούς, ακόμα και βοήθεια στους σεισμούς της αρνήθηκαν, να βοηθήσει τη Δαμασκό έστω και με λίγη οικονομική βοήθεια; Τι εκτιμούν στο Πεκίνο ότι θα συμβεί αν αφήνουν όλους τους άλλους, ακόμα και τόσες μικρές χώρες, να συντρίβονται αβοήθητες από τη μαζική χρήση δυτικής στρατιωτικής, οικονομικής και πολιτικής πίεσης κι αυτοί να κάθονται στο περιθώριο κοιτάζοντας απλώς να συσσωρεύουν πλούτη και μάλιστα σε δολάρια; Περιμένουν άραγε να φτάσουν οι Αμερικανοί στα στενά της Ταϊβάν και τη χερσόνησο της Κορέας για να αντιδράσουν; Θα είναι αργά τότε και το κόστος που θα καταβληθεί πολύ μεγαλύτερο από όσο αν αντισταθούν τώρα.

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

via