Αποικιοκρατία χωρίς σύνορα

Το 1918 η Οθωμανική Αυτοκρατορία διαμελίσθηκε. Οι Αποικιοκράτες, Άγγλοι και Γάλλοι, ανέλαβαν να χαράξουν τα νέα σύνορα στην περιοχή. Η Συρία και ο Λίβανος ετέθησαν υπό Γαλλική Εντολή (τι ωραία ορολογία) ενώ το Ιράκ υπό Αγγλική. Κατά την προσφιλή τακτική των Άγγλων τα δύο συνεταιράκια ανακάτεψαν εντός των ιδίων συνόρων έθνη, εθνότητες, φυλές, θρησκεύματα, ώστε διά του «διαίρει και βασίλευε» να εξασφαλίζουν την κυριαρχία τους. Πράγμα που διήρκησε όλον τον Μεσοπόλεμο.

Το τελευταίο «κατόρθωμα» των Άγγλων στην περιοχή ήταν η δημιουργία του Ισραήλ (με τη συναίνεση των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ) το 1948.

Μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Άραβες διεκδίκησαν την ανεξαρτησία τους, και οι λαϊκές δυνάμεις, και οι τοπικές δυναστείες. Στη Συρία, το Ιράκ και την Αίγυπτο εμφανίσθηκαν τα κόμματα Μπάαθ, ενώ στην Αραβική Χερσόνησο κατίσχυσε η παραδοσιακή αυτοκρατορία.

Τα Μπάαθ στηρίχθηκαν στους Σοβιετικούς, είχαν θεωρητικώς σοσιαλιστικό προσανατολισμό, αλλά γρήγορα εξόντωσαν τους κομμουνιστές κι εν τέλει εξεδίωξαν τους Σοβιετικούς.

Στο μεταξύ, ακούραστοι οι Άγγλοι είχαν δημιουργήσει στην Αίγυπτο ήδη από το 1925 τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, τη μήτρα όλων των Σουνιτικών τεράτων – που τώρα είναι Δημοκρατικά Τέρατα. Έκαναν την εμφάνισή τους στην Ιστορία οι Μουτζαχεντίν, οι Ταλιμπάν, η Αλ Κάιντα, το ISIS και παραλλαγές τους – εν πρώτοις με αντισοβιετικά καθήκοντα και πάντα με «χρήσιμα» αντιαμερικανικά, δεδομένου ότι πίσω από την Αλ Κάιντα και το ISIS ήταν πάντα οι Αμερικανοί (ακόμα και η οικογένεια Μπους), με τη δράση όλων αυτών των οργανώσεων να ευνοεί πάντα τις Αμερικανικές επιδιώξεις – τώρα αντιρωσικές.

Στο μεταξύ οι Αμερικανοί δημιουργούσαν «μαύρες τρύπες», τη μια μετά την άλλη, Αφγανιστάν, Λιβύη, Ιράκ και τώρα Συρία. Τις μαύρες αυτές τρύπες στη συνέχεια γέμιζαν Σουνιτικές Συμμορίες, όχι ιδιαιτέρως επικίνδυνες για το Ισραήλ – το οποίο άλλωστε υπήρξε ιδρυτικό της Χεζμπολάχ και της Χαμάς.

Η Δύση αξιοποίησε στο έπακρο την πολιτική παράδοση του Χαλιφάτου, τη διαρκή ρευστότητα δηλαδή, τη διαρκή αλλαγή των συμμαχιών, όπου χθεσινοί εχθροί γίνονται σημερινοί φίλοι και τούμπαλιν. Το φιάσκο των «Αραβικών Ανοίξεων» απέδειξε την υπεροχή της Δύσης εις όσα αφορούν το μανιπουλάρισμα του Αραβικού Κόσμου. Καθώς και την αδυναμία της Ρωσίας να παίξει αυτό το παίγνιον – ήδη από την εποχή της ΕΣΣΔ, όταν εν μία νυκτί ο Νάσερ πέταξε τους Σοβιετικούς έξω από την Αίγυπτο.

Στην τρίτη λοιπόν αναδιαμόρφωση της Συρίας κερδισμένοι βγαίνουν οι ΗΠΑ, η Τουρκία, το Ισραήλ και το Ισλαμικό (πρώην τέρας και νυν δημοκρατικό) Μόρφωμα.

Δεν γνωρίζει κανείς (εκτός από εκείνους που τω όντι γνωρίζουν) αν η Συρία θα παραμείνει στα σημερινά της σύνορα ή αν θα διαμελισθεί μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ, με το ερώτημα της Κουρδικής ζώνης να παραμένει ανοιχτό.

Όπως είναι φανερό η αναδιάταξη έχει πολλή μπαρούτη μπροστά της – και πολύ αίμα. Που εν πρώτοις θα εξαρτηθεί από τη συμπεριφορά του δημοκρατικού τέρατος ISIS, τις επιδιώξεις της Τουρκίας, εδαφικές και οικονομικές – καθ’ ότι όπως έλεγε ο Κράσσος στον Καίσαρα «ο μεγάλος πλούτος δεν βρίσκεται στη λαφυραγώγηση, αλλά στην ανοικοδόμηση».

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, λέγεται ότι Ισραηλινές δυνάμεις βρίσκονται 30 χιλιόμετρα νοτίως της Δαμασκού. Όπως και να ’χει, αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης της Γης είναι χρεωκοπημένο, επικίνδυνο που τείνει να αποδειχθεί θανάσιμο. Όχι μόνον στη Μέση Ανατολή, αλλά και στην Ευρώπη και στην Αμερική κι εν πολλοίς στην Κίνα και τη Ρωσία αποδεικνύεται ότι η αποξένωση των λαών από τον τρόπο διακυβέρνησής τους πρόκειται να αποβεί μοιραία.

***

Η κληρονομιά των Επαναστάσεων έχει ξεθυμάνει και κάτω από το καθεστώς διακυβέρνησης των Πολυεθνικών, παραδόξως (που παράδοξο δεν είναι) τροφοδοτείται η ατζέντα της Άκρας Δεξιάς, η οποία, στο κενό που άφησε η Αριστερά, εκφράζει τον πόθο λαϊκών στρωμάτων για πολιτική διακυβέρνηση, παρότι η Άκρα Δεξιά είναι ο καλύτερος υπηρέτης των Πολυεθνικών. Πρόκειται για έναν Γόρδιο Δεσμό που διατρέφει τις λαϊκές προσδοκίες και τις στρέφει προς ένα καθεστώς επαχθέστερης δουλείας.

Η ευθύνη της Αριστεράς για αυτήν την εξέλιξη είναι άνευ προηγουμένου. Ποτέ έως τώρα στην Ιστορία της δεν «κατάφερε» να αποκοπεί τόσον από τους λαούς όσον κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες. Χρόνος ικανός για να τη φέρει κοντά στην εκμηδένιση της επιρροής της αλλά και στην ανικανότητα της ανασύνθεσής της. Για πρώτη φορά η Αριστερά έχει γίνει προσωπική υπόθεση πολλών (ή λίγων) προσώπων κι όχι κίνημα μαζών.

Η Ινδία του Γκάντι, η Κίνα του Μάο, η ΕΣΣΔ και οι Λαϊκές Δημοκρατίες, οι Αδέσμευτοι, τα Εθνικοαπελευθερωτικά Κινήματα, η Ευρωπαϊκή Αριστερά, το Ειρηνιστικό Κίνημα δείχνουν σήμερα σαν να υπήρξαν σε έναν άλλο πλανήτη. Κάποτε.

…………

Θα μπορούσε κάποιος να πει –για παρηγοριά– ότι δεν είμαστε νοσταλγοί ενός παρελθόντος αλλά οι ιδαλγοί ενός μέλλοντος.

"Οι καιροί ου μενετοί" έλεγαν κάποιοι κάποτε, κι είχαν δίκιο…

ΣΤΑΘΗΣ Σ.
11•12•2024

πηγή