Ηταν ενοχλητικός για το σύστημα της εποχής, της κάθε εποχής που θέλει ανθρώπους μαριονέτες. Ήταν ο αλλόκοτος καλλιτέχνης, που τριγυρνούσε στους δρόμους των Εξαρχείων, φόβιζε τον κόσμο και μιλούσε για κάτι Κροκανθρώπους που δύσκολα μπορούσε να κατανοήσει ο μέσος νους. Για του κνίτες της εποχής του Πολυτεχνείου ήταν ο "χαφιές", για τους αναρχικούς ο "συμβιβασμένος", για την αστυνομία ο "επικηρυγμένος". Για τους λίγους δικούς του, ομοϊδεάτες Αγίους των Εξαρχείων, ο ανένταχτος, ο χειμαρρώδης και ο αχαλιναγώγητος.
Ήξερε ότι διαφέρει από τον μέσο άνθρωπο. "Είμαι αυτοεξόριστος, διαφορετικός", είχε εξομολογηθεί. 15 χρονών γράφει τους πρώτους του στίχους. Δεν είχε φίλους, δεν ήταν καλός μαθητής, δεν του άρεσε να ακολουθεί τις επιταγές της κοινωνίας. "Μόνο τον Νίκο που είχα, ήταν σαν να μεγάλωσα δέκα παιδιά", έλεγε η μητέρα του για τον πρωτότοκό της. Αποφασίζει να φοιτήσει στη Φιλοσοφική σχολή του ΑΠΘ, την οποία εγκατέλειψε λίγο πριν πάρει το πτυχίο του. Εκεί στο υπόγειο της σχολής σε ηλικία μόλις 21 ετών, οργανώνει τη δική του "απαγορευμένη" θεατρική ομάδα. Εκείνος ήθελε να παίξει και να σκηνοθετήσει, η αστυνομία να τη διαλύσει. Τελικά συνέβη το δεύτερο...
Χαρακτηριστική του ατίθασου χαρακτήρα του, της μαχητικότητας που τον διέκρινε και των απόψεων του περί ισότητας και ελευθερίας, η φράση του: "Όταν άκουσα τον Παπαδόπουλο να λέει "θα πατάξωμεν την αναρχία" αποφάσισα να γίνω η αναρχία που δεν πατάσσεται ποτέ. Γιατί η αναρχία είναι η αρχή του τέλους και το τέλος της αρχής, και δεν είναι ουτοπία". Ο Στέλιος Καζαντζίδης του αφιέρωσε κάποια στιγμή το τραγούδι "ο φίλος μας" και δηλώσε: "Το τραγούδι αυτό, είναι αφιερωμένο στον Νικόλα Άσιμο. Τον καλλιτέχνη και άνθρωπο που έζησε και αμφισβήτησε με συνέπεια και πίστη αυτόν τον κόσμο της βαρβαρότητας".
Όλη του τη ζωή αυτή τη σύντομη βίωσε έναν ακήρυχτο πόλεμο που τον οδήγησε στο περιθώριο. Θύμα ή θύτης; Το σίγουρο είναι πως τον αντιμετώπιζαν ως τον παρανοϊκό των δρόμων. Ακόμη όμως και "το παραλήρημα κάτι θέλει να πει"... είχε πει κάποτε ένας κορυφαίος ψυχίατρος.
Τον άκουσε κανείς...; Ήταν το σύστημα ή η τρέλα του που τον οδήγησαν στην αυτοχειρία; Πλήρωσε τον δονκιχωτισμό του με την ίδια του τη ζωή; Τι θα έκανε σήμερα αν ζούσε; Θα άντεχε το... λίγο του κόσμου; Και άλλο ένα ερώτημα που δεν θα απαντηθεί ποτέ. Εκεί ψηλά λέτε να βρήκε τελικά τους Κροκανθρώπους του...;
Αυτοί θα τον καταλάβαιναν, θα τον αγκάλιαζαν με θέρμη και θα σιγοτραγουδούσαν μαζί του τον "μπαγάσα"...
Μετά από δύο ανεπιτυχείς απόπειρες αυτοκτονίας, στις 17 Μαρτίου του 1988 βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του.
Δεν χωρούσε πουθενά
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνένταχτος μεχρι το τελος