Η ανωμαλία της ομαλοποίησης

Συντάκτης: Περικλής Κοροβέσης

Ολοι έχουμε μία και μόνη ζωή. Υπάρχουνε κι άλλοι που πιστεύουν πως αυτή η ζωή είναι προσωρινή και μετά μας περιμένει μια αιώνια. Ακόμα, υπάρχει και η θεωρία της μετεμψύχωσης, που θεωρεί την ψυχή αθάνατη. Απλά το περιτύλιγμά της, δηλαδή το σώμα, χάνεται και αυτή συνεχίζει το ταξίδι της στο διηνεκές. Αυτά είναι μεταφυσικά, βαθιά φιλοσοφικά ζητήματα στα οποία δυστυχώς δεν μπορεί να υπεισέλθει η δημοσιογραφία.

Ο κώδικας της επαγγελματικής δεοντολογίας επιβάλλει στον δημοσιογράφο να τεκμηριώνει τις πηγές του, να τις διασταυρώνει, γιατί αλλιώτικα κινδυνεύει να περάσει από το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, με απρόβλεπτες συνέπειες. (Αυτά στη θεωρία βέβαια, γιατί το Πειθαρχικό είναι πονόψυχο και κάνει τα στραβά μάτια.)

Δυστυχώς δεν διαθέτουμε καμιά τεκμηριωμένη έρευνα για τη μετά θάνατον ζωή, αλλά ούτε και μαρτυρίες. Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, δεν έχουμε ούτε μία κατάθεση νεκρού για την εμπειρία του στον άλλο κόσμο. Ετσι, αναγκαστικά θα περιοριστούμε στην παρούσα ζωή, στην οποία όλοι συμμετέχουμε. Και να θέσουμε το ερώτημα: Η ζωή που κάνουμε είναι η ζωή που θέλαμε ή ζούμε σαν να κάνουμε τη ζωή κάποιου άλλου; Με άλλα λόγια, μήπως μας έχει επιβληθεί μια άλλη ζωή που σκοτώνει τη δική μας;

Ο κάθε άνθρωπος που γεννιέται σε αυτόν τον πλανήτη είναι διαφορετικός. Εχει τα δικά του δακτυλικά αποτυπώματα (που σημαίνει μοναδικός), όπως και τα δικά του χαρίσματα και ταλέντα. Και αυτό φαίνεται από την παιδική ηλικία. Αδιάψευστος μάρτυρας είναι τα παιχνίδια που προτιμούν ή οι συνήθειες που έχουν τα παιδιά, αν βέβαια οι γονείς τα σεβαστούν και τα αφήσουν στην ησυχία τους.

Συνήθως οι γονείς διαπαιδαγωγούν τα παιδιά με παιχνίδια της αγοράς που δεν είναι καθόλου αθώα (εκπαιδεύονται στον καπιταλισμό). Παράλληλα, προσπαθούν να κόψουν τις «κακές» συνήθειες που προδίδουν τεμπελιά. Ετσι, αν κάποιο παιδί κάθεται με τις ώρες και κοιτάζει τα κύματα, οι γονείς θα νομίσουν πως το παιδί τους κάτι έχει. Και με αυτόν τον τρόπο μπορεί να δολοφονούν έναν μελλοντικό διάσημο ωκεανολόγο.

Ή κάτι πιο συνηθισμένο: Αν κάποιο παιδί έχει μανία με την μπάλα και παραμελεί τα μαθήματά του, θα κοιτάξουν να το «στρώσουν». Αυτό μπορεί να έχει ως συνέπεια να χαθεί ένα μεγάλο αστέρι του ποδοσφαίρου και ένας εν δυνάμει εκατομμυριούχος.

Για να μη μιλήσουμε για την περίπτωση που το παιδί τους βγαίνει ομοφυλόφιλο, κάτι που εκδηλώνεται συνήθως στην παιδική ηλικία. Αντί να καταλάβουν πως είναι ένα φυσιολογικό φαινόμενο που συναντάται τόσο στους ανθρώπους όσο και στη φύση, εκλαμβάνεται ως ανωμαλία και διαστροφή που πρέπει να «ομαλοποιηθεί». Αυτή ακριβώς η ομαλοποίηση είναι που ευνουχίζει τον άνθρωπο, τον οποίο υποχρεώνουν να ζει μια ζωή που του επιβάλλουν και του στερούν την ελευθερία του, καταστρέφοντας τη θέλησή του να ζήσει τη δική του ζωή.

Λίγοι είναι αυτοί που ξεφεύγουν από αυτόν τον κανόνα. Ολοι εκπαιδευόμαστε με κατεύθυνση να βρούμε μια δουλειά στην υπάρχουσα αγορά εργασίας και όσο το δυνατόν πιο σίγουρη, π.χ. στα Σώματα Ασφαλείας, στην Εκκλησία, στο Δημόσιο.

Με άλλα λόγια: Ο καπιταλισμός γίνεται ο δημιουργός μας και εμείς χάνουμε την ιδιοκτησία του σώματός μας. Και ο Θεός που μας έφτιαξε (κατά μία εκδοχή) πάει περίπατο. Το κεφάλαιο σφετερίζεται όλες τις ανθρώπινες ιδιότητές μας και γινόμαστε, θέλοντας και μη, το στήριγμά του, με τη μισθωτή εργασία, τον καταναλωτισμό μας και τις συνήθειές μας. Τον αναπαράγουμε, άσχετα αν ο καπιταλισμός και η αντίστοιχη πολιτική του εκπροσώπηση μας έχουν σαν αναλώσιμα είδη.

Η Amazon σκέφτεται να ανοίξει στις ΗΠΑ 2.000 μίνι μάρκετ εντελώς αυτοματοποιημένα, χωρίς προσωπικό. Μπαίνοντας ο πελάτης στο μαγαζί, θα σκανάρει στο τερματικό το έξυπνο κινητό, οι κάμερες θα παρακολουθούν το κάθε του βήμα και ό,τι κατεβάσει από τα ράφια, θα χρεώνεται αμέσως στον λογαριασμό του. Με αυτόν τον τρόπο υπολογίζουν πως θα γλιτώσουν είκοσι χιλιάδες μισθούς.

Σύμφωνα με τις προβλέψεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, μέχρι το 2030 αυτός ο εκσυγχρονισμός θα έχει αφανίσει το 40% των σημερινών θέσεων εργασίας στον ανεπτυγμένο κόσμο. Δηλαδή η ανεργία γίνεται προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Και έτσι έχουμε την εξής αναστροφή: Ενώ ο άνθρωπος είναι το μόνο πραγματικό κεφάλαιο, αυτό το κεφάλαιο εκμηδενίζεται από το χρήμα, που έχει δικτατορική ισχύ και μας εκπορνεύει βαθιά.

Ποιο είναι το αντίδοτο; Η αγάπη και η δημιουργία. Οποιος αγαπάει δεν μετράει. Οπου το χρήμα έχει αξία, οι λέξεις δεν έχουν καμία (βλέπε τον πολιτικό λόγο στη Βουλή). Εκεί που οι λέξεις έχουν αξία (βλέπε δημιουργία) το χρήμα δεν έχει καμία. Αλήθεια, ποια είναι η αξία ενός στίχου του Σολωμού; Ή ακόμα του συνόλου του ποιητικού έργου του Καρούζου που πέθανε με χαρτί απορίας; Ενώ ένας ασήμαντος βουλευτής μπορεί σε τέσσερα χρόνια να έχει αγορεύσει μόνο ένα «ναι» ή ένα «όχι» και να παίρνει μισθό αρεοπαγίτη.

Δηλαδή τον μεγαλύτερο μισθό που δίνει το κράτος. Για να δούμε τον κόσμο σωστά, πρέπει να τον δούμε ανάποδα. Και τότε ίσως να τον καταλάβουμε και κάτι να κάνουμε. Αλλιώτικα, όλοι συντηρούμε και αναπαράγουμε τον καπιταλισμό. Ακόμα και με αριστερή ρητορική. Βλέπε στα καθ’ ημάς ΣΥΡΙΖΑ.

http://www.efsyn.gr/arthro/i-anomalia-tis-omalopoiisis