Λευτεριά στον ιθαγενή

Την προηγούμενη δεκαετία, ένα βράδυ σε ένα μαγαζί όπου δινόταν συναυλία ελληνικού ροκ συγκροτήματος, στο κενό ανάμεσα στις εκτελέσεις δύο μουσικών κομματιών, ο τραγουδιστής βροντοφώναξε το σύνθημα: "Λευτεριά στον Νίκο Λυμπερόπουλο", αναφερόμενος λίγο αστειευόμενος, λίγο σοβαρολογώντας στον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ και στην "αγωνιστική" ποινή που του είχε προσφάτως επιβληθεί, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να λάβει μέρος σε κάποιους αγώνες της ομάδας του.
Το κοινό, στο άκουσμα και μόνο του συνθήματος, ενθουσιάστηκε και ξέσπασε σε χειροκροτήματα και κραυγές συμπαράστασης, χωρίς καν κάποιοι από αυτούς να γνωρίζουν το Ονοματεπώνυμο του ατόμου, την ιδιότητά του ή τι συνιστά η ανελευθερία του.

Την εποχή εκείνη είχε ήδη επικρατήσει και εγκατασταθεί στη χώρα μας η κουλτούρα του κυνηγιού της ατομικής διάσωσης, ως αποτέλεσμα της επιβολής της φιλοσοφίας του Διαφωτισμού, της προτεραιότητας των ατομικών δικαιωμάτων και του πολιτικού φιλελευθερισμού, αριστερού και δεξιού. Τέτοιου είδους συνθήματα-αιτήματα ακούγονταν, λοιπόν, ευχάριστα στα αυτιά πολλών.

Ένα μέρος της νεολαίας –και όχι μόνο– έβρισκε και βρίσκει ακόμα νόημα αντιπαράθεσης με την κρατική εξουσία κυρίως ή μόνο όταν αυτή αδικεί μεμονωμένα άτομα. Τις περισσότερες φορές –ίσως και όλες– η εναντίωση αυτή είναι δικαιολογημένη και λογική. Ωστόσο, η διαρκώς μειούμενη –με τάσεις πλήρους εξαφάνισης– απαίτηση και διεκδίκηση συλλογικών δικαιωμάτων και συνολικών ανελευθεριών τείνει να δημιουργήσει μια κοινωνία(;) του «εγώ», που η αλληλεγγύη θα έχει χαρακτήρα μόνο θεωρητικό και στην ουσία υποκριτικό. Η τάση αυτή έχει κατακυριεύσει τον λεγόμενο «αντιεξουσιαστικό» χώρο και ένα μεγάλο μέρος της αριστεράς ενώ έχει αντίκτυπο και σε κάποιους από τους μη ενασχολούμενους με τα πολιτικά πράγματα (απολιτίκ).

Στις μέρες μας, οι αναρτήσεις σε κοινωνικά δίκτυα και τα αντίστοιχα like σε θέματα που αφορούν τη «λευτεριά» συγκεκριμένων ατόμων είναι πολύ περισσότερα από τις διαμαρτυρίες για κεντρικότερα ζητήματα που αφορούν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας, ή έστω ευρείες κοινωνικές ομάδες. Ενδέχεται, η προσπάθεια αποεθνικοποίησης της παιδείας, που έχει οδηγήσει στην αποκαθήλωση ηρώων του πρόσφατου ή πιο μακρινού παρελθόντος, να έχει ενεργοποιήσει αντανακλαστικά στο νεανικό κοινωνικό σώμα για αναζήτηση νέων ηρώων.

Η ουσία, όμως, είναι ότι η όποια επαναστατικότητα εκτονώνεται μονόπλευρα στον δικαιωματισμό.

Το λογικότατο και αληθινό επιχείρημα του «σήμερα συμβαίνει σε αυτόν, αύριο ίσως σε σένα», χάνει το μέγεθος της αξίας του, τη στιγμή που οι άλλες, οι συλλογικές αδικίες και καταπατήσεις, δεν περιμένουν κανένα αύριο και δεν υπάρχει κανένα ίσως. Γίνονται ήδη. Τώρα. Οι νέοι εξορίζονται εκλεπτυσμένα, η δημόσια περιουσία εκχωρείται σε αλλοδαπές μεγάλες επιχειρήσεις, τα σπίτια των Ελλήνων καταβροχθίζονται από ξένα funds, στο Αιγαίο πλοία Γερμανών, Αμερικανών και Τούρκων κόβουν τσάρκες, οι μισθοί και τα εισοδήματα γκρεμίζονται, οι φόροι απομυζούν τη δημιουργικότητα. Η λευτεριά στο συλλογικό υποκείμενο, όμως, σχεδόν αποσιωπάται. Αν δεν είναι αυτό παρακμή, τότε τι είναι;

Του Τάσου Αναστασίου από την Ρήξη

ardin-rixi