Ένα νέο κύμα εκδικητικής βίας ενορχηστρώθηκε κατά των χλομών προσώπων με τη διχαλωτή γλώσσα, από το οποίο η τρομακτική φήμη του Τζερόνιμο γιγαντώθηκε: όχι μόνο απέδιδε ο ανταρτοπόλεμός του, αλλά και παρέμενε ελεύθερος και ωραίος! Από προσωποποίηση της εκδίκησης ο Τζερόνιμο ήταν πια σύμβολο αντίστασης, κάτι που ενέπνευσε τη φυλή του και ένας ικανοποιητικός αριθμός Τσιρικάουα τον ακολουθεί πιστά στο ανελέητο κυνηγητό του κατά των λευκών.
Οι Γιάνκηδες προσπαθούν απέλπιδα να συλλάβουν τον μεγάλο αρχηγό, αν και αυτός διαφεύγει συνεχώς τη σύλληψη. Η καλή γνώση των πατρογονικών εδαφών και το αλάθητο ένστικτο του Τζερόνιμο οδηγεί τις αμερικανικές δυνάμεις συνεχώς στην αποτυχία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η περίπτωση που τον περικύκλωσαν σε μια σπηλιά που είχε μόνο μία έξοδο: όταν αναγκάστηκαν να εισβάλουν τελικά στο λαγούμι, ανακάλυψαν πως ο Τζερόνιμο είχε διαφύγει και το χειρότερο ήταν πως ποτέ δεν ανακάλυψαν από πού!
Ο συνεχής ανταρτοπόλεμος με λευκούς και Μεξικανούς έχει ωστόσο επηρεάσει αναπόφευκτα τους μαχητές αλλά και τον ίδιο τον αρχηγό: υπολογίζεται πως στο τέλος είχε ξεμείνει με μόλις 35 συντρόφους και 100 γυναίκες, την ίδια στιγμή που για την αιχμαλωσία του είχαν επιστρατευτεί 5.000 στρατιώτες (το 1/4 της συνολικής αμερικανικής δύναμης!) αλλά και 500 ανιχνευτές.
Ο ομοσπονδιακός στρατός κατάφερε να τον αιχμαλωτίσει τελικά το 1877 και τον έστειλε στον καταυλισμό των Απάτσι της Αριζόνα (Σαν Κάρλος). Αν και δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη: έπειτα από τέσσερα ντροπιαστικά για τον ίδιο χρόνια στον καταυλισμό, ο Τζερόνιμο αποδρά τον Σεπτέμβριο του 1881!
Φυγάς και ήρωας
Ελεύθερος και πάλι, ο Τζερόνιμο και μια μικρή ομάδα από τσιρικάουα μαχητές επιδόθηκαν σε επιδρομές κατά του αμερικανικού στρατού. Κατά τη διάρκεια των επόμενων πέντε ετών, ο μεγάλος αρχηγός των Απάτσι θα επιδίδονταν σε μια λυσσαλέα μάχη κατά των χλομών προσώπων, κρατώντας μόνος του ζωντανό τον ινδιάνικο πόλεμο κατά των ΗΠΑ. Αν και ήταν οι τελευταίες στιγμές της άνισης αυτής μάχης.
Η αμερικανική κυβέρνηση εκδίδει νέο φιρμάνι εναντίον του και πλέον τα ομοσπονδιακά στρατεύματα είναι για άλλη μια φορά στο κατόπι του. Τώρα όμως η στρατιωτική επιχείρηση ακολουθείται από δημοσιογράφους, καθώς ο ερημίτης ηγέτης των γηγενών Αμερικανών είχε εν τω μεταξύ μετατραπεί σε ζωντανό θρύλο των ΗΠΑ! Για τους Ινδιάνους ήταν το διαπρεπές σύμβολο της αντίστασης και για τους λευκούς σωστός φόβος και τρόμος.
Η ομάδα του έκανε συνεχώς επιδρομές στις πόλεις και τα χωριά τρομοκρατώντας τα χλομά πρόσωπα. Κάθε μέρα δημοσιευόταν μια ακόμα επίθεση του Ινδιάνου που έσπερνε τον θάνατο. Ο Τύπος τον αποκαλούσε τώρα «ο χειρότερος Ινδιάνος που έζησε ποτέ» και του απέδιδε μυθικές δυνάμεις.
Τότε εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο μεθοδικός υπολοχαγός Τσαρλς Γκέιτγουντ: μιλούσε τη γλώσσα των Απάτσι, γνώριζε πολύ καλά τις συνήθειές τους και είχε φοβερή υπομονή. Ο αξιωματικός κυνήγησε την ομάδα των Ινδιάνων χωρίς σταματημό. Δεν τους άφηνε να πάρουν ανάσα. Πια δεν είχαν χρόνο ούτε για επιδρομές ούτε και να βρουν φαγητό μπορούσαν. Οι Απάτσι άρχισαν να εξαντλούνται και ο Τζερόνιμο συνειδητοποίησε κάποια στιγμή ότι αν συνέχιζε, θα έθετε σε κίνδυνο τις ζωές των υπολοίπων.
Ο θρυλικός Ινδιάνος παραδόθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1886, όντας ο τελευταίος Τσιρικάουα που κατέθεσε τα όπλα, αν και όχι χωρίς αντάλλαγμα: ο στρατηγός Νέλσον Μάιλς του υποσχέθηκε προσωπικά πως θα παραχωρούσε σε αυτόν και την αντάρτικη συμμορία του εκτάσεις στην Αριζόνα όπου θα μπορούσαν να ζουν ελεύθεροι…
Ο διασημότερος αιχμάλωτος πολέμου
Για άλλη μια φορά όμως η διχαλωτή γλώσσα του λευκού έκανε την εμφάνισή της, καθώς η τέχνη της εξαπάτησης ήταν στο τσεπάκι του ευρωπαίου αποίκου του Νέου Κόσμου. Κι έτσι αντί για την ελευθερία του, ο Τζερόνιμο περιφέρεται από φυλακή σε φυλακή και περνά τον χρόνο του σε καταναγκαστικά έργα στα κολαστήρια της Φλόριντα.
Όχι μόνο δεν τους επέτρεψαν να επιστρέψουν στα πατρώα εδάφη, αλλά χώρισαν τον Τζερόνιμο από τους υπόλοιπους. Αφού παρέμεινε έγκλειστος στη Φλόριντα για δύο χρόνια, μεταφέρθηκε αργότερα σε αγροτικές φυλακές της Αλαμπάμα και στο Φορτ Σιλ της Οκλαχόμα τελικά. Εκεί λέγεται ότι προσπάθησε να πλησιάσει και να μάθει την κουλτούρα των λευκών, αν και εγκατέλειψε λέει την προσπάθεια αφού διαπίστωσε πως οι πολιτισμικές διαφορές ήταν αξεπέραστες.
Τα χρόνια έχουν όμως περάσει και η νοσταλγία για τα άγια χώματα της πατρίδας του έχουν αφήσει εμφανώς το σημάδι τους στον πάλαι ποτέ κραταιό Τζερόνιμο. Το μίσος και η εκδίκηση έχουν καταλαγιάσει τώρα μέσα του και ο ίδιος συναινεί σε πράγματα που θα φάνταζαν άλλοτε αδιανόητα.
Την ίδια στιγμή, ο κόσμος που είχε εντυπωσιαστεί με τον θρύλο του Ινδιάνου ζητούσε τώρα να τον δει από κοντά και ήταν έτοιμος να πληρώσει τσουχτερό εισιτήριο για να θαυμάσει τον ανυπότακτο Τζερόνιμο. Η φήμη του είχε ξεπεράσει αυτή του μισητού εχθρού και έφτανε πια στα όρια της λατρείας.
Σαν άγριο θηρίο στο κλουβί, ο Τζερόνιμο ποζάρει στους τουρίστες που συρρέουν στον ινδιάνικο καταυλισμό-φυλακή και εμφανίζεται αυτοπροσώπως σε εκθέσεις πουλώντας σουβενίρ και φωτογραφίες του. Τον Μάρτιο του 1905, συμμετέχει καβαλάρης στην παρέλαση της τελετής ορκωμοσίας του αμερικανού προέδρου Θεόδωρου Ρούσβελτ παρελαύνοντας στην κεντρική λεωφόρο της Ουάσιγκτον. Αν και λίγες ημέρες αργότερα ούτε ο αμερικανός πρόεδρος θα αποδεικνυόταν πρόθυμος να τον αφήσει να περάσει τις τελευταίες του στιγμές ελεύθερος…
Την ίδια χρονιά διηγείται την αυτοβιογραφία του στον βιογράφο του και κάνει τακτικές δημόσιες εμφανίσεις, παίρνοντας τώρα μέρος σε φαντασμαγορικά σόου της Άγριας Δύσης και επιδεικνύοντας τις πολεμικές του δεξιότητες. Σκιά του εαυτού του πια και καταναλωτικό προϊόν για την τέρψη των λευκών, ο Τζερόνιμο γίνεται ζωντανό έκθεμα: οι τουρίστες τον λατρεύουν, βγάζουν φωτογραφίες μαζί του και αγόραζαν σωρηδόν τα αναμνηστικά των Απάτσι. Είναι μια σωστή τουριστική ατραξιόν.
Έτσι πέρασε ο μεγάλος αρχηγός τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής του στο καθεστώς της αιχμαλωσίας: ντροπιασμένος από τις ορδές των τουριστών που πλήρωναν εισιτήριο για να δουν από κοντά τα αντικείμενα της καθημερινής ζωής των Απάτσι και ακόμα τσουχτερότερο αντίτιμο για να αγοράσουν ένα καπέλο, ένα τόξο ή μια φαρέτρα όμοια με εκείνα του αδάμαστου αρχηγού των Απάτσι.
Έτσι έσβησε ο Τζερόνιμο, μαραζωμένος από την απραξία και την αιχμαλωσία. Τον Φεβρουάριο του 1909, προσβλήθηκε από πνευμονία και λίγες μέρες αργότερα, στις 17 του μήνα, άφησε την τελευταία του πνοή. Μέρες προτού εκπνεύσει, εξομολογήθηκε στο στενό περιβάλλον του πως είχε μετανιώσει για την απόφασή του να παραδοθεί: «Δεν έπρεπε να παραδοθώ», είπε στον ανιψιό του στο νεκροκρέβατό του, «έπρεπε να παλέψω μέχρι την τελευταία μου πνοή».
Ο Γκογιαθλέ που τον έμαθε ο κόσμος ως Τζερόνιμο ενταφιάστηκε στο κοιμητήριο αιχμαλώτων πολέμου του Φορτ Σιλ χωρίς να καταφέρει να επιστρέψει στα γενέθλια εδάφη της Αριζόνα ούτε νεκρός…
newsbeast
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει σχετικά σε άρθρα που αναδημοσιεύονται από διάφορα ιστολόγια. Δημοσιεύονται όλα για την δική σας ενημέρωση.