Λίγο η ζέστη, λίγο η ανάλαφρη διάθεση και το αίσθημα φυγής που έχουμε όλοι μας για μια απόδραση από το «κλεινόν άστυ» φανερώνουν ότι τούτη η πόλη δε μας χωράει πια. Το σώμα μπορεί να θέλει (κι αυτό αμφισβητείται) αλλά το μυαλό αντιστέκεται σθεναρά. Το καλοκαίρι στην πόλη δε μοιάζει ειδυλλιακό (αν και τον Αύγουστο όταν μένουμε μόνοι μας είναι παράδεισος) και ο καθένας μας ψάχνει αυτό το κάτι που θα τον κάνει να ξεπεράσει πιο ανώδυνα την αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού.
Και πάλι αυτός ο ανούσιος πρόλογος χρειάστηκε για να επισημάνω ότι μια ιδανική πρόταση για μια χαλαρή βραδιά στην ηλιοκαμένη πόλη είναι μια επίσκεψη σε έναν θερινό κινηματογράφο. Και κάτι που με συγκινεί ιδιαίτερα με το συγκεκριμένο είδος είναι όταν κάποιοι από αυτούς επιλέγουν να προβάλλουν όχι κάποια καινούρια ταινία αλλά παλιότερα «διαμαντάκια» της έβδομης τέχνης. Ένα από αυτά θεωρώ πως είναι η Λεωφόρος της Δύσης γυρισμένη το 1950. Με μια vintage διάθεση που παντρεύει το νουάρ με το μελόδραμα η ταινία σας υπόσχομαι ότι θα σας γοητεύσει.
Η υπόθεση έχει ως εξής: Ένας αριβίστας (προσπαθεί με αθέμιτα μέσα να πετύχει το σκοπό του) σεναριογράφος του Χόλυγουντ ο Τζο Γκίλις (Γουίλιαμ Χόλντεν), για να ξεφύγει από τους δανειστές του που τον κυνηγούν, καταφεύγει τυχαία στη βίλα μιας ξεπερασμένης σταρ του βωβού κινηματογράφου της Νόρμα Ντέσμοντ (Γκλόρια Σουόνσον) που ζει με τον Μαξ Φον Μάγιερλινγκ (Έρικ Φον Στροχάιμ) πρώην σύζυγό της και νυν μπάτλερ της.
Εκείνη του προτείνει να τον φιλοξενήσει με αντάλλαγμα να γράψει ένα σενάριο για εκείνη για να μπορέσει να κάνει τη θριαμβευτική επιστροφή στη μεγάλη οθόνη που πάντα ονειρευόταν. Εκείνος θα αρπάξει την ευκαιρία και εκμεταλλευόμενος το ένδοξο όνομά της θα προσπαθήσει να κερδίσει τη χαμένη του φήμη και γι’ αυτό δε διστάζει να γίνει και εραστής της. Η Νόρμα αναπόφευκτα ερωτεύεται το νεότερό της Τζο αλλά όταν εκείνος θα την παρατήσει για μια νεαρή και όμορφη σεναριογράφο τη Μπέτι Σάφερ (Νάνσι Όλσον), εκείνη τυφλωμένη από το αίσθημα της ζήλιας, παραλογίζεται και οδηγείται σε ένα έγκλημα πάθους.
Η Λεωφόρος της Δύσης (Sunset Boulevard) παίζει σαφώς με το όνομά της. Ναι μεν πρόκειται για την οδό που βρίσκεται η βίλα της Νόρμα, αλλά σίγουρα παραθέτει μια σειρά από γεγονότα που αντικατοπτρίζουν τη ζωή μιας ξεχασμένης ντίβας που ονειρεύεται, μάταια ίσως, μια λαμπερή επάνοδο. Η τελευταία σκηνή της ταινίας είναι όλα τα λεφτά. Η παράνοια πολλές φορές οδηγεί σε κωμικοτραγικές καταστάσεις. Δείτε τη και θα με θυμηθείτε.
Η ταινία είχε προταθεί για 11 Όσκαρ αλλά τελικά απέσπασε μόλις 3. Εκείνα του Πρωτότυπου Σεναρίου (Μπίλι Γουάιλντερ,Τσαρλς Μπράκετ και Ν.Μ Μάρσμαν), Μουσικής Επιμέλειας και Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης. Η σκηνοθεσία ανήκει επίσης στο Μπίλι Γουάιλντερ (Σαμπρίνα, Μερικοί το προτιμούν καυτό). Απέσπασε διθυραμβικές κριτικές κι ας προκαλούσε με τον αυτοχλευασμό του μύθου του Χόλυγουντ.
Το 1998 έλαβε τη 12η θέση ως μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου.
Η Λεωφόρος της Δύσης μας ταξιδεύει σε ένα καλοκαίρι μιας άλλης εποχής χαρίζοντάς μας λίγη από την αίγλη (λαμπερή ή ξεθωριασμένη δεν έχει σημασία) της βιομηχανίας του Χόλυγουντ. Αν πάλι δεν σας έπεισα για μια επίσκεψη σε έναν κοντινό θερινό κινηματογράφο επιμένω πως πρέπει να τη δείτε έστω και σε DVD, έξω στο μπαλκόνι παρέα με μια παγωμένη μπίρα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΙΓΜΑ
papiyawn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το blog ΟΛΑ ΛΑΘΟΣ ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρει σχετικά σε άρθρα που αναδημοσιεύονται από διάφορα ιστολόγια. Δημοσιεύονται όλα για την δική σας ενημέρωση.