Το λαϊκό "διάγγελμα"..

Επί εβδομήντα περίπου χρόνια, απ' το τέλος της πρώτης γερμανικής Κατοχής,
..η ελληνική κοινωνία ζει με ένα άγος, ένα κρυφό σαράκι, μία υποβόσκουσα θλίψη, ένα παράπονο που σφίγγει την ψυχή.
Πρόκειται για το αίσθημα της αδικίας, αίσθημα που γεννά ασφυξία, ανημποριά και λύσσα μαζί.

Ένα αίσθημα αδικίας τού γιατί οι δωσίλογοι και οι προδότες του '40, οι μαυραγορίτες, οι γερμανοτσολιάδες, οι ταγματασφαλίτες, και όλα τα υπόλοιπα καθάρματα που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή εις βάρος της πατρίδας και του λαού,
..γιατί όλοι αυτοί αντί να βρεθούν μετά τον πόλεμο στην αγχόνη και στο απόσπασμα,
..βρέθηκαν να αποτελούν την εξουσία, την άρχουσα τάξη, την οικονομική ελίτ της χώρας.

Αυτό το σαράκι που τρώει από τότε μυστικά τα σπλάχνα της κοινωνίας και βάζει εμπόδια σε κάθε ορθολογική προσπάθεια ανασυγκρότησης και ανάπτυξης,
..καθώς και η αίσθηση ατιμωρησίας και ασυλίας των κακουργηματικών εκείνων πράξεων,
..οδήγησαν την χώρα πρώτα στην χούντα του '67, και αργότερα σταδιακά στην χρεοκοπία και την Νέα γερμανική Κατοχή του 2010.
Έκτοτε, από το 2010 έως σήμερα, συντελείται ακριβώς το ίδιο έγκλημα, πανομοιότυπο μ' εκείνο το παλιό,
..αφού όχι μόνον κανείς δεν έχει τιμωρηθεί ακόμη για την χρεοκοπία της χώρας,
..αλλά οι ίδιοι οι υπαίτιοι, απόγονοι των κατοχικών εκείνων προδοτών, εξακολουθούν να κυβερνούν και να εξουσιάζουν.

Βέβαια και στις δύο περιπτώσεις οι ξένοι επικυριάρχοι -τότε Αγγλία και ΗΠΑ, σήμερα οι "εταίροι" της Ευρωπαϊκής 'Ένωσης"- ύψωσαν ισχυρά τείχη προστασίας της συμμορίας των αισχρών καθαρμάτων και προδοτών,
..και εμπόδισαν με κάθε τρόπο, είτε με εκφοβισμούς, είτε με επαπειλούμενα τάχα "θερμά" επεισόδια, είτε ακόμα και με δολοφονίες, διώξεις, προσωπικές και συλλογικές δυσμένειες,
..την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων.

Σήμερα πια, ευρισκόμενη η χώρα σε κατάσταση νέας Κατοχής, και ο λαός σε νέο διωγμό απ' τους κατακτητές και τους εγχώριους δωσίλογους,
..αν δεν υπάρξει δικαιοσύνη και τιμωρία,
..είναι μάταια κάθε συζήτηση για εθνικά νομίσματα, για δραχμές, για έξοδο απ' την Ε.Ε, για ανάπτυξη, για πρόοδο, για ο,τιδήποτε.
Τίποτα απ' αυτά δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν λυθεί το άγος.
Πάνω από κάθε προσπάθεια λύσης της κρίσης με τον έναν ή τον άλλο τρόπο,
..ΠΡΟΕΧΕΙ Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, και ικανοποίηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος.

Είναι νομοτελειακά βέβαιο πως κάποια στιγμή θα υπάρξει απονομή δικαιοσύνης,
..είτε απ' την τακτική Δικαιοσύνη, είτε απ' την λαϊκή Δικαοσύνη.
Και αν μεν η απονομή αυτή γίνει απ' την τακτική Δικαοσύνη, όλα θα κυλήσουν ομαλά, θα επέλθει κάθαρση στην νεοελληνική αυτή τραγωδία που διαρκεί τόσα χρόνια, θα μπεί το νερό στ' αυλάκι και η χώρα θα πιάσει ξανά το νήμα από εκεί που το άφησε πριν τον πόλεμο (εδώ μην υπονοήσει κανείς την δικτατορία Μεταξά, γιατί το blog δεν μασάει από προβοκάτσιες).
Αν όμως η απονομή δικαιοσύνης προέλθει από την λαϊκή Δικαιοσύνη,
..τότε θ' ανοίξει ένας νέος κύκλος βεντέτας της κρατικής βίας ενάντια στην λαϊκή βία,
..που θα οδηγήσει μοιραία σε έναν νέο εμφύλιο (εμφύλιο που ήδη σιγοβράζει, σοβεί, εβδομήντα τόσα χρόνια), και που στην τρέχουσα οικονομική συγκυρία θα έχει ολέθρια και οριστικά αποτελέσματα.

Βλέπουμε λοιπόν πως το μέλλον, το όποιο μέλλον αυτής της χώρας,
..βρίσκεται στα χέρια και τις δυνατότητες της ελληνικής τακτικής Δικαιοσύνης.
Δυστυχώς!..

Ουδέν Σχόλιον

( ο Μαντατοφόρος)