Τι γίνεται όταν δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε τα στοιχεία του χαρακτήρα μας στους άλλους;

Πόσο ορθόδοξες θα ήταν οι ανθρώπινες σχέσεις αν μπορούσαμε να κρίνουμε με την ίδια ελαφρότητα τις πράξεις των άλλων όπως πράττουμε με τις δικές μας.
Η απόλυτη(θεωρητική) γνώση του εαυτού μας γεννά την πεποίθηση πως οι πράξεις μας πληρούν όλες τις προδιαγραφές κοινωνικής ορθότητας. Τα γεγονότα που μας συμβαίνουν είναι τυχαία, αθώα και μη επιλήψιμα.


Εν αντιθέσει με τις κινήσεις του συνανθρώπου μας, τις οποίες αντιμετωπίζουμε συνήθως με μια υποβόσκουσα καχυποψία. Ο λόγος είναι πως δεν υπάρχει η δυνατότητα διείσδυσης στον εγκέφαλό του, οπότε αναγκαζόμαστε να προβούμε σε αυθαίρετα και ανούσια συμπεράσματα τα οποία ταλανίζουν εμμονικά τις σκέψεις μας, πιθανότατα λόγω κακού προηγούμενου, ιδιαίτερου χαρακτήρα ή διότι αυτές οι συμπεριφορές θυμίζουν δικές μας παλαιότερες όταν είχαμε διαπράξει κάτι μεμπτό.

Αποτέλεσμα αυτού είναι η ταλαιπωρία και η εξουθένωση της σχέσης, του εαυτού μας και του απέναντι. Εφαρμόζουμε πρακτικές προβληματικές και ακραίες για να απαγορεύσουμε στον άλλον να κινηθεί όπως νομίζει, ενώ την ίδια στιγμή εμείς ενεργούμε όπως επιθυμούμε, ¨Εμείς ξέρουμε¨.



Η παραπάνω παράγραφος μεταφράζεται ως φιλαυτία, κτητικότητα, ίσως κι ως ένδειξη δυσλειτουργικής αντίληψης της δομής του διαφορετικού διάφανου κόσμου.

Νιώθουμε εσφαλμένα πως σκεπαζόμαστε από ένα μόνιμο σύννεφο δόλου κι εξαπάτησης απ’ τους γύρω, το οποίο δεν μας αφήνει να δούμε πως υφίσταται και μια φωτεινή πλευρά στην ανθρώπινη φύση.

Δεν είναι όλοι απατεώνες και κακόβουλοι. Υπάρχουν οντότητες που πλησιάζουν τον ευγενικό και δοτικό μας χαρακτήρα (αν είμαστε έτσι στην πραγματικότητα και δεν είναι φανταστικές ιδιότητες). Ίσως θα πρέπει να τους αφήσουμε να αναπνεύσουν εγκεφαλικά ένα κλικ παραπάνω απ’ ότι τους επέτρεπε η συνείδησή μας μέχρι σήμερα, να είναι ο εαυτός τους χωρίς το άγχος της δικής μας βάναυσης κριτικής που τους κάνει να αλλοιώνουν τον χαρακτήρα τους.

Ας σκεφτούμε άλλωστε πως με την ελευθερία δεν ανακαλύπτεις μόνο την φωτεινή, αλλά και την σκοτεινή όψη των πραγμάτων. Ο χώρος ανοίγει όλες τις πόρτες για διερεύνηση και αξιοποίηση είτε θετικών είτε αρνητικών αποτελεσμάτων.


Το να υποπτευόμαστε ανοιχτά τους άλλους σημαίνει ότι κατηγορούμε, μυστικά, τον εαυτό μας.

Philip Sidney

Αλέξανδρος Παύλου
Συγγραφέας 


 Αντικλείδι