Το μόνο πράγμα που φοβάμαι στον θάνατο είναι η στιγμή εκείνη που γυρνάς το κεφάλι προς τα πίσω και βλέπεις σε αστραπιαία κίνηση όλη σου τη ζωή. Δύο με τρία δευτερόλεπτα και μετά τέρμα.
Αυτή τη στιγμή φοβάμαι, γιατί αυτή η τελευταία προβολή θα είναι που θα παίζει ξανά και ξανά στους μεταθανάτιους κινηματογράφους και αν τελικά δε συμφωνούσα σε όλα τα πλάνα το μόνο που θα σκέφτομαι είναι να τα ξαναγυρίσω και αυτή η σκέψη θα με κατατρέχει για μια αιωνιότητα.
Αν πάλι δεν υπάρχουν μεταθανάτιες προβολές, τότε φοβάμαι μη φύγω έχοντας δει τη χειρότερη ταινία της ζωής μου -τη δική μου- (αν και νομίζω πως με κάποιες αμερικάνικες ρομαντικές κομεντί που έτυχε να έχω δει ο ανταγωνισμός θα είναι ιδιαίτερα αυξημένος!).
Καλό βράδυ άνοιξη τα λέμε του χρόνου και όσο για σένα καλοκαίρι, το πρωί έλα και ξύπνα με γλυκά.
Σαν αγέρι στην πατούσα που έχει ξεπροβάλει έξω από τη -στημένη σε παχουλή αμμουδιά- σκηνή σε κάποια παραλία ενός άγονου και ερημικού νησιού κάπου στην Ελλάδα ή κάπου που τα καλοκαίρια επιμένουν να καταλαμβάνουν τον μεγαλύτερο χρόνο ενός πεπερασμένου έτους.
anemosantistasis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)