Περί ρατσισμού - διχασμού.

Ο Έλληνας, που κάποτε περηφανευόταν για τη φιλοξενία του και απεχθανόταν τους υπεροπτικούς λαούς που συμπεριφέρονταν υποτιμητικά και εξευτελιστικά στους μετανάστες, περνάει ο ίδιος δοκιμασία χαρακτήρα. Ο φόβος προς τον ξένο αντιπαλεύει με τη φιλοξενία του και ο ρατσισμός του αντιπαλεύει τον ανθρωπισμό του.

Μέχρι τώρα στην κοινωνία μας έχει υπερισχύσει η συναίνεση, ο ανθρωπισμός, η φιλοξενία, καθώς όλα αυτά ταιριάζουν με την εικόνα που έχει ο Έλληνας για τον εαυτό του, αλλά ... όλο και ισχυρότερα ακούγονται οι φωνές που θέλουν υπαίτιους για όλα τα δεινά τους ξένους, π.χ. οι ξένοι φταίνε που το σύστημα υγείας δεν επαρκεί, οι ξένοι φταίνε για την ανεργία, οι ξένοι φταίνε για τα πάντα.

Κανένας Έλληνας δε δέχεται ότι είναι ρατσιστής. Στην πραγματικότητα όμως είμαστε υπεροπτικοί προς τους άλλους και δεν το συνειδητοποιούμε! Δημοσκόπηση της Μέτρον Ανάλυσις έδειξε ότι περισσότεροι από τους μισούς νέους πιστεύουν ότι δε θα μπορούσαν να γίνουν φίλοι με έναν Αλβανό, απλά και μόνο επειδή είναι Αλβανός!

Από την άλλη πλευρά, ο καλώς νοούμενος εθνισμός ή ο πατριωτισμός δεν είναι υποχρεωτικά ρατσιστικός. Aυτό άλλωστε υποστηρίζει και ο Γιώργος Mανιάτης, καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Aθηνών: "Ο εθνισμός υποδηλώνει τη δύναμη της εθνικής συνείδησης και της εθνικής αυτογνωσίας. Aντιδιαστέλλεται προς τον εθνικισμό, που είναι μια επιθετική στην έκφρασή της και συντηρητική στο περιεχόμενό της ιδεολογία και πρακτική". Άλλο, λοιπόν, ο πατριωτισμός που είναι η αγάπη για την πατρίδα, και ο εθνισμός που είναι η αγάπη προς την εθνική ταυτότητα και άλλο ο σοβινιστικός εθνικισμός.
H λύση στο πρόβλημα του ρατσισμού δεν είναι να φύγουν οι ξένοι, αλλά να μάθουμε να ζούμε σε μια κοινωνία ανοιχτή και πλουραλιστική, βασισμένη στην κοινή αξία ως άνθρωποι.

Δεν είναι βέβαια τυχαίο το ότι ο ρατσισμός αναπτύσσεται σε χώρους και σε άτομα που δεν έχουν καμιά σχέση με το χριστιανικό ήθος το πολύ με μια επιφανειακή γνώση ικανή να παραμορφώσει μάλλον παρά να φωτίσει.