Το έγκλημα της σκέψης δεν επιφέρει το θάνατο… το έγκλημα της σκέψης είναι ο θάνατος. (Όργουελ, 1984)
"Αυτοί που αρπάνε το φαϊ απ το τραπέζι κηρύχνουν τη λιτότητα, αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα ζητάνε θυσίες".
Τα τελευταία 24ωρα, μετά το περιστατικό Παπαδήμου, το αστικό σύστημα ανεβάζει για πολλοστή φορά το «καταδικάζεις τη βία;» με υποβολείς τα συστημικά παπαγαλάκια στις αίθουσες της μιντιακής τρομοκρατίας τους. Εδώ και καιρό, η δομική καπιταλιστική κρίση και το συνεχές βάθεμά της αναδεικνύει δύο διαφορετικές χώρες, που ζουν στην Ελλάδα. Η μία παρασιτική, αιμοσταγής, ανελέητη, βαστάζος των μαύρων μετώπων της ΕΕ-ΔΝΤ και των εκάστοτε αστικοδημοκρατικών κυβερνήσεων υπό καθεστώς εξαίρεσης, διαβιεί από τον ιδρώτα και το μόχθο της άλλης.
Η άλλη, αυτή των υποτελών τους, αφανής εν πολλοίς, βυθισμένη και κατακερματισμένη μέσα στην ανεργία, την επισφάλεια, θύμα της εκάστοτε εργοδοτικής αυθαιρεσίας, υποβάλλεται στο μαρτύριο της λήθης ότι παραμένουν άνθρωποι, μιας και η μετονομασία τους σε κωδικούς παραγωγής στα ταμπλό των εταιρικών κερδών αντηχεί καλύτερα στα αυτιά των αγορών.
Ωστόσο, η «ειρηνική» συνύπαρξη μέσω κοινωνικών συμβολαίων των δύο τάξεων, που έχουν παρέλθει ανεντιστρεπτί, απαιτούσε τα υφαντά της ιδεολογικής ηγεμονίας της άρχουσας να βρίσκουν συμμάχους και υποστηρικτές και στους υποτελείς, θέτοντάς τους υπό τη σκέπη «μεγάλων οραμάτων» για την «πατρίδα των κερδών του κεφαλαίου» (π.χ. Ολυμπιακοί Αγώνες, σώσιμο της χώρας από «Μικρασιατικές καταστροφές» με θυσίες, για να μη χρεοκοπήσουμε).
Παρά ταύτα, μετά από 8 χρόνια θυσιών, το αίμα στο βωμό του εθνικού αφηγήματος ήθελε μόνο ανακεφαλαιοποιήσεις για το τραπεζικό κεφάλαιο, εθελοντικές «φιλανθρωπίες» και φοροαπαλλαγές για το εφοπλιστικό, ρήτρες εισπραξιμότητας και λεόντειες συμβάσεις ανολοκλήρωτων έργων πάντοτε εναντίον του δημοσίου για το κατασκευαστικό κεφάλαιο, την ανασύστασης μιας εκ νέου ιδιότυπης φεουδαρχίας, μέσω μετατροπής πόλεων σε τσιφλίκια ολιγαρχών με καταπατήσεις ελεύθερων χώρων και δικαιωμάτων των πολιτών, παράλληλα με την ταυτόχρονη 14η εν σειρά μείωση μισθών και συντάξεων και φορολαίλαπα. Οι πλερέζες της λύπης τους για το περιστατικό Παπαδήμου προσπαθούν να συγκαλύψουν την ιδιωτικοποίηση (και την εκτόξευση των τιμολογίων) της ΔΕΗ, τη μετατροπή του νερού σε εμπόρευμα, την καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος και τα συμφωνηθέντα πλεονάσματα που στάζουν εργασιακό αίμα στο διηνεκές, για μια χώρα που έχει μετατραπεί σε εταιρεία στόχευσης στην κερδοφορία αδιαφορώντας για τους εργαζόμενους-πολίτες της.
Όλα αυτά καθιστούν σαφές ότι μάλλον σώνεται η κλωστή του αργαλειού εξύφανσης αφηγημάτων που να μας περικλείουν «όλους». Όσο η ιδεολογική ηγεμονία των ελίτ μειώνεται, η διευθυντική γίνεται πιο εμφανής και η κατασταλτική αυξάνεται. Αυτό ξαναφάνηκε εντόνως το διήμερο 17-18 Μαΐου 2017, όπου η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είπε να θυμηθεί κάποιες από τις καλύτερες στιγμές του «ευεργέτη Παπαδήμου», όταν ψέκαζε εξ επαφής διαδηλωτές (μεταξύ των οποίων και ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανώλης Γλέζος) στην τελευταία ίσως ουσιαστική παρέμβαση του λαϊκού κινήματος στις 12/2/2012.
"και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε, μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε, τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες".
Συνέχεια
http://anemosantistasis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_42.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)