Ο Βούλγαρος Παρμενίδης

Συντάκτης: Αγγελος Αναστασόπουλος

Είκοσι χρόνια αλκοολικός. Είκοσι χρόνια άνεργος, ζει με επιδόματα. Δεν θέλει να το κόψει. Δεν τον ενδιαφέρει να γίνει καλά. Τους δύο μήνες που είχα να τον δω ήταν στο νοσοκομείο, με μια τρύπα στο στομάχι σε μέγεθος κέρματος των δύο ευρώ. Εγινε καλά και γύρισε στις μπίρες. Η μπίρα αποτελεί το ενενήντα τοις εκατό της δίαιτάς του. Το υπόλοιπο είναι μερικά έτοιμα γεύματα από το σουπερμάρκετ. Και το βράδυ ανελλιπώς μελετά Παρμενίδη, Ζήνωνα και Πλάτωνα.
Είχα δυο μήνες να τον δω. Και να σου τις προάλλες στο αγαπημένο του σημείο: σε ένα παγκάκι έξω από τη δουλειά μου, σε μια φτωχή (για τα ολλανδικά δεδομένα) γειτονιά της Ουτρέχτης, δίπλα στο ποδήλατο και το τρανζιστοράκι του να παίζει περισσότερο παράσιτα παρά μουσική, έπινε την πρωινή του μπίρα. Μία από τις πολλές που θα έφτιαχναν ώς το βραδάκι ένα κόκκινο λοφάκι από αλουμίνιο.

Οταν τον πρωτοείδα, πριν από τρία χρόνια, τον προσπέρασα αηδιασμένος σχεδόν. Ο αλκοολικός της γειτονιάς. Το ρεμάλι. Με μακριά, λιγδωμένα γκρίζα μαλλιά και γενειάδα αδιαφορίας. Κάθε φορά στο ίδιο σημείο.

Κάποια μέρα, σε ένα διάλειμμά μου, με πλησίασε, παραπατώντας όπως πάντα, και μου είπε κάτι σε μεθυσμένα ολλανδικά. Του το γύρισα στα αγγλικά για να τον αποφύγω, αλλά αυτός με χαρά, επειδή ήμουν ξένος, και με πραγματικό ενδιαφέρον μέσα στην παραζάλη του με ρώτησε από πού είμαι. Οταν του απάντησα ότι έρχομαι από την Ελλάδα, τα μάτια του άστραψαν και με τη μια άρχισε να μου απαγγέλλει στίχους της έμμετρης φιλοσοφίας του Παρμενίδη, από το πρωτότυπο, παρακαλώ. Μου φάνηκαν εξίσου ακατανόητοι με τα μεθυσμένα ολλανδικά του.

Ο Ιβάιλο είναι Βούλγαρος, γύρω στα εξήντα. Εφτασε στην Ολλανδία πριν από μία εικοσαετία, επίσημος προσκεκλημένος του Πανεπιστημίου της Ουτρέχτης. Θα δίδασκε εκεί φιλοσοφία για μία διετία. Ηρθε πρώτα εκείνος με το αεροπλάνο και σύντομα κατάφερε να βγάλει βίζα για τη γυναίκα του και την κόρη του. Πήραν εκείνες το αυτοκίνητο να πάνε κοντά του. Δεν θα έφταναν ποτέ. Λίγο πριν από τη Λιέγη ένα φορτηγό αναποδογύρισε και τις έριξε από μια γέφυρα. Ο Ιβάιλο δεν άντεξε. Το έριξε στο ποτό και όσο και αν προσπάθησε, του ήταν αδύνατο να διδάξει.

Είκοσι χρόνια αλκοολικός. Είκοσι χρόνια άνεργος, ζει με επιδόματα. Δεν θέλει να το κόψει. Δεν τον ενδιαφέρει να γίνει καλά. Τους δύο μήνες που είχα να τον δω ήταν στο νοσοκομείο, με μια τρύπα στο στομάχι σε μέγεθος κέρματος των δύο ευρώ. Εγινε καλά και γύρισε στις μπίρες. Η μπίρα αποτελεί το ενενήντα τοις εκατό της δίαιτάς του. Το υπόλοιπο είναι μερικά έτοιμα γεύματα από το σουπερμάρκετ. Και το βράδυ ανελλιπώς μελετά Παρμενίδη, Ζήνωνα και Πλάτωνα.

Τον αποχαιρέτησα. Θα φύγω από την Ολλανδία και δεν θα τον βλέπω. «Να είσαι καλά, φίλε μου, απόγονε του Αριστοτέλη», μου είπε. «Κι αν το θυμηθείς, πιες μια μπιρίτσα για μένα». Του είπα να προσέχει, να μην πάθει τίποτα. «Ο θάνατος κι εγώ», μου απάντησε, «είμαστε σαν το παράδοξο του Ζήνωνα με τον γοργοπόδαρο Αχιλλέα και τη χελώνα. Οσο κι αν θέλω να τον φτάσω, αυτός είναι πάντα δυο βήματα μπροστά».


http://www.efsyn.gr/arthro/o-voylgaros-parmenidis

(Για όσους δεν ξέρουν ποιος ειναι ο Παρμενίδης διαβάστε αυτό... 
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%B1%CF%81%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%82) 

Lemmy