Σχολείο κλυδωνιζόμενο

Η έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς σημαδεύεται από ορισμένα γεγονότα πολύ χαρακτηριστικά για τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, αλλά και για τη γενικότερη κατάσταση που διαμορφώνεται πλέον στη χώρα.

Σε πρώτο πλάνο στην επικαιρότητα, τα ρεπορτάζ με τους εκπαιδευτικούς που στέλνονται ως αναπληρωτές σε τουριστικές περιοχές, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της Σαντορίνης, και δεν βρίσκουν σπίτια να νοικιάσουν.

Εδώ αφενός τίθεται το ζήτημα γιατί να διορίζονται αναπληρωτές και όχι μόνιμοι εκπαιδευτικοί εφόσον καλύπτουν πάγιες ανάγκες και αφετέρου το ζήτημα της στέγης, που αποτελεί, μαζί με τη διατροφή, βασικό κοινωνικό αγαθό. Το ζήτημα των μόνιμων διορισμών αποτελεί πλέον προτεραιότητα για την εκπαίδευση, όπως εξάλλου και για την υγεία, όχι όμως για την κυβέρνηση, που προχωρά σε διορισμούς σε διάφορους άλλους φορείς, όχι πάντοτε εμφανούς χρησιμότητας και κοινωνικής ανταποδοτικότητας.

Η δε τεχνητή έλλειψη στέγης και η εκτόξευση των ενοικίων οφείλεται κατά κύριο λόγο στην επέκταση της εκμετάλλευσης της κατοικίας μέσω του AirBnB, κάτι που θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την υψηλή φορολόγησή της και παράλληλα την ελάφρυνση εκείνης που αφορά όσους νοικιάζουν με τον μήνα τα σπίτια τους σε υπαλλήλους, όπως οι εκπαιδευτικοί.

Διαφορετικά, η επόμενη φάση θα είναι, μετά τη σίτιση των αναπληρωτών στις λέσχες αξιωματικών εδώ και λίγα χρόνια, να φιλοξενούνται κιόλας σε στρατόπεδα, φυλάκια κι όπου αλλού μπορεί να διατεθεί ένα κρεβάτι! Μήπως να προβλεφθούν και για τους εκπαιδευτικούς κέντρα φιλοξενίας και να αναλάβουν την φροντίδα τους οι ποικιλώνυμες ΜΚΟ! Εν τω μεταξύ, κάποιοι συνάδελφοι κοιμούνται σε υπνόσακους στις πολλών… αστέρων μαγευτικές μας ακρογιαλιές.

Κατά τα άλλα, έχει εκπληρωθεί ο στόχος να μην υπάρχουν σημαντικά κενά διδακτικού προσωπικού στα σχολεία. Αναμενόμενο, αφού με τις κατάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις έχουν μειωθεί τα ωράρια πολλών μαθημάτων και κυρίως εκεί που παρατηρούνται ελλείψεις καθηγητών, ενώ έχει ανατεθεί η διδασκαλία συγκεκριμένων μαθημάτων στις πιο απίθανες ειδικότητες, με τελικό ίσως στόχο να μπορεί ο κάθε καθηγητής να διδάσκει όσο γίνεται περισσότερα αντικείμενα.
Σε δεύτερο πλάνο, οι εξαγγελίες του υπουργού για το «Νέο Λύκειο».

Εδώ κι αν πρόκειται για τον απόλυτο τραγέλαφο. Καταργούνται δήθεν οι πανελλήνιες εξετάσεις κατ’ αναλογίαν προς την κατάργηση της τρόικας, που μετονομάστηκε σε «θεσμούς». Καταπολεμώνται το «εξετασιοκεντρικό» σύστημα και η παραπαιδεία με την αύξηση των εξετάσεων! «Ενθαρρύνεται» και καλλιεργείται η δημιουργικότητα με την ανάδειξη των δημιουργικών εργασιών σε «αντικειμενικό» κριτήριο για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση! Διατηρούνται, υποτίθεται, όλες οι οργανικές θέσεις στα σχολεία, ενώ προβλέπεται δραστικός περιορισμός των διδακτικών αντικειμένων.

Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο, οι εμμονές και ιδεοληψίες των κρατούντων έχουν θέσει ως προτεραιότητα την αποδόμηση όλων των στοιχείων που συγκροτούν την εθνική συλλογική ταυτότητα, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση και υποβάθμιση πρώτα και κύρια των φιλολογικών μαθημάτων. Το τελευταίο δεν αποτελεί φυσικά ελληνική πρωτοτυπία, αφού σε όλο τον κόσμο η εκπαιδευτική πολιτική καθορίζεται από τις προτεραιότητες του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που φυσικά και προκρίνει την κατάρτιση έναντι της πνευματικής και αισθητικής καλλιέργειας, της πολύπλευρης μόρφωσης.

Ωστόσο για την Ελλάδα, εξαιτίας ακριβώς του ειδικού βάρους που έχουν η κλασική και ανθρωπιστική παιδεία, η ιστορία και ο πολιτισμός γενικότερα, θα έπρεπε να αποτελεί αντίστροφα προτεραιότητα αντίστασης στη βαρβαρότητα του σύγχρονου καπιταλισμού «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι».

Τη φετινή χρονιά, είχαμε τη συγχώνευση της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας με τη Νεοελληνική Γλώσσα στα ΕΠΑΛ, το σχέδιο για τη σχολική (μη)Ιστορία και την επαναφορά του «Επιταφίου» του Περικλέους, που όμως θα στριμωχτεί μαζί με τη διδασκαλία της «Αντιγόνης» στη Β’ Λυκείου.

Το μάθημα αυτό δεν προβλέπεται να παραμείνει ως μάθημα Γενικής Παιδείας, σύμφωνα με τις υπουργικές εξαγγελίες. Παράλληλα περιορίζεται η διδασκαλία της δεύτερης ξένης γλώσσας και άλλων διδακτικών αντικειμένων, προς όφελος διάφορων «καινοτομιών», όπως οι «δημιουργικές εργασίες», που πρακτικά καταργούν τη διάκριση μεταξύ των διδακτικών αντικειμένων και δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο από ό,τι θα μπορούσε και μόνος του ο μαθητής να ανακαλύψει σερφάροντας απλώς στο διαδίκτυο.

Παραμένουν τέλος σε ισχύ όλα τα μέτρα της παρούσας κυβέρνησης, που στο όνομα της ελάφρυνσης του προγράμματος των μαθητών, έχουν καταστήσει το σχολείο έναν χώρο ανούσιου όσο και ακούσιου εγκλεισμού της νεολαίας, αντί για χώρο μετάδοσης γνώσεων, στήριξης ουσιαστικής των παιδιών και καλλιέργειας ανθρωπιστικών αξιών και υψηλών προτύπων.

 
Του Τάσου Χατζηαναστασίου από την Ρήξη φ. 136ardin-rixi