Αντεστραμμένη ουτοπία

Να είσαι πολιτικός από τζάκι σημαίνει να οραματίζεσαι στοιχειωδώς το πώς επιθυμείς να ζεις, εσύ και η παρέα σου. Παραδέχεσαι εκ των προτέρων από τον δυνητικό ή τον υποτιθέμενο σχεδιασμό σου.


Το: «Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες, είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση». Όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τη Δημοκρατία και τα ατομικά δικαιώματα.

Γιατί; Διότι το μέρισμα ευημερίας πρέπει να μοιραστεί με όσο το δυνατόν πιο δίκαιο τρόπο. Η αλληλεγγύη είναι η άλλη όψη της ελευθερίας, δεν είναι μόνο θέμα ανθρωπιάς. Είναι η έμπρακτη αναγνώριση της κοινής μοίρας που μας δένει όλους.

Αυτά εκστομίζονται από τον κληρονόμο της πολιτικής ενασχόλησης και τον οπαδό μιας ευρωπαϊκής νεοφιλελεύθερης πολιτικής οικογένειας που θεωρεί ότι η ανεργία είναι το καταφύγιο των ανεπρόκοπων, τεμπέληδων, που τρελαίνονται να ζουν από επιδόματα. Με αποδέκτες τα γκόλντεν μπόις και τα «χρυσά κολάρα», άνθρωποι άμεσα εμπλεκόμενοι με τη χρεοκοπία της Ελλάδας.

Αυτή η παρέα, που ζει εδώ και χρόνια με έξοδα του κράτους, θεωρεί ότι η δημόσια παιδεία και υγεία είναι βάρος για το κράτος, ότι οι ιδέες της ισότητας και ισοπολιτείας, των θεσμικών θωρακίσεων και συνταγματικών κατακτήσεων είναι περιττές. Γι' αυτούς, η «άλλη όψη της ελευθερίας» δεν είναι η αλληλεγγύη, αλλά η απαξίωση. Όμως, αν η ελευθερία νοείται ως απουσία εμποδίων, είναι έννοια κενή χωρίς τις δυνατότητες του δημόσιου αγαθού.

Η ανισότητα δεν έχει να κάνει με το χρήμα αλλά με το όλο πλαίσιο των δικαιωμάτων σε κάθε κοινωνία. Από τη Γαλλική Επανάσταση έως την Οκτωβριανή και από την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού έως τα σύγχρονα κύματα των προσφύγων και των μεταναστών, υπάρχει κάτι κοινό που φαίνεται να αγνοεί ο συντηρητισμός της Δεξιάς.

Οι «επαναστατημένοι» άνθρωποι αρνήθηκαν ή αρνούνται να αποδεχτούν ως «φυσική» τη μοίρα τους. Θέλουν την κοινή μοίρα ως δικαίωμα και όχι ως φιλοδώρημα. Ενώ η ελληνική Δεξιά θέλει λάφυρο: το κράτος της. Περιορισμένο, χωλό ή ανύπαρκτο για τις υποθέσεις των πολλών, πανίσχυρο, βολονταριστικό, για τις υποθέσεις των λίγων.

Ο Κων. Μητσοτάκης είχε πει μια μεγάλη κουβέντα: «Το παιδί δεν μπορεί». Το είχε πει, βέβαια, για τον Γ. Παπανδρέου∙ με τη διασταλτική, όμως, ισχύ γιατί το νέο φάντασμα του ασυνάρτητου συντηρητισμού που πλανάται στην Ελλάδα!

Εν τέλει, το όλο αποτέλεσμα είναι η τηλεπώληση του νεοφιλελεύθερου κράτους. Αυτή όμως η αντεστραμμένη ουτοπία, που δεν προκύπτει από κανένα ιστορικό συμπέρασμα.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «ΘΕΣΣΑΛΙΑ» 25-9-2017 Καθημερινή τοπική εφημερίδα -ίδρυση 1883-

Νίκος Βαρσάμης

anemosantistasis