Μέχρι στιγμής, στον λεγόμενο δυτικό κόσμο οι εκβιασμοί και οι απειλές απέναντι σε αυτούς, που αρνούνται τον εμβολιασμό, βλέπουμε πως ασκούνται από ιδιωτικές εταιρίες, ενώ οι κυβερνήσεις από την πλευρά τους ισχυρίζονται για την ώρα ότι ο εμβολιασμός είναι εθελοντικός, αφήνοντας όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο αργότερα να βρουν την φόρμουλα και να επιβάλλουν κυρώσεις σ’ όσους δεν εμβολιάζονται. Μ’ άλλα λόγια οι άνθρωποι είναι «ελεύθεροι» μεν να αποφασίσουν, αλλά μόνο αυτό που επιτάσσει η εξουσία, διότι σε αντίθετη περίπτωση ελλοχεύει ο κίνδυνος κυρώσεων. Τόση ελευθερία δηλαδή δεν αντέχεται!
Ένα βήμα παραπάνω έγινε στη …προάσπιση της ελευθερίας (ποιανού άραγε;) καθώς στην Ισπανία διατάχθηκε από δικαστήριο ο εμβολιασμός μιας ηλικιωμένης γυναίκας, που μένει σε οίκο ευγηρίας. Η υπόθεση ξεκίνησε όταν ο οίκος ευγηρίας προσέφυγε στα δικαστήρια, καθώς η κόρη της συγκεκριμένης τροφίμου ήταν κατηγορηματικά αντίθετη στον εμβολιασμό της μητέρας της, η οποία έχει «πολύ περιορισμένη ικανότητα λήψης αποφάσεων».
Στην απόφασή του, ο δικαστής εκτιμά πως η ηλικιωμένη «στερείται συγκεκριμένων ικανοτήτων ώστε να δώσει τη συγκατάθεσή της στην τέλεση μιας ιατρικής πράξης». Έτσι, αν και όπως διατείνεται κατανοεί τις επιφυλάξεις της κόρης της μπροστά στις πιθανές παρενέργειες ενός εμβολίου, κρίνει πως ο εμβολιασμός της συνιστά έναν «ήσσονος σημασίας κίνδυνο» σε σύγκριση με το να μην γίνει τίποτα, ενώ επίσης τονίζει ότι η θέση της κόρης της ηλικιωμένης «αντίκειται στα συμφέροντα της τροφίμου αναφορικά με τη διατήρηση της κατάστασης της υγείας της και την αποφυγή ζωτικής σημασίας κινδύνων».
Ο δικαστής υπογραμμίζει πως η απόφαση του δικαστηρίου ελήφθη αποκλειστικά με γνώμονα τα συμφέροντα της τροφίμου και όχι του συνόλου των συνταξιούχων, δεδομένου ότι η εκστρατεία εμβολιασμού στην Ισπανία διεξάγεται σε εθελούσια βάση και δεν μπορεί να αναγκαστεί κάποιος να κάνει το εμβόλιο έχοντας ως κίνητρο ότι από την ενέργειά του αυτή θα επωφεληθεί η κοινότητα. Όπως τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, η Ισπανία ξεκίνησε την εκστρατεία εμβολιασμού στα τέλη Δεκεμβρίου, αρχίζοντας από τους εργαζόμενους και τους τροφίμους των οίκων ευγηρίας.
Δεν θα αναφερθούμε στο ποιος έχει την αρμοδιότητα να αποφασίζει για έναν άνθρωπο που για διάφορους λόγους, δεν δύναται να το κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του κι αυτό διότι πάντα μπορούν σ’ αυτές τις περιπτώσεις να υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα.
Δύο κατά τη γνώμη μας είναι τα σημεία, που είναι πρωτευούσης σημασίας. Το πρώτο έχει να κάνει με την αήθεια των οίκων ευγηρίας, ειδικά στην Ισπανία, όπου χιλιάδες είναι οι γέροντες που εγκαταλείφθηκαν από τις διοικήσεις και το προσωπικό τους, τον περασμένο Μάρτιο και Απρίλιο και πέθαναν αβοήθητοι ακόμη και από ασιτία.
Σήμερα, λοιπόν, έρχονται οι διοικήσεις μέσω αυτής της υπόθεσης και με περίσσιο θράσος στρέφονται ενάντια, στην πρώτου βαθμού συγγενή της ηλικιωμένης, που είναι η κόρη της, επικαλούμενες άκουσον-άκουσον το συμφέρον της ενοίκου.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο πρέπει να δοθεί προσοχή, είναι το σκεπτικό του δικαστηρίου. Με γνώμονα «τα συμφέροντα της τροφίμου και όχι του συνόλου των συνταξιούχων». Εδώ, λοιπόν, ο εν λόγω δικαστής, επιχειρεί να εξατομικεύσει την απόφαση και να την περιορίσει μόνο για την συγκεκριμένη ηλικιωμένη, διότι δεν δύναται να πάρει η ίδια τις σωστές αποφάσεις για τον εαυτό της. Από την άλλη, επιχειρηματολογεί πως δεν αφορά το σύνολο των ενοίκων στους οίκους ευγηρίας, διότι ο εμβολιασμός στην Ισπανία δεν είναι υποχρεωτικός.
Δεν χρειάζεται να είσαι νομικός για να γνωρίζεις, πως τέτοιου είδους αποφάσεις δικαστηρίων αποτελούν το εφαλτήριο, για να πατήσουν επερχόμενες υποθέσεις και βάση του δεδικασμένου της πρώτης απόφασης να ζητήσουν την ίδια «μεταχείριση». Αν κάποιος καλόπιστος σπεύσει να υποστηρίξει, πως το σκεπτικό βάσει του οποίου πάρθηκε η απόφαση για τον εμβολιασμό της ηλικιωμένης, αφορά την αδυναμία της να πάρει η ίδια αποφάσεις, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε γενικά για προηγούμενο, να υπενθυμίσουμε πως ανίκανοι λήψεις αποφάσεων μπορούν εν δυνάμει να καταστούν πολλοί άνθρωποι, με τη συνδρομή της επιστήμης βεβαίως-βεβαίως.
Είναι κατανοητό για προφανείς λόγους, πως η απόφαση του ισπανικού δικαστηρίου μπορεί να εμπνεύσει και να ακολουθηθεί το παράδειγμά του κι από άλλα κράτη.
Σε αυτό το σημείο, ας αναρωτηθούμε για μια στιγμή ποιο είναι το μέλλον που επιφυλάσσει η εξουσία των δυτικών κρατών, σε όσους αρνούνται να εμβολιαστούν. Απαγόρευση μετακινήσεων, απαγόρευση συμμετοχής τους σε ψυχαγωγικούς και άλλους χώρους συνωστισμού, εκβιασμοί απολύσεων, που ήδη λαμβάνουν χώρα από τις διοικήσεις πολυεθνικών εταιρειών αλλά και ιδιωτικών ομίλων υγείας, κ,λπ. Αυτές είναι μερικές μόνο, από το σύνολο των επερχόμενων απαγορεύσεων, με τις οποίες απειλούνται όσοι σκοπεύουν να αρνηθούν τον εμβολιασμό. Απομόνωση, ανεργία, κοινωνικός στιγματισμός και πάει λέγοντας. Αυτοί, αποτελούν λόγους κοινωνικής εξόντωσης ανθρώπων και ίσως και φυσικής;
Είναι βέβαιο, πως θα υποκύψουν πολλοί άνθρωποι στους εκβιασμούς της εξουσίας. Ήδη συμβαίνει αυτό άλλωστε. Στη λεγόμενη δημόσια υγεία οι εκβιασμοί τελούνται εμμέσως πλην σαφώς, αφού ασκούνται πιέσεις –συναισθηματικού τύπου μέχρι στιγμής– στο σύνολο των εργαζομένων που αρνείται να εμβολιαστεί. Σε πολυεθνικές γίνεται το ίδιο. Μαθαίνουμε πως απειλούνται εργαζόμενοι να απολυθούν, εάν δεν εμβολιαστούν για να δώσουν το καλό παράδειγμα στην κοινωνία. Τα σωματεία μάλιστα των κλάδων αυτών στο τομέα της υγείας, που ανήκουν και στην αριστερά, στην περίπτωση που δεν είναι μέρος των μηχανισμών που ασκούν τους εκβιασμούς, στην «καλύτερη» περιορίζονται να ποιούν την νήσσαν.
Είναι σίγουρο πως στο άμεσο μέλλον οι εκβιασμοί θα ενταθούν. Απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό, πρέπει να προτάξουμε την αλληλεγγύη για να αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη λαίλαπα.
Ο δικαστής υπογραμμίζει πως η απόφαση του δικαστηρίου ελήφθη αποκλειστικά με γνώμονα τα συμφέροντα της τροφίμου και όχι του συνόλου των συνταξιούχων, δεδομένου ότι η εκστρατεία εμβολιασμού στην Ισπανία διεξάγεται σε εθελούσια βάση και δεν μπορεί να αναγκαστεί κάποιος να κάνει το εμβόλιο έχοντας ως κίνητρο ότι από την ενέργειά του αυτή θα επωφεληθεί η κοινότητα. Όπως τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, η Ισπανία ξεκίνησε την εκστρατεία εμβολιασμού στα τέλη Δεκεμβρίου, αρχίζοντας από τους εργαζόμενους και τους τροφίμους των οίκων ευγηρίας.
Δεν θα αναφερθούμε στο ποιος έχει την αρμοδιότητα να αποφασίζει για έναν άνθρωπο που για διάφορους λόγους, δεν δύναται να το κάνει ο ίδιος για τον εαυτό του κι αυτό διότι πάντα μπορούν σ’ αυτές τις περιπτώσεις να υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα.
Δύο κατά τη γνώμη μας είναι τα σημεία, που είναι πρωτευούσης σημασίας. Το πρώτο έχει να κάνει με την αήθεια των οίκων ευγηρίας, ειδικά στην Ισπανία, όπου χιλιάδες είναι οι γέροντες που εγκαταλείφθηκαν από τις διοικήσεις και το προσωπικό τους, τον περασμένο Μάρτιο και Απρίλιο και πέθαναν αβοήθητοι ακόμη και από ασιτία.
Σήμερα, λοιπόν, έρχονται οι διοικήσεις μέσω αυτής της υπόθεσης και με περίσσιο θράσος στρέφονται ενάντια, στην πρώτου βαθμού συγγενή της ηλικιωμένης, που είναι η κόρη της, επικαλούμενες άκουσον-άκουσον το συμφέρον της ενοίκου.
Το δεύτερο σημείο στο οποίο πρέπει να δοθεί προσοχή, είναι το σκεπτικό του δικαστηρίου. Με γνώμονα «τα συμφέροντα της τροφίμου και όχι του συνόλου των συνταξιούχων». Εδώ, λοιπόν, ο εν λόγω δικαστής, επιχειρεί να εξατομικεύσει την απόφαση και να την περιορίσει μόνο για την συγκεκριμένη ηλικιωμένη, διότι δεν δύναται να πάρει η ίδια τις σωστές αποφάσεις για τον εαυτό της. Από την άλλη, επιχειρηματολογεί πως δεν αφορά το σύνολο των ενοίκων στους οίκους ευγηρίας, διότι ο εμβολιασμός στην Ισπανία δεν είναι υποχρεωτικός.
Δεν χρειάζεται να είσαι νομικός για να γνωρίζεις, πως τέτοιου είδους αποφάσεις δικαστηρίων αποτελούν το εφαλτήριο, για να πατήσουν επερχόμενες υποθέσεις και βάση του δεδικασμένου της πρώτης απόφασης να ζητήσουν την ίδια «μεταχείριση». Αν κάποιος καλόπιστος σπεύσει να υποστηρίξει, πως το σκεπτικό βάσει του οποίου πάρθηκε η απόφαση για τον εμβολιασμό της ηλικιωμένης, αφορά την αδυναμία της να πάρει η ίδια αποφάσεις, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε γενικά για προηγούμενο, να υπενθυμίσουμε πως ανίκανοι λήψεις αποφάσεων μπορούν εν δυνάμει να καταστούν πολλοί άνθρωποι, με τη συνδρομή της επιστήμης βεβαίως-βεβαίως.
Είναι κατανοητό για προφανείς λόγους, πως η απόφαση του ισπανικού δικαστηρίου μπορεί να εμπνεύσει και να ακολουθηθεί το παράδειγμά του κι από άλλα κράτη.
Σε αυτό το σημείο, ας αναρωτηθούμε για μια στιγμή ποιο είναι το μέλλον που επιφυλάσσει η εξουσία των δυτικών κρατών, σε όσους αρνούνται να εμβολιαστούν. Απαγόρευση μετακινήσεων, απαγόρευση συμμετοχής τους σε ψυχαγωγικούς και άλλους χώρους συνωστισμού, εκβιασμοί απολύσεων, που ήδη λαμβάνουν χώρα από τις διοικήσεις πολυεθνικών εταιρειών αλλά και ιδιωτικών ομίλων υγείας, κ,λπ. Αυτές είναι μερικές μόνο, από το σύνολο των επερχόμενων απαγορεύσεων, με τις οποίες απειλούνται όσοι σκοπεύουν να αρνηθούν τον εμβολιασμό. Απομόνωση, ανεργία, κοινωνικός στιγματισμός και πάει λέγοντας. Αυτοί, αποτελούν λόγους κοινωνικής εξόντωσης ανθρώπων και ίσως και φυσικής;
Είναι βέβαιο, πως θα υποκύψουν πολλοί άνθρωποι στους εκβιασμούς της εξουσίας. Ήδη συμβαίνει αυτό άλλωστε. Στη λεγόμενη δημόσια υγεία οι εκβιασμοί τελούνται εμμέσως πλην σαφώς, αφού ασκούνται πιέσεις –συναισθηματικού τύπου μέχρι στιγμής– στο σύνολο των εργαζομένων που αρνείται να εμβολιαστεί. Σε πολυεθνικές γίνεται το ίδιο. Μαθαίνουμε πως απειλούνται εργαζόμενοι να απολυθούν, εάν δεν εμβολιαστούν για να δώσουν το καλό παράδειγμα στην κοινωνία. Τα σωματεία μάλιστα των κλάδων αυτών στο τομέα της υγείας, που ανήκουν και στην αριστερά, στην περίπτωση που δεν είναι μέρος των μηχανισμών που ασκούν τους εκβιασμούς, στην «καλύτερη» περιορίζονται να ποιούν την νήσσαν.
Είναι σίγουρο πως στο άμεσο μέλλον οι εκβιασμοί θα ενταθούν. Απέναντι στον κοινωνικό κανιβαλισμό, πρέπει να προτάξουμε την αλληλεγγύη για να αντιμετωπίσουμε την επερχόμενη λαίλαπα.
Λούπους
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)