Είναι κάποιες στιγμές, όταν βλέπεις μια ταινία, μια σειρά, που δεν έχεις τίποτε παραπάνω να κάνεις από το να θαυμάσεις, να ρουφήξεις κάθε λεπτό με χαμόγελο ικανοποίησης, να νιώσεις, ένα ένα, τα κύτταρά σου να γίνονται πιο φωτεινά, πιο ικανά.
Μια τέτοια στιγμή, σπασμένη σε επτά 30λεπτα επεισόδια, είναι η νέα σειρά του Μάρτιν Σκορσέζε "Pretend it’s a City", ένα… εικονοστάσι για τη Φραν Λίμποβιτς, δεύτερο ντοκιμαντέρ για τη συγγραφέα, μετά το "Public Speaking" που σκηνοθέτησε για το HBΟ το 2010.Η Φραν Λίμποβιτς είναι πολύ περισσότερα από συγγραφέας. Μία από τις εμβληματικές μορφές της Νέας Υόρκης, όπως την έζησε απ’ όταν ήταν η μοναδική γυναίκα ταξιτζής στην πόλη, από την εποχή του Inteview και του Αντι Γουόρχολ έως σήμερα, "όπου αντιγράψαμε το Ντουμπάι που μας αντέγραψε". 'Ενας από τους πιο οξυδερκείς ανθρώπους των γραμμάτων της δικής μας εποχής, μια γυναίκα που έσπρωξε το φεμινιστικό και το queer κίνημα απλώς με την ύπαρξη και τις επιλογές της, χωρίς ποτέ να ασπαστεί τον ρόλο του ακτιβιστή, ένας μισάνθρωπος γοητευτικός, απολαυστικός, ακόμα και στοργικός, όπως είναι όλοι οι... έξυπνοι μισάνθρωποι.
Τα τριαντάλεπτα επεισόδια της σειράς έρχονται σαν μικρά δώρα, μικρά επιδόρπια σε μια κουρασμένη μέρα, μια ξεφτισμένη εποχή. Η Φραν Λίμποβιτς μιλά στον Μάρτιν Σκορσέζε (ο οποίος αδιάκοπα γελά, χωρίς στιγμή να κρύβει πόσο απολαμβάνει τη συνεύρεση), μαζί βολτάρουν σε μια μακέτα της Νέας Υόρκης, αλλά και στην πραγματική πόλη, πατώντας τα πεζοδρόμια όπου έχει γραφτεί η ιστορία. Παράλληλα, ο Σκορσέζε μοντάρει κομμάτια από συνεντεύξεις της Λίμποβιτς στον Ντέιβιντ Λέτερμαν, από το ’80, όταν και οι δυο τους ήταν νεότατοι και καθόλου αθώοι, στον Αλεκ Μπόλντουιν και στον Σπάικ Λι.
Τα τριαντάλεπτα κυλούν σε μικρές, αυθαίρετες ενότητες: Η προσωπικότητα της Νέας Υόρκης, ο αθλητισμός και το κάπνισμα (του οποίου η Λίμποβιτς είναι φανατική οπαδός), τα βιβλία (η τεράστια βιβλιοθήκη της που την ανάγκασε να αγοράσει ένα εξίσου τεράστιο διαμέρισμα, μόνο για να τα βάλει μέσα), τα ταξίδια με αεροπλάνο και οι διακοπές (ακατανόητες για εκείνη), η οργή της με την ανθρώπινη ανοησία, όλα διατυπωμένα ανάλαφρα, με χάρη και πνεύμα, από μια γυναίκα που έχει δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει επειδή το έχει ζήσει ακέραια. Και τα λέει τόσο ωραία, με χιούμορ αποφασιστικό και ισοπεδωτικό, με διάθεση παραμυθάδικη, προσγειωμένη στην πολυτέλεια μιας ιδιαίτερης καθημερινότητας. Το μόνο μειονέκτημα του "Pretend it’s a City" είναι η συντομία του. Αλλά μια δεύτερη θέαση, αμέσως μετά την πρώτη, καθησυχάζει και ταυτόχρονα, αποκαλύπτει άλλα τόσα διασκεδαστικά και σοφά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)