Μικροί ήρωες μεγάλοι λιποτάκτες

Παίδων Αγία Σοφία ένα καλοκαιρινό καυτό πρωινό του 2017. Η ματιά περιφέρεται στην μεγάλη αίθουσα. Παιδιά που κλαίνε, που λαγοκοιμούνται μερικά και άλλα που παίζουν τρέχοντας. Η σβούρα ενός μικρού τρισχαριτωμένου μικρού μπόμπιρα ήρθε στα πόδια μας. Του την δίνουμε πίσω και αυτό όλο χαρά και νάζι φωνάζει δυνατά "τατώ!!!" (ευχαριστώ). Γονείς περιφέρονται άλλοι κρατώντας τα παιδιά τους αγκαλιά ή καθισμένοι απλά δίπλα τους τάχα τους ήρεμοι. Γονείς ανήσυχοι, φοβισμένοι, σε ένταση.

Παιδικά ποδαράκια η χεράκια σε γύψο, άλλα με πληγές, κάποια με πυρετό ή ιώσεις, κάποιο του μάγκωσε το χέρι ο ανελκυστήρας. Ανησυχία διάχυτη, στεναχώρια, ψιλοκουβεντούλες αριστερά και δεξιά για να διασκεδάσουμε την ανησυχία και την νευρικότητα μας.

Γονείς που οι περισσότεροι ευχόμαστε να είχε συμβεί σε μας και όχι στα βλαστάρια μας. Συναισθήματα διάχυτα στο χώρο και οι γιατροί στις επάλξεις ήρεμοι καθησυχαστικοί με μία μικρή δόση χιούμορ όταν το επιτρέπει η στιγμή. Οι σωτήρες που όλοι μας φοβόμαστε.

Και όπως η σκέψη αρμενίζει κοιτάζοντας γύρω τα πάντα και περιμένοντας την σειρά ο καθένας, βλέπω μια κυρία να περπατά γρήγορα φαινομενικά ήρεμη, και απερίσπαστη. Μπρος ολοταχώς. Πίσω ακολουθεί ένα κοριτσάκι μικρό. Ένα προσωπάκι αγγελικό. Δύο μάτια ολοστρόγγυλα κυριαρχούν σε όλο της το πρόσωπο. Τα υπόλοιπα είναι κρυμμένα πίσω από μία ιατρική μάσκα. Και δεν έχει καθόλου μαλλιά, τίποτα καμία τρίχα.

Για λίγο χάνω και εγώ το βήμα μου. Αρνούμαι να γυρίσω να κοιτάξω, και αυτές βιάζονται. Πηγαίνουν ευθεία κάπου, εντελώς απερίσπαστες, μόνο το μικρό πλασματάκι γυρνάει τα ματάκια του γύρω γύρω. Βιάζονται, βιάζονται να προλάβουν την ζωή.

Στέλνω την εικόνα πίσω πίσω, την κρύβω και αφήνω να με πνίξει η εγωιστική μου χαρά που το δικό μου παιδί ήταν επιτέλους καλά. Μα όσο και αν κρύβεις την σκέψη σου, σε όποιο κουβάρι σκέψεων την καταχωνιάσεις, αυτή σαν λεπίδα εξέχει η άκρη της και ματώνει μόλις την ακουμπήσεις.

Όλου του κόσμου τα παιδιά είναι και δικά μου παιδιά, είναι και δικά σου είναι όλων μας. Μικρά αγγελούδια που βασανίζονται άλλα πολύ άλλα λιγότερο και μαζί με το δάκρυ τους βγαίνει και η χαρά το γέλιο το παιχνίδι η αγάπη για τη ζωή.

Αγάπη για τη ζωή, για αυτό και πάνω στο κλάμα τους κάθεται η ζωντάνια τους η σπιρτάδα τους η δύναμη τους.

Το μικρό αγοράκι που λίγο πριν είχε πει όλο χαρά "τατώ" τώρα κάθεται στο εξεταστήριο κλαίγοντας σπαραχτικά. Έχει χτυπήσει τα δαχτυλάκια των ποδιών του και ο γιατρός προσπαθεί με απίστευτη ηρεμία και αγάπη να τα φροντίσει. Ο μικρός ήρωας ουρλιάζει με όλη την δύναμη των μικρών πνευμόνων του και σας πληροφορώ ότι είχαν απίστευτη ένταση και δύναμη δόξα τω θεό.

Ο γιατρός σταματάει για λίγο να πάρει μια μικρή ανάσα το παιδάκι και τον ρωτάει: "Πόνεσες?" Και αυτό ουρλιάζοντας κυριολεκτικά φωνάζει: "όοοοοοχι!!!" και συνεχίζει το κλάμα και τον οδυρμό ενώ κρύβεται στην αγκαλιά του μπαμπά του.

Δεν μαθαίνουμε διδάσκουμε εμείς τα παιδιά αυτά μας διδάσκουν φτάνει να τα παρατηρείς προσεκτικά και να έχεις τα μάτια της ψυχής σου ανοικτά. Ένα κοριτσάκι με δύο ματάκια γεμάτα περιέργεια για την ζωή και τον κόσμο τρέχει να κάνει τις χημειοθεραπείες του. Μάνα και κόρη βιαστικές να προλάβουν την ζωή γιατί αν δεν τα καταφέρει η μικρή νεκρώνει και η μαμά. Έτσι είναι αυτή η σχέση. Θέλουν να ζήσουν...

Ένα αγοράκι πονάει πολύ και όμως όταν τον ρωτούν αν πονάει φωνάζει ΌΧΙ!!! δυνατά και ας κλαίει.

Για ποιο λοιπόν πρόβλημα μου λες εσύ ότι τα παράτησες? Για ποιόν πόνο λες ότι δεν αντέχεις άλλο?

Τι είναι αυτό που σε κάνει να αδιαφορείς για την ζωή? Πόσο πιο μεγάλο είναι από το πρόβλημα ενός παιδιού που πεθαίνει δίχως να προλάβει να ζήσει???

Πώς μπορεί ένα δίχρονο αγοράκι που πονάει πολύ, όσο και συ, πώς μπορεί λοιπόν να φωνάζει όχι δεν πονάω και να αγωνίζεται να αντέξει και συ μου λες δεν μπορείς???

Δεν μπορείς να ζήσεις?

Δεν μπορείς να παλέψεις?

Τι δεν μπορείς??? Σε ποια αγκαλιά εσύ γυρεύεις να κρυφτείς? Αυτή την χωμάτινη της γης???

Δεν έχεις αντοχές? Να τις βρεις εκεί που τις βρίσκουν αυτοί οι μικροί ήρωες και οι γονείς τους.

Κάνε μια βόλτα εκεί και πάρε μαθήματα ζωής και ύστερα έλα δίχως ντροπή να μου πεις ότι δεν μπορείς άλλο...

Γιατί δεν έχεις δικαίωμα να παραδίνεις τα όπλα εσύ που η ζωή σου προσφέρθηκε αφειδώς όταν ένα αγγελούδι παλεύει για την δική του που δεν πρόκανε ούτε δέκα ετών να φτάσει...

Ξαπόστασε αν θες και γείρε εκεί στο χώμα να πάρεις δύναμη και βρες την δύναμη να ξανασηκωθείς για να πας να προλάβεις τη ζωή φωνάζοντας όχι...

anemosantistasis