Ζωή χωρίς ίντερνετ για μια εβδομάδα. Ημέρα Πρώτη

Υπάρχει μια κατηγορία πραγμάτων που μπορούν να χαρακτηριστούν ‘First world problems’, πράγματα δηλαδή της καθημερινότητας μας που δεν είναι ζωτικής σημασίας παρόλο που μοιάζει να τα έχουμε αναγάγει σε είδη πρώτης ανάγκης. Το σκεπτικό είναι παρόμοιο με τη φράση ‘Τα παιδάκια στην Αφρική δεν έχουν ανάγκη κάτι τέτοιο, γιατί το κάνεις ζήτημα;’.

Πράγματα όπως το να πηγαίνεις κάπου με μόνο 5% μπαταρία στο κινητό ή να σου τελείωσαν οι πετσέτες και να πρέπει να περιμένεις να στεγνώσουν τα χέρια σου που μόλις έπλυνες. Θεωρώ πως η παρουσία του ιντερνέτ στη ζωή μας είναι σημαντική. Είναι ένα πολυεργαλείο της καθημερινότητάς μας και η προέκταση της κοινωνικής μας ζωής. Παρόλα αυτά ίσως μπορεί να μπει σε αυτή την κατηγορία. Πρόσφατα λοιπόν, έμεινα για κάποιες ημέρες χωρίς αυτό. Σκέφτηκα πως θα είχε ενδιαφέρον να καταγράψω την εμπειρία μου και να τη μοιραστώ μαζί σας μέσα από μια χιουμοριστική ματιά.

Ημέρα Πρώτη

Η πρώτη ημέρα είναι εκείνη που ξοδεύεις τον περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να βρεις τρόπο να συνδεθείς στο ιντερνέτ. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό ο κέρσορας του ποντικιού μου κατακάθισε πάνω από το εικονίδιο του WiFi στον υπολογιστή. Αφού έπαιξα για αρκετή ώρα με την επιλογή ‘ρυθμίσεις δικτύου’ χωρίς αποτέλεσμα, πέρασα στην επόμενη φάση της ‘έλλειψης’. Μπροστά μου τώρα βρίσκονταν περίπου δέκα διαφορετικά ασύρματα δίκτυα της γειτονιάς. ‘Hello there!’ αναφώνησα σαν κάποιον πεινασμένο που ανοίγει το ψυγείο για να βρει μια ολόκληρη τούρτα μέσα του να τον περιμένει.

Τα πρώτα τρία δίκτυα ήταν κλειδωμένα. Μπορούσα ήδη να το δω πριν κάνω κλικ πάνω τους, όμως ήθελα η διαδικασία να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο γιατί μέσα μου βαθιά γνώριζα πως θα απογοητευόμουν. Μετά από τις αποτυχημένες προσπάθειες μου να συνδεθώ μιας και τα δίκτυα ζητούσαν κωδικό, έπεσα πάνω σε κάποια που ήταν ‘ανοιχτά’. Τουλάχιστον έτσι έλεγε ο υπολογιστής που είχε βαλθεί να παίξει με την ανυπομονησία μου. Το ένα από αυτά ήταν του Δήμου που διαμένω. «-Ωραία! Μπράβο Δήμαρχε!» σκέφτηκα.

Για να συνδεθώ όμως εκεί έπρεπε να έχω κάποιον κωδικό που ένας θεός ξέρει από πού τον προμηθευόμουν. Το επόμενο ‘ανοιχτό’ δίκτυο ζητούσε κι αυτό κωδικό. «Να πάρει! Έχουν βαλθεί να με τρελάνουν!». Αφού άνοιξα και έκλεισα καμιά δεκαριά φορές το File explorer του υπολογιστή χωρίς κανένα νόημα και σκοπό αποφάσισα να τα παρατήσω. Κλείνοντας τον υπολογιστή έπιασα στα χέρια μου το κινητό τηλέφωνο. Σαν μεθυσμένος προσπάθησα να συνδεθώ στα ίδια δίκτυα με τα ίδια αποτελέσματα. Κάπου εκεί άρχισα να αμφιβάλλω για την νοημοσύνη μου. Είναι η ίδια κίνηση που κάνεις με το ντουλάπι με τα τρόφιμα. Επιστρέφεις σε αυτό κάθε δέκα λεπτά μήπως και ως δια μαγείας έχει εμφανιστεί κάτι μέσα σε αυτό που να θέλεις να φας. Η παράνοια είχε μόλις αρχίσει…

Συνεχίζεται...