Δυστυχώς, στη ζωή υπάρχουν άνθρωποι κι ανθρωπάκια…

Όσο μεγαλώνω, είναι πολλά αυτά που με κάνουν να χάνω την ψυχραιμία μου.
Φταίει, μάλλον, το ότι με τα χρόνια βάζουμε κάποια πράγματα στα κουτιά τους, όπως εμείς κρίνουμε πως πρέπει να ταιριάξουν κι αρνούμαστε να τα μετακινήσουμε.
Έτσι είναι και με τις αξίες.
Τις μαθαίνει ο άνθρωπος και στη συνέχεια πορεύεται με αυτές. Κι αρνείται να του τις πειράξουν.

Και μεταξύ μας, πολύ καλά κάνει.
Ακρίβως, γι’αυτό το λόγο δεν αντέχω τις μικρότητες στους ανθρώπους.
Δεν αντέχω εκείνα τα κοντόφθαλμα, απαίδευτα – κοινωνικά, τα πανεπιστήμια άφησέ τα στην άκρη- ανθρωπάκια που φυτρώνουν όπου δεν τα σπέρνουν. Είναι εκείνοι που θα εστιάσουν στο δέντρο και θα χάσουν άπαξ δια παντός το δάσος. Και μάλιστα, σε περιουσίες που δεν είναι δικές τους.

Γιατί, είναι δικαίωμα σου να θέλεις να αλληθωρίσεις στο δέντρο ΣΟΥ και να αφήσεις να καίγεται το δάσος ΣΟΥ. Αλλά και στα ξένα; Χέρι κι εκεί;
Όχι “φίλε”, δεν κάνει… Γιατί τα απλωμένα χέρια, εύκολα κόβονται, αν με εννοείς…

Αυτό δεν αντέχω, λοιπόν.
Εκείνους που δεν έχουν με τι να ασχοληθούν και βρίσκουν ξένες υποθέσεις να ανακατέψουν. Κάτι γεροντοκοριασμένες θειάδες, κάτι κακογαμημένα τριτοξάδερφα, κάτι στόκους γείτονες.
Και θυμώνω κι απορώ. Και ξαφνιάζομαι μπορώ να σου πω με το θράσος και την αδιακρισία τους.

Αλλά θα μου πεις, παλεύεται η ζωή τους δίχως λίγο ανακάτεμα; Που αλλού να βρουν ενδιαφέρον;

Άκου με, λοιπόν, προσεκτικά, γιατί δε θα αφιερώσω και πολύ χρόνο στην πάρτη σου. Έχω βλέπεις και σοβαρότερα πράγματα να κάνω. Σοκάρεσαι που υπάρχουν κι άνθρωποι με δικές τους δουλειές να ασχοληθούν;
Περαστικά.

Άκου με, λοιπόν…
Η ζωή του καθενός, του ανήκει. Και οι επιλογές και τα συναισθήματα κι ό,τι, τέλος πάντων, αποφασίσει να κάνει για να αξιοποιήσει το χρόνο του εδώ πάνω. Και δε χρειάζεται μήτε δραγάτες, μήτε δικηγόρους για να κάνει τη ζωή του. Φίλους, οικογένεια, συμπαραστάτες, ναι.

Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θα του πουν και μια κουβέντα παραπάνω κι εκείνος θα σταθεί να τους ακούσει γιατί ξέρει ότι νοιάζονται. Δεν είναι απαραίτητο πως θα ακολουθήσει τις συμβουλές και τις παροτρύνσεις τους, αλλά σίγουρα θα τους ακούσει.

Εσύ, όμως, δεν ανήκεις σε καμία από αυτές τις κατηγορίες. Είσαι μόνο ένα κακιασμένο και κατσιασμένο ανθρωπάκι που δεν αντέχει τη μίζερη ζωή του κι ασχολείται με ξένες υποθέσεις.

Κι αυτά τα ψυχολογικά σου θέματα, τα κενά της άκαπνης ζωής σου, τα μπερδέματα που τόσο σ’αρέσουν, δε θα σου τα λύσω εγώ.
Εγώ απλά θα σε κάμω στην άκρη και θα σε στείλω να κρυφτείς στην τρύπα σου.
Γιατί οι αξίες, ανθρωπάκι, είναι μεγάλο πράγμα. Κι αφού δεν τις έμαθες όταν έπρεπε, τώρα δεν έχεις ελπίδα.

Μοναχά άραξε κι ασχολήσου με όσα σε παίρνουν. Όλα τα άλλα, που δεν τα φτάνει το φτωχό μυαλό σου, άφησε τα.
Είναι κρίμα. Και για σένα να ζορίζεσαι, αλλά και για εκείνα να αναλώνονται μαζί σου.

Και να θυμάσαι. Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι υπόθεση καθαρά προσωπική. Είναι το ρίσκο του, το στοίχημα του αν θες με το Σύμπαν. Αν εσύ θέλεις να ποντάρεις στα σκατά, κάνε το. Αλλά μην τραβάς κι άλλους μαζί σου. Δε σου φταίνε σε τίποτα να ποτίζουν από τη μπόχα τη δική σου.
Περαστικά…

Της Στεύης Τσούτση

Πηγή