Η πολυτέλεια της αρπαχτής

Η Ελλάδα πρέπει να είναι η μοναδική χώρα του δυτικού κόσμου όπου μία μεταβολή στην πολιτική ζωή τύπων όπως ο Κουρουμπλής ή ο Πολάκης θα προκαλέσει διακοπή του τηλεοπτικού προγράμματος, έκτακτο δελτίο ειδήσεων και εκτενείς πολιτικές αναλύσεις.
Στην πατρίδα μας οι ανασχηματισμοί προκαλούν τεράστια πολιτική και επικοινωνιακή διέγερση, σε βαθμό που κάθεσαι και απορείς ποιος μπορεί να ασχολείται με τον επόμενο σταθμό του Τέρενς Κουίκ. Πολιτικό σταθμό. Οι ταξιδιωτικοί σταθμοί του υφυπουργού Εξωτερικών εναλλάσσονται σχεδόν καθημερινά, ίσως στην καλύτερη ταξιδιωτική εμπειρία που είχε ποτέ Ελληνας.

Για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό; Είναι προφανές. Ο Τύπος, ως κομμάτι του συστήματος, ηλεκτρίζεται όταν αλλάζουν χέρια τα κυβερνητικά βιλαέτια. Κόσμος πάει και έρχεται, καλοβαλμένες γραμματείς ανοίγουν και κλείνουν κουτιά, μπιστικοί βολεύονται ή πρέπει να ψάξουν για δουλειά. Και μετά είναι και η τρέχουσα πολιτική συγκυρία. Το κυβερνητικό σχήμα που θα μας προκύψει τώρα, θα είναι και το τελευταίο του Αλέξη Τσίπρα. Στα μέλη του χορηγείται μία τεράστια αβάντα. Είναι άλλο να πηγαίνεις στις εκλογές ως υπουργός και άλλο ως απλός βουλευτής. Ο υπουργός θα βάλει το κράτος να δουλέψει για την επανεκλογή του.

Δυστυχώς έτσι παίζεται το παιχνίδι και αυτός είναι ένας βασικός λόγος που δεν επιτρέπει την ένταξη εξωκοινοβουλευτικών στο εκάστοτε κυβερνητικό σχήμα. Η πρώτη προτεραιότητα δεν είναι στη βελτίωση του κράτους, αλλά στη λαφυραγώγηση της εξουσίας. Βλέπεις, ας πούμε, τον Πολάκη και απορείς αν αυτός είναι ο καταλληλότερος άνθρωπος στη χώρα για να διαχειριστεί ευαίσθητα θέματα Υγείας. Ξέρεις ότι στη θέση του θα μπορούσαν να βρίσκονται πολύ πιο ικανοί και επαρκείς άνθρωποι. Ομως το χαρτοφυλάκιο του υπουργού αγοράστηκε με τα ψηφαλάκια των Χανίων.

Ε, μετά όλοι γνωρίζουν ότι η ανάληψη χαρτοφυλακίου μπορεί να είναι για κάποιους η ευκαιρία της ζωής τους ή, τέλος πάντων, μία περίοδος κατά την οποία δύνανται να ζουν εις βάρος των κορόιδων. Από τον Πρωθυπουργό ως το τελευταίο τρολ προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι άλλο τα 23 χιλιάρικα της Ράνιας και άλλο τα 23 δισ. του φαρμάκου. Ο πανικός τους γελοιοποιεί. Και καλά τα τρολ, είναι δουλειά τους. Οι άλλοι που τα λένε και επωνύμως; Λησμονούν δε ότι οι καλύτεροι φίλοι του φαρμακοβιομήχανου ήταν οι ίδιοι, μαζί με την κυβέρνηση Καραμανλή, φυσικά.

Πάμε, λοιπόν, στο 2015. Ήταν πρωί του Αυγούστου, κοντά στη ροδαυγή, όταν το γελαστό παιδί έφερε το μνημόνιο του προς επικύρωση. Στα υπουργικά έδρανα ήταν ο Δημήτρης Μάρδας, εξωκοινοβουλευτικός υπουργός Οικονομικών. Λίγους μήνες πριν, είχε βγάλει στο εξωτερικό 90.000 ευρώ. Ήταν, όπως είπε, για τις σπουδές που θα έκανε στο μέλλον η κόρη του. Είδατε αν έχει πρόνοιες ο γονιός; Ευτυχώς που δεν είχε και παιδί να παντρέψει. Ο Μάρδας πέρασε τη διάταξη για το επίδομα ενοικίου, η οποία θα ήταν και σωστή αν έθετε και άλλα κριτήρια, εισοδηματικά και γεωγραφικά. Το ήξερε ο Τσίπρας; Ακόμα και αν δεν το ήξερε, κάτι θα άκουσε μετά. Εκείνη τη στιγμή ο Τσίπρας κλάδευε συντάξεις.

Είχε όμως και άλλα να κάνει, όπως:

Να πουλήσει ένα από τα τρία πρωθυπουργικά αεροπλάνα. Ηταν από τις πρώτες του εξαγγελίες. Δεν πούλησε κανένα, προφανώς γιατί δεν τους έφταναν, ειδικά με τις απαιτήσεις του κυβερνητικού του εταίρου, αλλά και του ιδίου του Πρωθυπουργού για ταξίδια επαναστατικής χαράς στην Κούβα και οικογενειακής στο Παρίσι.

Να μειώσει δραστικά τον αριθμό των κυβερνητικών αυτοκινήτων. Θα πουλούσαν, έλεγαν, τα θωρακισμένα. Τελικά τους αλλάζουν και λάστιχα που κοστίζουν δύο χιλιάρικα έκαστο.

Να αξιοποιήσει την κρατική περιουσία και να περικόψει το κόστος ενοικίων που πληρώνουν υπουργεία και υπηρεσίες. Αξίζει να μας φέρει στη Βουλή μία έκθεση πεπραγμένων.

Να μειώσει τον αριθμό των μετακλητών, να καταργήσει γραμματείες και να κάνει πιο ευέλικτο το κράτος. Εκανε ακριβώς το αντίθετο, διορίζοντας συντρόφους και ξαδέρφους κολλητών, φορτώνοντας τη διοίκηση με προσωπικό ανεπαρκώς καταρτισμένο -Καρανίκες παντού.

Τα στελέχη της ελληνικής παρουσίας στις Βρυξέλλες, στο Κοινοβούλιο και στην Επιτροπή, έχουν να το λένε: οι του ΣΥΡΙΖΑ απολαμβάνουν (και απαιτούν) τη χλιδή περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στο παρελθόν. Ενα παλαιό, έμπειρο στέλεχος, μου έχει πει: «στην αρχή νομίζαμε ότι η απαίτηση τους για ακόμα καλύτερους χώρους, παροχές και service, είχε έναν συμβολισμό, μία διάθεση επιβολής, καθώς ήθελαν να μας δείξουν ότι ήρθαν για να μείνουν. Γρήγορα καταλάβαμε ότι το απολαμβάνουν…»

Λογικό και ανθρώπινο. Όσο και αν είσαι φτιαγμένος από άλλο υλικό, όταν βρίσκεσαι από την Κουμουνδούρου σε σουίτα, χωρίς να σε απασχολούν τα έξοδα του room service, θα το απολαύσεις. Ισως δε, στον αξιακό σου κώδικα, να θεωρείς ότι το δικαιούσαι αφού κατάφερες και το κέρδισες. Και είσαι τόσο large που χορηγείς και στους συνοδούς το δικαίωμα διαμονής σε πεντάστερο. Εσύ πληρώνεις; Οχι, ο φορολογούμενος. Οταν, όμως, κουνάς το δάχτυλο, προς αντιπάλους και, κυρίως, προς τα κορόιδα από κάτω, κάποια στιγμή η ψεύτικη οργή θα επιστρέψει πάνω σου ως εξευτελισμός.

Γιατί μέσα σε όλα αυτά, μέσα στον δίσκο με τον σολομό ή στο χιλιάρικο που έπαιρνε ο Μάρδας και στο πενηντάρικο (!) που έπαιρνε ο Σγουρίδης, υπάρχει ακριβώς το ίδιο υλικό: η αντίληψη της αρπαχτής. Η θέα του μπουφέ που σε λίγο θα εξαφανιστεί.

Κώστας Γιαννακίδης

protagon