Γιάννης Κιμπουρόπουλος
Το αμετάκλητο τέλος του καλοκαιριού κηρύχθηκε προχθές. Όχι με το κλείσιμο των ξενοδοχείων που ματαίως περίμεναν ένα θεοχάρειο θαύμα. Αλλά με το τελευταίο τερέτισμα του τζιτζικιού. Τέντωσα τα αυτιά να βεβαιωθώ: μήπως βούιζαν, μήπως την είχα ακούσει; Ηταν ένα αδύναμο, μοναχικό, απόμακρο τζιτζίκισμα, χωρίς ίχνος από την ένταση του Αυγούστου. Πιο πολύ με επιθανάτιο ρόγχο έμοιαζε. Και μάλλον ήταν. Επειτα από μισή ώρα σποραδικών «τζι - τζι», ο τελευταίος τζίτζικας του Καρέα σιώπησε.
Αυτή είναι η φύση του τέττιγος, θα πείτε. Ολο το ηχητικό όργιο του καλοκαιριού δεν έχει άλλο σκοπό από την αναπαραγωγή του. Μικροσκοπικές προνύμφες βγήκαν από τα αυγά που τα τζιτζίκια απόθεσαν στους τρυφερούς βλαστούς των δένδρων κι έχουν χωθεί πια στο χώμα γύρω απ’ τις ρίζες. Θα περιμένουν καρτερικά, 3, 4 ακόμη και 17 χρόνια να βγουν στο φως, σ’ ένα καλοκαίρι της μετά Covid εποχής. Αντίθετα με τη ρετσινιά που του φόρτωσε ο Αίσωπος, ο τζίτζικας είναι ίσως το πιο σκληρά εργαζόμενο είδος. Το χαρούμενο καλοκαίρι του δεν είναι παρά ο επίλογος μιας πολύχρονης, κοπιώδους επιβίωσης 2 μέτρα κάτω από τη γη.
Κι εμείς κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τη συντομέψουμε. Στα πιο ζεστά μέρη, στους πευκώνες της Κρήτης ή της Ρόδου, όλο και κάτι θα κλέβουν από το φθινόπωρο οι αποικίες τζιτζικιών. Εδώ, στις πλαγιές του Υμηττού, το φυσικό τους ενδιαίτημα έχει εξαφανιστεί. Από ένα συνεχές πευκόδασος από Καισαριανή μέχρι Αργυρούπολη απομένουν λίγες εκατοντάδες δένδρα. Η τελευταία φωτιά στον Καρέα αφάνισε ακόμη μια χορταστική μερίδα βλάστησης, κι ας έσπευσαν τα κομάντα του Χαρδαλιά. Ενα συνεχές γκρίζο αποτυπώνουν οι δορυφορικές φωτογραφίες. Από πάνω η φωτιά, από κάτω τα τσιμέντα που σκαρφαλώνουν στο βουνό. Εφριξαν και τα τζιτζίκια, παίζεται αν θα τα ξανακούσουμε του χρόνου.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)