Είναι βέβαιο ότι έχουμε εισέλθει σε μια εποχή που η κρατική εξουσία έχει αναλάβει με ακόμη περισσότερο φανερό τρόπο να καθορίζει τις ζωές των ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν αυταπάτες ότι αυτό που επί αιώνες κατορθώνει να επιτυγχάνει η εξουσία –σε κάθε της πολιτειακή μορφή– ρυθμίζοντας τις ζωές μας, δεν ακολουθεί μια γραμμική εξέλιξη αλλά μεταλλάσσεται και εναλλάσσεται ως προς την ένταση και τον τρόπο της ώστε να μπορεί να εξαπατά και εντέλει να κυριαρχεί. Και αυτό επιτυγχάνεται με κάθε τρόπο και μέσο. Χρησιμοποιώντας κάθε φορά ο,τιδήποτε είναι πρόσφορο και καλύτερα αξιοποιήσιμο ώστε οι υπήκοοι να παραμένουν υπήκοοι. Όχι κατ’ ανάγκη υπάκουοι αλλά αδρανοποιημένοι και απασφαλισμένοι. Η εξουσία με την αλαζονεία που την διακρίνει, ως ένα βασικό και δομικό εγγενές στοιχείο της ύπαρξης της, θεωρεί σχεδόν πάντα ότι όλα τα διατηρεί υπό έλεγχο και με τον έναν ή άλλον τρόπο θα κατευνάσει ή θα καταστείλει τις αντιδράσεις των ανθρώπων. Ένα στοιχείο που σταθερά αναγνωρίζεται, τα τελευταία χρόνια, στην κρατική εξουσία είναι η γρήγορη προσαρμογή της στις νέες καταστάσεις που παρουσιάζονται. Το ίδιο συνέβη και με την αντιμετώπιση του κορωναϊού σε κοινωνικό επίπεδο.Νέα μοντέλα πειθάρχησης και κοινωνικού ελέγχου κάνουν την εμφάνιση τους δράττοντες την ευκαιρία, σε καιρό πανδημίας, να εφαρμοστούν και να αξιολογηθούν. Όλες οι παρεμβάσεις πραγματοποιούνται ευκολότερα στον όνομα της δημόσια υγείας. Και είναι κάτι που γίνεται πάντα στην ιστορία… Άλλωστε, η ελληνική Εθνική Σχολή Δημόσιας Υγείας αποτελεί μία από τις παλαιότερες σχολές Δημόσιας Υγείας της Ευρώπης. Ιδρύθηκε το 1929 ως Υγειονομική Σχολή Αθηνών, μετά από πρόταση της Κοινωνίας των Εθνών και τη συμβολή του Rockefeller Foundation.
Ο πρώτος διευθυντής της Σχολής ήταν ο υγιεινολόγος Frederick Norman White. Μπορεί ο Φουκώ πολλά χρόνια μετά να χρησιμοποίησε τον όρο βιοπολιτική, αλλά αυτή ως περιεχόμενο είχε ήδη εφαρμογή. Άλλωστε και ως όρος είχε χρησιμοποιηθεί πιθανότατα πρώτα από τον σουηδό Rudolph Kjellen, το 1916 στο βιβλίο του «Το κράτος ως μορφή ζωής». Ο Ρομπέρτο Εσπόζιτο, στο βιβλίο του «Bios» (2004), σημειώνει ότι ο πρώτος που χρησιμοποίησε αυτόν τον όρο ήταν πιθανότατα ο Σουηδός Kjellen όπου περιέγραφε το κράτος όχι ως υποκείμενο δικαίου γεννημένο από μια ελεύθερη επιλογή και εθελούσια συμφωνία των πολιτών, αλλά ως μια «ζώσα μορφή». Επί πλέον, η σύγχρονη πολιτική εξουσία ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για τις διαδικασίες της βιολογικής ζωής, γέννηση-αναπαραγωγή-ασθένειες-θάνατο, τις καταγράφει και αναλύει δημογραφικά και στατιστικά.
Η όλο και μεγαλύτερη διείσδυση της πολιτικής εξουσίας στο πεδίο της βιολογικής ζωής επικυρώνεται άλλωστε και με τις διακηρύξεις των δικαιωμάτων του ανθρώπου της μετά-επαναστατικής εποχής της αστικής Γαλλικής Επανάστασης. Οι διακηρύξεις αυτές αναφέρονται στα δικαιώματα του ανθρώπου τόσο ως φυσικού όντος όσο και ως πολίτη. Ταυτόχρονα ανοίγουν τον δρόμο στην κρατικοποίηση του βιολογικού πεδίου και στη ρύθμιση από το έθνος-κράτος όλο και ευρύτερων τομέων της ζωής, όπως νομική ρύθμιση της σεξουαλικότητας και της τεκνοποιίας, πρόληψη, υγειονομική προστασία και ασφάλιση των ατυχημάτων κλπ. Διότι, την ίδια ώρα που θεσμίζεται ένα ανθρώπινο δικαίωμα έχει απωλεσθεί η ελευθερία βούλησης του ανθρώπου, έχει χαθεί το ίδιο το δικαίωμα. Τίποτα δεν θεωρείται αυτονόητο. Για να το πούμε πιο απλά, για να παραστεί η ανάγκη να οριστεί και να «θεσπιστεί» ένα ανθρώπινο δικαίωμα υπό την κρατική καθοδήγηση σημαίνει ότι ήδη αυτό το δικαίωμα έχει χάσει την ισχύ του. Έχουμε απωλέσει τον έλεγχο της φυσικότητας/ζωϊκότητας της ανθρώπινης κατάστασης και έχουμε εισέλθει στη ζώνη μια τεχνητής διαμεσολάβησης. Και σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε κοινωνικά τώρα. Όλα είναι πάνω στο τραπέζι των κυρίαρχων δυνάμεων. Δεν είναι η πρώτη φορά στην ανθρώπινη ιστορία αλλά θα θέλαμε να είναι η τελευταία.
Βιώνουμε την εποχή των ειδικών και των επιστημόνων. Αλλά αυτές οι έννοιες και οι φορείς τους έχουν μια ενιαία και αδιαίρετη αντίληψη των πραγμάτων; Δηλαδή, όλοι οι επιστήμονες βιολόγοι έχουν τις ίδιες αντιλήψεις χρήσης των δεδομένων τα οποία προκύπτουν από την έρευνα; Αναμφισβήτητα όχι. Ούτε οι λεγόμενοι ειδικοί ούτε οι επιστήμονες λειτουργούν με όρους καθολικότητας και κοινών θέσεων. Η εξουσία, όμως, όταν θέλει να δικαιολογήσει μια απόφασή της προστρέχει στους ειδικούς και επιστήμονες για να προσδώσει κύρος στα όσα επιβάλλει ή θέλει να επιβάλει. Όταν καταφέρνουν να ακουστούν και άλλες μη ελεγχόμενες επιστημονικές φωνές τότε αρχίζει η αποδόμηση των μη κυρίαρχων θέσεων. Κάπου εκεί συναντάμε και την διαβόητη «συνωμοσιολογία» που παρεμπιπτόντως είναι κλώνος της κρατικής εξουσίας από τον 18ο αιώνα τουλάχιστον, είτε με την ίδρυση και ανάπτυξη «μυστικών “φιλικών” εταιρειών» είτε με την ίδρυση και στελέχωση των μυστικών υπηρεσιών. Για να μην αναφερθούμε στην χρήση της προπαγάνδας…
Από την αρχή της σχολικής χρονιάς διάφοροι ειδικοί και πολιτικοί παράγοντες διαβεβαίωναν ότι τα σχολεία και ειδικά τα δημοτικά δεν θα κλείσουν για πάρα πολλούς λόγους. Μάλιστα επικαλούνταν και την περίπτωση της εκπαιδευτικής ένδειας στις μικρές ηλικίες, πως τα παιδιά δεν θα μπορέσουν να καλύψουν σχεδόν ποτέ το «κενό» που τους αφήνει το «κλειστό σχολείο». Όλοι γνωρίζουμε ασφαλώς την ένδεια της εκπαίδευσης και της παιδείας, όταν αυτή λειτουργεί υπό την κρατική αιγίδα, αλλά δεν είναι του παρόντος. Παράλληλα γνωρίζουμε ότι η απόφαση για κλείσιμο των σχολείων δεν ήταν μια ομόφωνη πρόταση των λοιμοξιολόγων, το αντίθετο μάλιστα. Η Πολιτεία αποφάσισε, όμως, την οριζόντια καθολική λύση. Εκείνη είναι που δείχνει φωναχτά την ισχύ της. Κάτι σαν: «–Εγώ αποφασίζω. Και θα κλείσω και το σχολείο στη Θεσσαλονίκη και το σχολείο στο Αγαθονήσι». Γιατί ως γνωστόν υπάρχει συγχρωτισμός γονέων στα χωριά και στα νησιά! Που να ξέρουν πολιτικοί και παρατρεχάμενοι ότι τα παιδιά στα χωριά και στα νησιά πάνε μόνα τους στο σχολείο. Αλλά το ζήτημα δεν είναι τί και εάν ξέρουν, το ζήτημα είναι η καθολική επιβολή μιας απόφασης. Και αυτό εδραιώνεται και ίσως από ορισμένους εμπεδώνεται.
Έχουμε αναφερθεί αρκετές φορές στην σημασία της πολιτικοποίησης της βιολογικής ζωής που συντελείται υπό τη σκέπη της δημοκρατίας. Σε αυτή τη διαδικασία η ιατρική παίζει έναν αποφασιστικό ρόλο, όχι μόνον επειδή προμηθεύει τις τεχ
νικές για τον έλεγχο των επιδημιών ή των ψυχικών ασθενειών και νομιμοποιεί το έργο της αστυνομίας που ελέγχει, απαγορεύει και καταστέλλει τρόπους ζωής αντίθετους προς τη «δημόσια υγεία», αλλά και επειδή προσφέρει το έρεισμα «αλήθειας», προκειμένου να γίνεται ανεκτή η παρέμβαση στα ίδια τα σώματα των ατόμων.
Ο ναζιστής Καρλ Σμιτ έγραφε: «Κυρίαρχος είναι όποιος αποφασίζει για την κατάσταση εξαίρεσης»… Ενώ ο Αγκάμπεν σημειώνει «στη νεωτερική βιοπολιτική κυρίαρχος είναι εκείνος που αποφασίζει για την αξία ή τη μη αξία της ζωής ως τέτοιας, δηλαδή για το αν η ζωή ως τέτοια έχει ή δεν έχει αξία». Θα σημειώναμε ότι η κυριαρχία αποφασίζει και με ποιους όρους θα έχει αξία η ζωή. Δηλαδή ένα εμβολιασμένο ανθρώπινο σώμα έχει την ίδια αξία με ένα ανεμβολίαστο; Η απάντηση έρχεται από τα κρατικά χείλη και από πρώην υπουργούς. «Όσον αφορά στις διεθνείς μεταφορές και στα ταξίδια. Εκεί θα μπορούσε να υλοποιηθεί ένα διεθνούς ισχύος ηλεκτρονικό πιστοποιητικό εμβολιασμού. Υπάρχει νομική βάση για αυτό; Σαφώς και υπάρχει. Για παράδειγμα ορισμένες χώρες ενδέχεται να απαιτήσουν την εμφάνιση πιστοποιητικού κίτρινου πυρετού. Συμπεριλαμβάνοντας την Αυστραλία, την Ινδία, την Αίγυπτο, την Κίνα, τις Μπαχάμες, το Μεξικό και τις Φιλιππίνες.
Το πιστοποιητικό κίτρινου πυρετού μπορεί να χρησιμοποιηθεί κάθε φορά που κάποιος ταξιδεύει, επειδή η ισχύς του είναι πλέον ισόβια. Να αναφέρω επίσης πως είναι εγκεκριμένο από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας; (International health regulations του ΠΟΥ). Γιατί έχουν θεσπιστεί αυτά τα πιστοποιητικά; Για την προστασία των ταξιδιωτών. Ακριβώς επειδή χρειάζεται απόδειξη εμβολιασμού για να εισέλθετε σε μια χώρα, δεν σημαίνει ότι υπάρχει κίνδυνος να κολλήσετε την ασθένεια εκεί. Ομοίως, εάν μια χώρα δεν απαιτεί πιστοποιητικό κίτρινου πυρετού, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει κίτρινος πυρετός. Άλλες χώρες ενδέχεται να ζητήσουν πιστοποιητικά εμβολιασμού διφθερίτιδας, τετάνου, κοκκύτη, πολιομυελίτιδας, ηπατίτιδας Α ή Β, λύσσας, φυματίωσης ή και μηνιγγιτιδοκοκκικό εμβόλιο. Το τεχνικό μέρος αυτού του ζητήματος είναι απλούστατο. Ευρύτερα θέματα που έχουν σχέση με την αξιοπιστία των οργανισμών που είναι υπεύθυνοι για τους εμβολιασμούς βέβαια θα είναι πιο σύνθετα. Επί πλέον, για να γίνει κάτι τέτοιο αποδεκτό πρέπει να υπάρχει ισότιμη πρόσβαση στα εμβόλια σε όλο τον πλανήτη. Η εφαρμογή των πιστοποιητικών για εμβόλια COVID-19 θα πρέπει να προταθεί επίσημα από την κυβέρνηση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το ηλεκτρονικό σύστημα για COVID-19 θα μπορούσε να ξεκινήσει από την Ευρώπη. Αυτό βέβαια σημαίνει πως εάν τεθεί σε ισχύ, εάν κάποιοι δεν θέλουν να κάνουν το εμβόλιο απλά δεν θα έχουν τη δυνατότητα να ταξιδεύουν διεθνώς. Αλλά θεωρώ πως η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών θα κάνει τα εμβόλια και θα είναι σε θέση να ταξιδεύουν με μεγαλύτερη ασφάλεια». Ηλίας Μόσιαλος.
Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι εισερχόμαστε σε μια νέα φάση ελέγχου και επιβολής. Πριν ακόμη πιστοποιηθεί η αποτελεσματικότητα των εμβολίων προστασίας από τον covid-19 και εκδοθούν όλα τα απαραίτητα πρωτόκολλα προστρέχουν να δημιουργήσουν νέα δεδομένα και αρχές στον τρόπο ζωής των ανθρώπων. Και όπως είπε και άλλος επιστήμονας: «Θα χρειαστούν να εμβολιαστούν 7εκ. Έλληνες για να υπάρξει ανοσία της αγέλης». Κάπως έτσι κάποια στιγμή σχεδιάζουν να αποσύρουν και τα νομίσματα και όλα να γίνονται ψηφιακά και με κάρτες. Δεν εμβολιάστηκες δεν ταξιδεύεις, δεν ψηφιοποιήθηκες δεν υπάρχεις. Οι ωμοί εκβιασμοί εμφανίζονται σιγά-σιγά στο κατώφλι μας…
Αλλά θα τα καταφέρουμε. Με επιμονή και υπομονή.
Αναρχικός Πυρήνας Χαλκίδας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)