"Είμαι αγαπητός", "είμαι άξιος", "είμαι καλός", είναι όλα συσσωρευμένες ανάγκες της ανικανοποίητης ανθρώπινης ύπαρξης. Όσο περισσότερα στερήθηκα μικρός, τόσο περισσότερα θα θέλω να κερδίσω τώρα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στα υλικά αγαθά, αλλά κυρίως στην αγάπη και την αποδοχή από τους γονείς μας κυρίως, αλλά και τους δασκάλους μας και φίλους μας.
Η αξία που κάποιος δίνει στο εαυτό του αναπτύσσεται σε πολύ μικρή ηλικία, συνήθως πριν από το τρίτο έτος της ζωής μας, άρα βλέπουμε ότι πολλά πράγματα ίσως να μην έγιναν όπως έπρεπε στην παιδική μας ηλικία.
Μια ανεπαρκής παρουσία της μητέρας, μια απογοήτευση στο σχολείο, απόρριψη από μια δουλειά, όλα μπορεί να έχουν καταστροφικές συνέπειες.
Αλλά αυτά πάει πέρασαν. Τώρα τι γίνεται;
Επιβάλλεται η προσωπική μας ευθύνη να αξιολογούμε τον εαυτό μας όσο πιο αντικειμενικά γίνεται και να αναρωτιόμαστε το γιατί να έχουμε ανάγκη να είμαστε ανταγωνιστικοί μέσα στις σχέσεις μας.
Τι δείχνει όλη αυτή η δίψα επικράτησης για εμάς τους ίδιους και τον τρόπο που ορίζουμε μια σχέση;
Ο λίγος υγιής ανταγωνισμός μπορεί να να είναι ωφέλιμος ο άλλος όμως, είναι σαν τη ρουφήχτρα που ρουφάει ό,τι καλό μπορεί μπορεί να έχει μια σχέση και αφήνει μόνο κάτι σαπισμένα κατακάθια που τρώνε τα θεμέλια της σχέσης σαν σαράκι.
Πριν μπείς στην ανταγωνιστικη διαδικασία λοιπόν, πρώτα ψαξου....
lolek
ωραιο αρθρο .
ΑπάντησηΔιαγραφήη ζωη μας ειναι γεματη απο ανουσιες προκλησεις , που νομιζω το κερδος ειναι να παραβλεψουμε το μεγαλυτερο μερος απο αυτες χωρις να ανταποκριθουμε.
" ακομη και μια νικη σε μια μαχη , δινει συνεχεια σε εναν πολεμο "
Ακριβως...
Διαγραφή