Αυτό έχω να πω στον Δ. Σαββόπουλο για τα παιδιά στο Λαύριο

Αντικαταστήσαμε όλα τα συν, συλλογικότητα, συνέρχεσθαι, συνεταιρίζεσθαι, συμπάσχειν, συμπάθεια με το αυτό-, αυτοαναφορικότητα, αυτοπάθεια, αυτισμός… Έτσι χάσαμε τη δυνατότητα του ξεσηκωμού. Γιατί "Επαναστατικός άνθρωπος είναι αυτός που μπορεί να βάλει τον εαυτό του στη θέση ενός άλλου"(Ρος Ντέιλι). Γι’ αυτό η αλληλεγγύη γίνεται το επίκαιρο πρόταγμα/σύνθημα των ημερών.


Αλλά η αλληλεγγύη οφείλει να είναι αγωνιστική και πολιτική κι όχι η ατομική εκείνη συμπόνια του φιλόπτωχου ταμείου που άλλοτε ενώνει κι άλλοτε διαφθείρει και σε κάθε περίπτωση εξευτελίζει.

Συμπάσχουμε όχι γιατί θέλουμε να ξορκίσουμε μέσα από τις διάφορες τελετουργίες, όπως αυτή του Παναθηναϊκού Σταδίου, τη δυστυχία αλλά γιατί θέλουμε να άρουμε την αδικία. Μέσω της ατομικής συμπόνιας και της απολίτικης φιλανθρωπίας, αυτής που δεν ενδιαφέρεται για τις αιτίες της δυστυχίας, ο εγωισμός, αντί να αμβλύνεται από τον αλτρουισμό, ενισχύεται.

Γι’ αυτό η ανθρωπιστική δράση που δεν συνδέεται με την πολιτική πράξη είναι άτολμη, επιφανειακή, ευκαιριακή, διεφθαρμένη. Γι’ αυτό ο δημοκρατικός τόπος που ενώνει στον κοινό στόχο της καταπολέμησης της ανεργίας, της πείνας και όλων των άλλων κοινωνικών αδικιών, είναι ο πολιτικός τόπος της κοινής δράσης, εκεί όπου συνυφαίνεται πιο αποτελεσματικά το αίσθημα του εαυτού μας με το αίσθημα του Άλλου. Αντίθετα, η σύγχρονη ευαισθησία μένει στείρα χωρίς ένα πολιτικό πλαίσιο που θα επιτρέπει τη δημιουργία πραγματικών και διαρκών αποτελεσμάτων και συνεπώς την ολοκλήρωση της «ανθρωπιάς» μας.

Αυτό μόνο έχω να πω στον Διονύση Σαββόπουλο, ότι δηλαδή αφαίρεσε την αγωνιστική πλευρά της αλληλεγγύης, την αιτία της δυστυχίας των «παιδιών στο Λαύριο» και την πολιτική αντιμετώπισή της. Τίποτ’ άλλο…

ΥΓ: Θα το πω και πάλι: Η διαφορά της "αλληλεγγύης" του Αριστερού και της φιλανθρωπίας του χρυσαυγίτη, είναι ότι ο δεύτερος ενδιαφέρεται μόνο για τα δικά του παιδιά -τα ελληνόπουλα, τα χριστιανόπουλα-, ενώ ο πρώτος για τα παιδιά όλου του κόσμου.
 
artinews