Μακριά απο όσους ρωτάνε αν είσαι καλά θέλοντας να ακούσουν "όχι"

Μεγαλώνοντας, οι φιλίες θέλουν περισσότερη προσπάθεια. Όχι γιατί μεγάλωσες, ούτε γιατί όλοι έχουν περισσότερες υποχρεώσεις. Αλλά γιατί οι άνθρωποι φθείρονται και δυστυχώς δεν μπορούν όλοι να κρατήσουν τις σχέσεις τους αγνές και καθαρές, μακριά από συμφέροντα και ζήλιες.

Και τελικά, ίσως αντί για περισσότερες υποχρεώσεις, όπως νομίζουμε, μερικοί έχουν περισσότερο χρόνο, μα δεν τον χρησιμοποιούν για τη δική τους προσωπική εξέλιξη. Θα βαλθούν να ανακατευτούν στα δικά σου, από περιέργεια, από ζήλια και εσύ παρόλο που θα περιτριγυρίζεσαι από πολλούς, θα νιώθεις πιο μόνος από ποτέ. Για αυτό, λοιπόν, να τρέχεις μακριά από όσους σε ρωτάνε αν είσαι καλά και το μόνο που θέλουν να ακούσουν είναι ότι δεν είσαι, ότι δεν πάει καλά εκείνο το νέο σχέδιο που είχες, ότι τα προσωπικά σου πάνε κατά διαόλου.

Να φεύγεις από όσους θα βρουν αρνητικά ακόμη και στις πιο μεγάλες σου επιτυχίες, έστω κι αν για εκείνους είναι άπιαστες. Να διαγράφεις όλους όσους σκαλίζουν να βρουν τις αδυναμίες σου, για να σου τις υπενθυμίζουν ακριβώς τη στιγμή που χρειάζεσαι να τις ακούσεις λιγότερο. Εκείνους που κάνουν λίστες με όλα τα λάθη που έκανες μέχρι τώρα, σε μια στήλη δίπλα απο τα δικά τους και σου πουλάνε δηθενιά και ανωτερότητα. Εκείνους που θεωρούν την ευαισθησία σου γελοία και τα συναισθήματά σου ανώριμα.

Να φεύγεις από όσους δεν ενδιαφέρονται για ανθρώπινη ειλικρίνεια και καλοσύνη, δεν έχουν μπει ποτέ στον κόπο να βοηθήσουν κανέναν, παρά μόνο τον εαυτό τους. Δεν τη θέλεις την παρέα τους, δεν τη θέλεις την αρνητικότητά τους και κυρίως δε χρειάζεσαι στη ζωή σου την τοξικότητά τους.

Να φεύγεις κι έστω κι αν εκείνοι δεν έχουν πάρει το μάθημά τους, είμαι σίγουρη πως η ζωή θα τους δοκιμάσει χειρότερα. Να τους αφήνεις με τους υπόλοιπους, τους δήθεν φίλους τους, που έχουν ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με αυτούς. Να μαζεύονται όλοι μαζί, μα να είναι ο καθένας μόνος του.

Να φεύγεις και κάθε φορά να φωνάζεις «φτου ξελευτερία». Γιατί δεν υπάρχει πιο απελευθερωτικό συναίσθημα απο την ικανότητα μας να λέμε «όχι» και να κλείνουμε πόρτες που δεν οδηγούν σε δρόμους κοινούς με τις αξίες μας. Να πηγαίνεις εκεί που σε θέλουν, εκεί που σε νοιάζονται, εκεί που η χαρά σου θα είναι η ευλογία τους κι η λύπη σου τρεις φορές δική τους.

Να πηγαίνεις εκεί που μπορείς να πας γυμνός, που μπορείς να ξετυλίξεις όλα εκείνα τα στρώματα του εαυτού σου που ξεθάβεις μόνος σου κάθε βράδυ στο κρεβάτι. Εκεί που μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά για τις ανησυχίες σου, για τους φόβους σου για το μέλλον και θα βρεις αφτιά να σε ακούσουν προσεκτικά, μάτια να κρέμονται απο τα χείλη σου και χείλη που θα θέλουν να σε καθοδηγήσουν στις σωστές αποφάσεις.

Να ψάχνεις εκείνους που θέλουν να δίνουν απλόχερα, που θα τα παρατήσουν όλα όταν τους χρειαστείς και θα περάσουν μέρες στο προσκεφάλι σου όταν εσύ δεν μπορείς καν να φροντίσεις τον εαυτό σου.

Ο καλύτερός σου φίλος είσαι εσύ και κάνε σου τη χάρη να ξεχωρίσεις ποιοι σου κάνουν καλό και ποιοι είναι εκεί απλώς για να κάνουν τις κακές σου μέρες χειρότερες. Να φεύγεις μακριά από τοξικούς ανθρώπους και πρόσεξε, καημένε μου, μην πέσεις στο τριπάκι να τους μοιάσεις.

Να πηγαίνεις εκεί που νιώθεις κάθε κουβέντα σαν μια ζεστή αγκαλιά.

Στη φίλη μου Εύη.

Συντάκτης: Χαρά Αναξαγόρα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

pillowfights