Κάθε Ιούνη, ο νους ταξιδεύει στο '11

Του Περικλή Δανόπουλου

Κάθε Ιούνη, ο νους ταξιδεύει στο 11. Σ'εκείνο το πρωτόγνωρο για τα Ελληνικά δεδομένα φαινόμενο, των πλατειών ή των αγανακτισμένων όπως βαπτίσθηκαν. Και όσο περνάνε τα χρόνια, οι εικόνες αντί να θολώνουν, ξεκαθαρίζουν και αυξάνονται τα ερωτήματα. Έμεινε άραγε κάποια παρακαταθήκη από όλα αυτά;
Το μόνο σίγουρο κάνοντας αυτοκριτική αλλά και κριτική, είναι πως τελικά βρεθήκαμε πολλοί στο ίδιο σημείο, αλλά όχι με το ίδιο κίνητρο. Ενδεχομένως ούτε και με τον ίδιο στόχο. Συμφωνούσαμε ωστόσο, πως το πολιτικό προσωπικό στο σύνολό του, δεν εκπροσωπούσε τα συμφέροντα του λαού, αλλά της ολιγαρχίας. Από όποιο μετερίζι κι αν ερχόμασταν, το βλέπαμε καθαρά.
 
Συμφωνούσαμε; Ίσως όχι τόσο τελικά. Γιατί το κίνημα πήρε χαρακτηριστικά αντιμνημονιακά, αλλά χωρίς να ξεκαθαριστεί τι ήταν τελικά το πλέον απεχθές στο μνημόνιο. Για άλλους υπερίσχυσε η ταξική διάσταση, για άλλους η εθνική. Υπήρξε όμως μια σύγκλιση και αυτή αφορούσε στην παράδοση της εθνικής κυριαρχίας, αφού με αυτή ούτε εθνική πολιτική γίνεται ούτε και κοινωνική.
 
Αλλά απ ότι φάνηκε και αυτά ακόμα ξεχάστηκαν. Και όσο περνούν τα χρόνια, πολλοί είναι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για τα μνημόνια, αλλά για το ποιός τα εφαρμόζει. Η περίοδος του ΣΥΡΙΖΑ το έκανε φανερό, αφού στηρίχτηκε κυβέρνηση που ψηφίστηκε για τον αντιμνημονιακό λόγο της και έφερε το πιο σκληρό μνημόνιο η ίδια τελικά. Η εθελοτύφλωση του αριστερισμού, δεν άφηνε να φανεί ξεκάθαρα, η μετατροπή σε μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, με αριστερή εσάνς.
 
Το καταπιεσμένο συναίσθημα όσων κατέβηκαν το '11, για να ''ρίξουν'' την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Γ. Παπανδρέου, παρέμεινε καταπιεσμένο μέσα στο γενικό κλίμα, δεν βρήκε διέξοδο την περίοδο Σαμαρά και βρίσκει έκφραση σήμερα με την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
 
Αίφνης, οι συναγωνιστές της εποχής, από τους αγανακτισμένους μέχρι τα Ειρηνοδικεία, τα βρίσκουν όλα καλά πλέον , από την στιγμή που κυβερνά , ο ''γητευτής του κορονοιού''. Ξεχάστηκε και η μέγιστη προδοσία της παραχώρησης εθνικής κυριαρχίας, ξεχάστηκε και το μνημόνιο και η δανειακή, αφού τα οράματα της δεξιάς ολοκλήρωσης, έστω και με νεοφιλελεύθερη μόχλευση, μοιάζουν να πραγματώνονται. Και όποιος ασκεί κριτική στην πολιτική του Κ. Μητσοτάκη, αντιμετωπίζεται με χλευασμό, ειρωνία, μπλοκάρισμα διαδικτυακό και λοιπά.
 
Αυτό ονομάζεται αμοραλιστικός πολιτικός κυνισμός, και σε τελική ανάλυση , ο φανατισμός των ''αναβαπτισμένων δεξιών'', παίρνει χαρακτηριστικά γενιτσαρισμού. Ξεχάστηκαν τα προτάγματα των πλατειών, έσβησε και το καντήλι της ανεξάρτητης Ελλάδας, εμπρός στον νεορεαλισμό της ''ηλεκτρικής αυτοκίνησης''.....
 
Να διευκρινίσω πως έχω πολλούς φίλους, προερχόμενους και από τα δεξιά και από τα αριστερά, και μας συνδέει η αγάπη για την πατρίδα, την λευτεριά, την εθνική ανεξαρτησία , γιατί έχουμε απορρίψει ένα συνολικά δοσιλογικό πολιτικό προσωπικό, δεν αναζητούμε τον καλύτερο.....Τσολάκογλου και κύρια γιατί δεν κάνουμε γαργάρα τις αρχές που υπηρετούσαμε και τότε και τώρα.
 
Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον.

via