100 κεράκια για τη θυροξίνη

Ενας στους δέκα ανθρώπους θα αναπτύξει πάθηση του θυρεοειδούς, του αδένα στον οποίο είναι αφιερωμένη η αυριανή Παγκόσμια Ημέρα. Τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων έσωσε η θυροξίνη που ανακαλύφθηκε πριν από έναν αιώνα, ενώ πρόσφατα κυκλοφόρησε και η υγρή μορφή της.
 .

Μια «πεταλούδα» που κρύβεται στον λαιμό μας κάνει τον οργανισμό μας να... πετά χωρίς «αναταράξεις» όταν λειτουργεί σωστά, ενώ αντιθέτως τον «απογειώνει» ή τον «προσγειώνει» ανώμαλα, με ποικίλες επιπτώσεις, σε περίπτωση που εμφανίζει δυσλειτουργίες. Η «πεταλούδα» αυτή δεν είναι άλλη από τον θυρεοειδή αδένα, τον δεύτερο μεγαλύτερο αδένα του σώματος μετά το πάγκρεας, ο οποίος έχει τεράστια σημασία για τον μεταβολισμό μας και όχι μόνο. 

 

Το ΒΗΜΑSCIENCE αποφάσισε να ασχοληθεί σήμερα με τη δεύτερη... καρδιά του σώματός μας - και αποκαλούμε, όχι τυχαία, ως άλλη καρδιά τον θυρεοειδή αφού ο ρόλος του είναι παραπάνω από κεντρικός προκειμένου να είμαστε και να αισθανόμαστε καλά, αλλά και επειδή οι δυσλειτουργίες του έχουν, μεταξύ άλλων, σημαντικές επιπτώσεις στην καρδιά μας - για ποικίλους «επετειακούς» λόγους: ο κυριότερος είναι ότι αύριο 25 Μαΐου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Θυρεοειδούς, μια ημέρα ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης, μια ημέρα αφιερωμένη στους σχεδόν 700 εκατομμύρια ασθενείς με νόσους του θυρεοειδούς παγκοσμίως και τους περίπου 1 εκατομμύριο στη χώρα μας, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ειδικών.

Η ορμόνη που άλλαξε τη ζωή μας

Είναι όμως και άλλοι οι... εορταστικοί λόγοι: πρόσφατα συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την ανακάλυψη της θυροξίνης, της ορμόνης αυτής του θυρεοειδούς που μετά από δεκαετίες επιστημονικών προσπαθειών κλείστηκε σε σκεύασμα και έσωσε τη ζωή εκατομμυρίων ασθενών που πορεύονται μαζί της κάθε ημέρα και ζουν έτσι μια φυσιολογική ζωή. Συγχρόνως, πριν από κάποιους μήνες, η εξέλιξη της επιστήμης έβαλε στη «φαρέτρα» των ειδικών την υγρή μορφή θυροξίνης σε μαλακή κάψουλα (soft capsule), γεγονός που φαίνεται να προσφέρει λύση σε ακόμη περισσότερους ανθρώπους που σήμερα εμφανίζουν προβλήματα με τη συμβατική μορφή των δισκίων θυροξίνης. Διαβάστε αυτό το κείμενο που είναι πιθανόν να σας αφορά αφού, εκτός του ότι τα ποσοστά παθήσεων του θυρεοειδούς «καλπάζουν», αρκετοί ασθενείς παραμένουν αδιάγνωστοι θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία τους, όπως επισημαίνουν οι ειδήμονες με τους οποίους μιλήσαμε. Διότι στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύει σε παραλλαγή το περίφημο «φαινόμενο της πεταλούδας»: αν η «πεταλούδα» του λαιμού μας δεν... φτερουγίζει καλά, οι συνέπειες είναι πολλές και μεγάλες σε πλήθος συστημάτων του οργανισμού αλλά και κατ' επέκταση στα συστήματα υγείας και στην κοινωνία.

Ας γνωρίσουμε αρχικώς τον θυρεοειδή αδένα που αποτελεί «ασπίδα» για τον οργανισμό (εξ ου και το όνομά του που το έλαβε το 1656 από τον Τόμας Γουόρτον εξαιτίας του σχήματός του που μοιάζει με τις ασπίδες των αρχαίων Ελλήνων - θυρεός = ασπίς). Ο θυρεοειδής, που βρίσκεται στον πρόσθιο λαιμό, έχει βάρος περίπου 20 γραμμάρια και αποτελείται από δύο λοβούς που συνδέονται μεταξύ τους με τον ισθμό. Ο αδένας παράγει τρεις ορμόνες: τη θυροξίνη ή τετραϊωδοθυρονίνη (Τ4) και την τριιωδοθυρονίνη (Τ3), που ρυθμίζουν τον μεταβολισμό όλων των ιστών, καθώς και την καλσιτονίνη, που σχετίζεται με τα επίπεδα ασβεστίου του αίματος. Η σύνθεση και η έκκριση των θυρεοειδικών ορμονών ρυθμίζεται από μια άλλη ορμόνη, τη θυρεοειδοτρόπο ορμόνη (ΤSH), η οποία παράγεται στην υπόφυση, έναν αδένα που αποτελεί μέρος του υποθαλάμου του εγκεφάλου. Απαραίτητο για τη σύνθεση των θυρεοειδικών ορμονών είναι το ιώδιο το οποίο βρίσκεται συγκεντρωμένο στον θυρεοειδή και λαμβάνεται από τις τροφές. Για αυτόν τον λόγο άλλωστε ο εμπλουτισμός του αλατιού και των τροφών με ιώδιο (στη χώρα μας έγινε στη δεκαετία του 1970) έσωσε πολλούς ανθρώπους - κυρίως των ορεινών περιοχών - που εμφάνιζαν ιωδοπενία,  από παθήσεις του θυρεοειδούς που ως τότε θέριζαν.

Ενοχο και το περιβάλλον

Δυστυχώς όμως και σήμερα, σχεδόν μισό αιώνα μετά, οι θυρεοειδοπάθειες, οι οποίες συνδέονται με πλήθος προβλημάτων στον οργανισμό, όπως στον μεταβολισμό, στον σκελετό, στην καρδιά, στο γεννητικό σύστημα αλλά και στην ψυχική υγεία, φαίνεται και πάλι να «θερίζουν» - αυτή τη φορά για άλλους λόγους, με κυριότερους τους περιβαλλοντικούς-, όπως αναφέρει στο ΒHMASCIENCE ο κ. Λεωνίδας Ντούντας, καθηγητής Ενδοκρινολογίας στο Πανεπιστήμιο της Ουλμ στη Γερμανία, αναπληρωτής εκδότης του επιστημονικού περιοδικού «Thyroid» (του επίσημου περιοδικού της Αμερικανικής Θυρεοειδικής Εταιρείας) και υπεύθυνος του Τμήματος Θυρεοειδούς στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο. «Οι νόσοι του θυρεοειδούς είναι οι πιο συχνές ενδοκρινικές παθήσεις μαζί με τον διαβήτη. Εκτιμάται ότι το 10%-12% του παγκόσμιου πληθυσμού εμφανίζει ή θα εμφανίσει κατά τη διάρκεια της ζωής του μια θυρεοειδοπάθεια. Και δεν μιλούμε μόνο για αναπτυσσόμενες χώρες όπου εμφανίζεται σε μεγάλο βαθμό ιωδοπενία, υψηλά είναι τα ποσοστά και σε ανεπτυγμένες χώρες - μόνο στις ΗΠΑ πάνω από 30 εκατομμύρια άνθρωποι πάσχουν από παθήσεις του θυρεοειδούς, πολλοί εκ των οποίων δεν το γνωρίζουν. Οι κύριοι "ένοχοι" για αυτές είναι κατ' αρχάς η γενετική προδιάθεση αλλά και το περιβάλλον που την "πυροδοτεί", δηλαδή το πλήθος των ορμονικών διαταρακτών που περιέχονται σε αντικείμενα καθημερινής χρήσεως και στη διατροφή μας, αλλά και ο τρόπος ζωής μας όπως το κάπνισμα». Σύμφωνα με τον ειδικό, διατροφικοί παράγοντες όπως η έλλειψη σεληνίου και βιταμίνης D μπορεί να συμβάλλουν σημαντικά στην εμφάνιση φλεγμονής στο έντερο διαταράσσοντας την ισορροπία της μικροβιακής χλωρίδας του, με αποτέλεσμα να απορρυθμίζεται το ανοσοποιητικό και σε άτομα με γενετική προδιάθεση να εμφανίζεται θυρεοειδίτιδα.

Mετά την πρώτη γνωριμία με τον αδένα ας... κλείσουμε (ενημερωτικό) ραντεβού με τις παθήσεις του. Αυτές χωρίζονται σε μορφολογικές, στις οποίες διαταράσσεται η μορφή του θυρεοειδούς (βρογχοκήλη, διόγκωση δηλαδή του αδένα, ο οποίος παραμένει λειτουργικός, και οζώδης βρογχοκήλη, στην οποία μέσα στον αδένα δημιουργούνται μικρές περιγεγραμμένες περιοχές - προσοχή, όμως, καθώς ο καρκίνος κρύβεται συχνά στα μορφώματα), και σε λειτουργικές, με διαταραχή της λειτουργίας του αδένα. Ο κ. Γεράσιμος Κρασσάς, άμισθος καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και ταμίας του Τομέα Ενδοκρινολογίας, Διαβήτη και Μεταβολισμού στην Ευρωπαϊκή Ενωση Ειδικευμένων Ιατρών Ευρωπαϊκών Κρατών (UEMS), εξηγεί ότι τα κύρια λειτουργικά νοσήματα είναι ο υποθυρεοειδισμός, στον οποίον ο αδένας υπολειτουργεί με αποτέλεσμα να εμφανίζονται συμπτώματα όπως η αύξηση του σωματικού βάρους, η νωθρότητα, η ξηρότητα του δέρματος, η μυϊκή αδυναμία, η δυσανεξία στο ψύχος, η δυσκοιλιότητα και οι διαταραχές της εμμήνου ρύσεως, και ο υπερθυρεοειδισμός, στον οποίο ο αδένας υπερλειτουργεί με συμπτώματα όπως ταχυκαρδία, αρρυθμίες, δυσανεξία στη ζέστη, εφιδρώσεις, αυξημένος αριθμός κενώσεων, εκνευρισμός, απώλεια βάρους και κάποιες φορές εξόφθαλμος. Στον υποθυρεοειδισμό ανήκει και η αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα (θυρεοειδίτιδα Hashimoto, η οποία έλαβε το όνομά της από τον ιάπωνα γιατρό που την περιέγραψε). Σε αυτή την πάθηση ο οργανισμός παράγει αντισώματα τα οποία λανθασμένα επιτίθενται στα θυρεοειδικά κύτταρα και τα καταστρέφουν. «Η θυρεοειδίτιδα Hashimoto έχει αναδειχθεί πλέον στην πιο συχνή ενδοκρινική πάθηση» αναφέρει o κ. Κρασσάς.

Ο καρκίνος του θυρεοειδούς είναι ο πλέον αυξανόμενος καρκίνος στις ΗΠΑ και ο πλέον συχνά εμφανιζόμενος καρκίνος των ενδοκρινών αδένων σε παγκόσμιο επίπεδο. Τέσσερις είναι οι μορφές του: «Ο θηλώδης καρκίνος αποτελεί την πιο συχνή μορφή της νόσου, ενώ σε συχνότητα εμφάνισης ακολουθούν ο θυλακιώδης, ο μυελοειδής και ο αναπλαστικός. Ο τελευταίος είναι ευτυχώς ο πιο σπάνιος - ποσοστό περίπου 1% επί του συνόλου των περιπτώσεων - και λέμε ευτυχώς καθώς είναι θανατηφόρος. Η πρόγνωση πάντως για τον θηλώδη καρκίνο είναι πολύ καλή - τα ποσοστά ίασης στην πενταετία ξεπερνούν το 80%» αναφέρει ο κ. Ντούντας.

Διάγνωση και θεραπεία

Σε ό,τι αφορά τη διάγνωση των νοσημάτων του θυρεοειδούς ο κ. Κρασσάς σημειώνει ότι στα μορφολογικά νοσήματα απαιτείται η διενέργεια υπερήχου - «οι υπέρηχοι 4ης γενιάς επιτρέπουν πλέον να έχουμε μια σαφέστατη εικόνα ακόμη και του πιο μικρού αγγείου του αδένα, με αποτέλεσμα στην πράξη να έχει καταργηθεί το σπινθηρογράφημα» - καθώς και μια βιοψία διά λεπτής βελόνης (FNA). «Πρέπει να πούμε ξανά και ξανά ότι, αν ένα άτομο έχει μόνο μορφολογικό και όχι λειτουργικό πρόβλημα στον θυρεοειδή, δεν σημαίνει ότι δεν έχει και πρόβλημα στον αδένα και έτσι είναι απαραίτητο να εξετάζεται» υπογραμμίζει ο ειδικός. Στις λειτουργικές παθήσεις του αδένα απαιτείται αιματολογική εξέταση ώστε να προσδιοριστούν τα επίπεδα των ορμονών T3, T4, TSH και ο αριθμός των αντιθυρεοειδικών αντισωμάτων, καθώς και υπέρηχος θυρεοειδούς.

Από τη διάγνωση στη θεραπεία και στον υπερθυρεοειδισμό χορηγούνται αντιθυρεοειδικά φάρμακα (παράγωγα θειουρίας), ενώ στον υποθυρεοειδισμό η θεραπεία τα τελευταία 50 και πλέον έτη αφορά δισκία θυροξίνης. Στις περιπτώσεις καρκίνου, σημειώνει ο κ. Ντούντας, η θεραπευτική αγωγή περιλαμβάνει ολική θυρεοειδεκτομή και σε ορισμένες περιπτώσεις και χορήγηση ραδιενεργού ιωδίου. Μάλιστα, σε ό,τι αφορά τους καρκίνους που είναι ανθεκτικοί στο ραδιενεργό ιώδιο, υπάρχουν φάρμακα που μπορούν να επιμηκύνουν τη ζωή του ασθενούς. «Πρόκειται για τους αναστολείς κινάσης της τυροσίνης. Γενικώς η έρευνα σχετικά με τον καρκίνο του θυρεοειδούς εξελίσσεται και σύντομα μπορούμε να έχουμε δεδομένα που να αποτυπώνουν καλύτερα τη μοριακή σήμανση του καρκίνου, έτσι ώστε να έχουμε μια πιο στοχευμένη θεραπευτική αγωγή».

Τι προσφέρει η υγρή θυροξίνη

Μία από αυτές τις εξελίξεις του πεδίου που αποτελεί πλέον απτή πραγματικότητα αφορά τη θεραπεία του υποθυρεοειδισμού: πρόκειται για τη θυροξίνη σε μορφή soft gel η οποία κυκλοφορεί και στη χώρα μας από τον Δεκέμβριο του 2014. Κατά τον κ. Κρασσά, η υδαρής μορφή της θυροξίνης εμφανίζει πλεονεκτήματα σε σύγκριση με την «παραδοσιακή» μορφή του δισκίου. «Στα δισκία της θυροξίνης το μόριο είναι "κολλημένο" σε ένα έκδοχο (έναν υδατάνθρακα) στο οποίο κάποιοι ασθενείς εμφανίζουν δυσαπορρόφηση, με αποτέλεσμα να μειώνεται η βιοδιαθεσιμότητα του φαρμάκου εντός του οργανισμού. Παράλληλα ασθενείς που λαμβάνουν αντιόξινα φάρμακα τα οποία αλλάζουν το pH του στομάχου εμφανίζουν μείωση στην απορρόφηση της θυροξίνης σε ποσοστό που φθάνει ως και το 60%. Και οι ασθενείς με ειλεΐτιδα - φλεγμονή του ειλεού, του τελικού τμήματος του λεπτού εντέρου - παρουσιάζουν διαταραχή απορρόφησης της θυροξίνης. Για αυτές τις ομάδες η υγρή θυροξίνη σε μορφή soft gel κάψουλας δίνει υπόσχεση αποτελεσματικότερης θεραπείας».

Τα δισκία όμως συνδέονται και με άλλους περιορισμούς, συνεχίζει ο καθηγητής. «Για παράδειγμα, άτομα που λαμβάνουν σίδηρο πρέπει να παίρνουν τον σίδηρό τους με απόσταση έξι ωρών από τη λήψη της θυροξίνης αφού ο σίδηρος μειώνει την απορρόφηση της ορμόνης. Επίσης, όπως παρουσίασαν ιταλοί ερευνητές πριν από λίγες ημέρες κατά τη διάρκεια του 42ου Πανελληνίου Συνεδρίου της Ελληνικής Ενδοκρινολογικής Εταιρείας - Πανελλήνιας Ενωσης Ενδοκρινολόγων το οποίο έλαβε χώρα από τις 6 ως τις 10 Μαΐου στη Θεσσαλονίκη, ακόμη και ο καφές φαίνεται να ελαττώνει την απορρόφηση της θυροξίνης. Οι ιταλοί επιστήμονες έχουν μελετήσει μέχρι στιγμής τον καφέ φίλτρου και αναμένεται να ασχοληθούν και με άλλους τύπους καφέ. Και σε όλες αυτές τις περιπτώσεις η υγρή θυροξίνη πιθανώς θα "λύσει τα χέρια" των ασθενών που σήμερα σε γενικό πλαίσιο πρέπει να λαμβάνουν το δισκίο τους νηστικοί και να περιμένουν τουλάχιστον μισή ώρα προτού φάνε ή πιουν κάτι».  

Από την πλευρά του, και ο κ. Ντούντας θεωρεί καινοτομία την υγρή θυροξίνη, η οποία όμως, όπως υποστηρίζει, πρέπει να δοκιμαστεί σε μεγάλες ομάδες ασθενών - κάτι που δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής - και να υποβληθεί σε συγκριτικές μελέτες προτού εξαγάγουμε οριστικά συμπεράσματα για την αξία της. «Μπορεί πράγματι αυτή η αγωγή σε συγκεκριμένες ομάδες ασθενών, όπως τα άτομα με δυσαπορρόφηση της θυροξίνης σε δισκίο, οι ασθενείς με κοιλιοκάκη ή όσοι έχουν υποβληθεί σε βαριατρική επέμβαση, να αποδειχθεί ότι υπερέχει. Ωστόσο οι μέχρι στιγμής μελέτες αφορούν έναν μικρό αριθμό ασθενών και πρέπει να αναμένουμε μεγαλύτερου εύρους δεδομένα».

Σημειώνεται πάντως ότι τόσο στο εξωτερικό όσο και στη χώρα μας έχουν ξεκινήσει τέτοιου είδους συγκριτικές μελέτες. Σε κάθε περίπτωση, οι επιστήμονες αναφέρουν ότι μέσα στα επόμενα δύο-τρία χρόνια θα έχουμε πολύ πιο σαφή εικόνα για τα πλεονεκτήματα της υγρής θυροξίνης η οποία θα προκύπτει από τη λήψη του φαρμάκου από πολύ μεγαλύτερους αριθμούς ασθενών.

Μπορεί αυτό το κείμενο να είχε ως αφορμή την αυριανή ημέρα που αφιερώνεται στον θυρεοειδή, πρέπει όμως όλοι να αφιερώσουμε οποιαδήποτε ημέρα λίγο χρόνο στο να ασχοληθούμε μαζί του προκειμένου να εξασφαλίσουμε ότι ο νευραλγικός αυτός αδένας μας δεν κρύβει προβλήματα. Διότι μόνο φροντίζοντας την... ασπίδα του λαιμού μας θα υψώσουμε ασπίδα υγείας για τον οργανισμό μας.



ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΟΙ ΕΥΑΛΩΤΕΣ
Οι ομάδες υψηλού κινδύνου

Οι έγκυες γυναίκες αποτελούν από τις κύριες ομάδες υψηλού κινδύνου για εμφάνιση θυρεοειδοπαθειών και πρέπει να εξετάζονται συχνά

Αν αναρωτιέστε ποιες είναι οι ομάδες «υψηλού κινδύνου» για παθήσεις του θυρεοειδούς, η πρώτη και κύρια ακούει στο όνομα... γυναίκα. H αναλογία γυναικών προς άνδρες που πλήττονται από θυρεοειδοπάθειες είναι περίπου 5-8 προς 1 (λόγω του γυναικείου ορμονικού προφίλ). Σε ό,τι αφορά τις περιόδους της ζωής μιας γυναίκας, οι πιο επικίνδυνες είναι όσες συνδέονται με σημαντικές ορμονικές μεταβολές: η εφηβεία αλλά κυρίως η εγκυμοσύνη - για τον λόγο αυτόν, όπως επισημαίνει ο κ. Ντούντας, όλες οι έγκυοι πρέπει να ελέγχουν τον θυρεοειδή τους, κυρίως κατά το πρώτο τρίμηνο, αφού ο υποθυρεοειδισμός, ακόμη και ελαφράς μορφής, έχει συνδεθεί με προβλήματα στη σωματική και νοητική ανάπτυξη του εμβρύου, καθώς και με πρόωρη γέννα. «Οι δε γυναίκες με οικογενειακό ιστορικό πρέπει να ελέγχουν τον θυρεοειδή τους στο πλαίσιο του προγεννητικού ελέγχου». Μια άλλη «καυτή» περίοδος για εμφάνιση προβλημάτων στον θυρεοειδή είναι η εμμηνοπαυσιακή. «Ιδιαιτέρως οι γυναίκες με ιστορικό πρέπει να υποβάλλονται σε κλινική εξέταση, σε εξετάσεις αίματος και/ή σε υπερηχογράφημα». Στους άνδρες έλεγχος ενδείκνυται σε όσους έχουν συμπτώματα ή βεβαρημένο οικογενειακό ιστορικό. Τέλος και η παχυσαρκία συνδέεται με θυρεοειδίτιδα, υποθυρεοειδισμό αλλά και με εμφάνιση όζων του θυρεοειδούς. Δυστυχώς, σύμφωνα με τον κ. Ντούντα, «η συνεχής αύξηση της παιδικής παχυσαρκίας οδηγεί και σε αύξηση προβλημάτων του θυρεοειδούς από την παιδική ηλικία».

ΟΙ ΣΤΑΘΜΟΙ
Ενας αιώνας από την απομόνωση της θυροξίνης
Πριν από έναν αιώνα, μια εορταστική ημέρα και συγκεκριμένα η ημέρα των Χριστουγέννων του 1914 έμελλε να είναι σημαδιακή για τους ασθενείς με παθήσεις του θυρεοειδούς ανά τον κόσμο. Ηταν η ημέρα που ο Εντουαρντ Κένταλ απομόνωσε τη θυροξίνη (Τ4) ανοίγοντας τον δρόμο για μια θεραπεία που θα έσωζε εκατομμύρια ανθρώπους. Ας δούμε όμως με τη βοήθεια του κ. Γεράσιμου Κρασσά τους σημαντικότερους σταθμούς αυτών των 100 χρόνων που οδήγησαν από την απομόνωση της θυροξίνης στην κυκλοφορία πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας για πρώτη φορά της υγρής μορφής της.

1914: Ο Εντουαρντ Κένταλ - μετέπειτα νομπελίστας για τη σύνθεση και την κλινική χρήση της κορτιζόνης - απομονώνει κρυστάλλους καθαρής θυρεοειδικής ορμόνης σε εκχύλισμα θυρεοειδούς αδένα στην Κλινική Mayo στο Ρότσεστερ της Μινεσότας.

1927: Γίνεται στο εργαστήριο η σύνθεση της λεβοθυροξίνης (LT4) - της συνθετικής μορφής της θυροξίνης - από τους βρετανούς επιστήμονες Τσαρλς Ρόμπερτ Χάρινγκτον και Τζορτζ Μπάργκερ, οι οποίοι εργάζονταν στο Εθνικό Ινστιτούτο Μεταβολικών Ερευνών του Λονδίνου.

1951: Περιγράφεται η ανακάλυψη της δεύτερης θυρεοειδικής ορμόνης, της τριιωδοθυρονίνης (Τ3), από τον Τζακ Γκρος και τη Ρόζαλιντ Βενετία Πιτ-Ρίβερς στην επιθεώρηση «The Lancet».

1958: Εμφανίζεται στην αγορά των ΗΠΑ το πρώτο σκεύασμα λεβοθυροξίνης.

1992: Δημοσίευση δείχνει την προβληματική συμπεριφορά του μορίου της λεβοθυροξίνης σε συνθήκες αυξημένης θερμοκρασίας, υγρασίας, αυξημένου γαστρικού pH και άλλων παραμέτρων. Ως εκείνη τη χρονιά όλα τα σκευάσματα της LT4 κυκλοφορούσαν χωρίς ποτέ να έχουν υποστεί δοκιμασίες σχετικά με την ασφάλεια, τη βιοδιαθεσιμότητα, την απορροφητικότητά τους κ.τ.λ.

1997: Η αρμόδια Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ (FDA) εντάσσει την LT4 στα νέα φάρμακα (new drugs), γεγονός που σημαίνει ότι όλες οι εταιρείες οφείλουν να υποβάλλουν πλέον πλήρη φάκελο με εκτεταμένες μελέτες σχετικά με την ασφάλεια και αποτελεσματικότητα των σκευασμάτων τους. Η προθεσμία που δίνεται είναι ως τον Αύγουστο του 2000.

2003: Μετά την παράταση που έδωσε η FDA όσες εταιρείες δεν παρουσίασαν φάκελο σταμάτησαν να πωλούν λεβοθυροξίνη.

2009: Εγκρίνεται από την FDA στις ΗΠΑ το πρώτο διάλυμα LT4 σε μορφή μαλακής κάψουλας προκειμένου να δοθεί μια λύση στα προβλήματα που προκαλούν σε κάποιους ασθενείς τα δισκία Τ4.

2014: Στα τέλη του έτους, 100 χρόνια μετά την ανακάλυψη της θυροξίνης, το διάλυμα LT4 υπό μορφή μαλακής κάψουλας κυκλοφορεί και στην Ελλάδα.

Πηγή