Τα τέσσερα λάθη του Αλέξη

Βλέποντας την πορεία του Αλέξη Τσίπρα εντυπωσιάζεσαι. Ξεκίνησε το 2006 ως υποψήφιος δήμαρχος της Αθήνας επικεφαλής ενός μικρού αριστερού κόμματος το 2006, για να γίνει πρωθυπουργός εννέα χρόνια μετά. Είναι φυσικό να έχει πιστέψει στο καλό του άστρο και να κάνει σοβαρά λάθη:


1. Με αφορμή την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας επέλεξε να ανέλθει στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015 αντί να περιμένει να αναλάβει φυσιολογικά το 2016 που τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο ομαλά. Το αποτέλεσμα είναι να έχει απέναντί του την πληρωμή τεράστιων ποσών μέσα στο 2015 που αντιθέτως, το 2016 μειώνονται δραστικά. Επιπλέον στην ΕΕ σήμερα δεν υπάρχουν άλλες χώρες που να αντιστρατεύονται τα προγράμματα δημοσιονομικής πειθαρχίας. Οι εκλογές σε Ισπανία και Πορτογαλία, χώρες που βιώνουν έντονα την οικονομική κρίση, ωθούν τις κυβερνήσεις τους να είναι επιθετικές έναντι της Ελλάδος για να μη αυτοαναιρεθούν ως προς την πολιτική που εφάρμοσαν. Η ελληνική κυβέρνηση σηκώνει μόνη της το βάρος της αντιπαραθέσεως με τη γερμανική οικονομική (και όχι μόνον) πολιτική στην Ευρώπη.

2. Είναι σήμερα σαφές ότι ουδέποτε υπήρχε ένα σαφές σχέδιο για τη διαπραγμάτευση. Η ομάδα Τσίπρα είχε την πεποίθηση ότι οι θεσμοί/τρόικα θα υποχωρούσαν μπροστά στον ενδεχόμενο ελληνικής χρεωκοπίας και θα δέχονταν το αίτημα για αναδιάρθρωση του χρέους. Δεν υπήρχε εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση που η χρεωκοπία δεν λειτουργούσε αποτελεσματικά ως απειλή και οι δανειστές επέμεναν στην ολοκλήρωση της αξιολογήσεως, όπως διεμήνυαν και στην κυβέρνηση Σαμαρά.

3. Με την εμπλοκή Βαρουφάκη στις διαπραγματεύσεις χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Μέχρι τις 27 Απριλίου που ενεπλάκη στις διαπραγματεύσεις ο Τσακαλώτος, χάσαμε πολύτιμο χρόνο και εκνευρίσαμε τους δανειστές σε ατελείωτες φιλοσοφικές συζητήσεις χωρίς να καταθέτουμε συγκεκριμένες προτάσεις για μέτρα. Σε μία οικονομική διαπραγμάτευση ο χρόνος λειτουργεί πάντα υπέρ του πλέον ισχυρού. Οι αργόσυρτες διαδικασίες εξάντλησαν την ελληνική οικονομία. Τα μέτρα που πρέπει πλέον να ληφθούν έχουν πολύ υψηλότερο κόστος εν συγκρίσει προς την κατάσταση που επικρατούσε τον Φεβρουάριο.

4. Η διεξαγωγή του δημοψηφίσματος (αν και όπως γίνει...) θα λάβει χώρα τρεις ημέρες μετά τη λήξη του προγράμματος στηρίξεως της ελληνικής οικονομίας. Από διαπραγματευτικής πλευράς η επιλογή της ημερομηνίας είναι εντελώς άστοχη. Προγραμματίζεις να προχωρήσεις σε δημοψήφισμα εντός της διαπραγματεύσεως για να το χρησιμοποιήσεις ως διαπραγματευτικό πλεονέκτημα. Η διεξαγωγή ενός βεβιασμένου δημοψηφίσματος τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή που έχει τελειώσει η διαπραγμάτευση οδηγεί την Ελλάδα εκτός ευρώ, σε περίπτωση που η απάντηση είναι αρνητική. Εκτός, βεβαίως, εάν αυτός είναι ο στόχος (και δυστυχώς όλα αυτά γίνονται σε ένα κλίμα εξόχως διχαστικό).

Άγγελος Μ. Συρίγος Δικηγόρος, επίκουρος καθηγητής διεθνούς δικαίου και εξωτερικής πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

http://www.huffingtonpost.gr/angelos-sirigos/-_630_b_7687390.html?utm_hp_ref=greece