"Σα βγεις στον πηγαιµό για την ανάπτυξη, να εύχεσαι νάναι µακρύς ο δρόµος, γεµάτος στερήσεις, γεµάτος πείνα. Τους τρωικανούς και τους Τραπεζίτες, τον θυµωµένο Σόιµπλε µη φοβάσαι, τέτοια στον δρόµο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν µέν' η σκέψις σου ρηχή, αν κακόµοιρη υπόκλισις το πνεύµα και το σώµα σου κοιµίζει".
Αυτή θα µπορούσε κάλλιστα να είναι η µεταφορά του γνωστού ποιήµατος του γνωστού ποιητού από έναν µετανεωτερικό, φιλελεύθερο της χώρας µας. «Χώρας µας», τέλος πάντων... η δύναµη της συνήθειας βλέπετε. Τι θα είχε άραγε να πει γι' αυτή τη µεταµοντέρνα διασκευή ο Καβάφης; Κάτι µου λέει ότι θα δυσαρεστούνταν πολύ και θα λυπόταν ακόµα περισσότερο για την κατάντια στην οποία µας οδήγησε η προσµονή των Βαρβάρων, η πίστη στους Δαρείους και η αστοχία µας να κατανοήσουµε αυτό που ήθελε εν τέλει να πει ο ποιητής...
Μαλλί, τιβί και τσέπη σουρωτήρι... Άρτος και θεάµατα, σερβάιβορ κι άγιος ο θεός... Λίγο µε τα σµάρτφοουντ, λίγο µε τα σόσιαλ µίντια και λίγο µε καµιά µπλάκ φράιντει πότε-πότε, ο νεοραγιάς χρυσώνει το χάπι του («και το χαπάκι µου να είναι ζαναξάκι») και χωνεύει την πτώση απ' τον ουρανό του νεοπλουτισµού στα τάρταρα της νεοφτωχολογιάς. Πάντως το πεπτικό σύστηµα και άλλων δουλεύει ρολόι, εκείνων των άλλων που δεν ανήκαν τους παλιούς, καλούς καιρούς ούτε στους νεόπτωχους ούτε στους παλαιόπτωχους... Κι άλλωστε γιατί να µην χωνευτεί η σηµερινή κατάντια και αναξιοπρέπεια, αφού υπάρχει, όπως είπαµε, σερβάιβορ στην τιβί και οι διάφορες «καταπραυντικές» ουσίες διαθέσιµες και δελεαστικές παντού; Απ' την άλλη, το ριάλιτι σόου που διαδραµατίζεται γύρω µας καθηµερινά είναι πλουσιότατο και ικανοποιεί όλα τα γούστα, δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει ούτε η µικρή ούτε και η µεγάλη οθόνη: 'Έφιάλτης στην Αθήνα µε τον Χουντίνι (πλοκή: Εξαφάνιση της Ακρόπολης, του ΟΛΠ, του Ελ. Βενιζέλος κ.α.), Χίλιες και Μία Μίζες (Ε)-σε επαναλήψεις, Ο Γιορίκας φόρανε Πράντα, Ραγιάδες σε απόγνωση, Λαός για κλάµατα, Ο Τσίπρας φιλούσε υπέροχα, Η σιωπή των Γρεκών, Τρόικα 5-0, Το µικρό γίδι στην κάλπη, Η κρίση το 'σκάσε (κωµωδία) κ.α,
Τα µόνα πεθαµένα που δεν συγχωρούνται είναι τα όνειρα. Ποιος είναι µεγαλύτερος εγκληµατίας, αυτός που σου τα άρπαξε ή εσύ που τα ξεπούλησες; Το ξεπούληµα των ονείρων είναι το ξεπούληµα της Ψυχής στο διάολο κι έτσι πάνε και τα παιδιά σου στον αγύριστο και τα παιδιά των παιδιών σου ακόµα παραπέρα... Η πρώτη και σηµαντικότερη, δηλαδή αξιοπρεπής πάλη που οφείλει να κάνει ο σηµερινός άνθρωπος είναι καταρχήν όχι να αλλάξει το σύστηµα, αλλά να µην αλλάξει το σύστηµα αυτόν...
Πού 'σαι ρε Χρόνη, γιατί έφυγες κι εσύ; Τώρα ποιόν θα 'χουµε να µας τα λέει και να τους χαλάει λίγο τη σούπα; Τιµή και δόξα για όλες εκείνες τις λαµπρές φωνές της αγωνιζόµενης ανθρωπότητας και θρήνος για όλες εκείνες που βούλιαξαν και βουλιάζουν στη σιωπή και τη λήθη. Και άρα, τι µας µένει; Οι αποξηραµένες δάφνες του χθες και οι αποψιλωµένες ζωές του αύριο; Αυτό θες, ρε ραγιά; Και τον Ζορµπά τον ρώτησες; Πού στο διάολο τον καταχώνιασες; Άσε ξέρω, στην πιο βαθειά και σκοτεινή γωνία στο χρονοντούλαπο της ιστορίας πίσω από τα αυτοκόλλητα «ΠΩΛΕΙΤΑΙ» σε τιµή ευκαιρίας... Ο Ζορµπάς όµως δεν έχει πει την τελευταία λέξη ακόµα...
Της Βασιλικής Μανιού
dromosanoixtos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Αποποίηση ευθυνών: Το ιστολόγιο δεν παρέχει συμβουλές, προτροπές και καθοδήγηση.
Εισέρχεστε & εξέρχεστε με δική σας ευθύνη :)