Υποχωρώντας μπροστά στην Καταστολή

Η καταστολή είναι συνυφασμένη και αλληλένδετη με την ύπαρξη του κράτους και της όποιας εξουσιαστικής οργάνωσης επιβάλλεται πάνω στις ανθρώπινες κοινωνίες. Από αρχαιοτάτων χρόνων, μέσα στην περίοδο για την οποία έχουμε γραπτά στοιχεία, καταστολή υπήρχε με διάφορες μορφές.

Από τους έφορους στην αρχαία Αθήνα μέχρι τους ιεροεξεταστές στη μεσαιωνική Ισπανία, από τις εκπομπές τύπου «Big Brother» που προβάλλουν τα σύγχρονα πρότυπα του lifestyle και της κατανάλωσης, μέχρι τους πολυσπούδαστους αναλυτές και ψυχολόγους των μοντέρνων μπάτσων της συνείδησης, οι εξουσιαστές πάντα θα προωθούν την καταστολή της σκέψης και του σώματος, προσαρμόζοντάς την στα δεδομένα της εποχής, προσπαθώντας έτσι να σπάσουν κάθε έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης – ανυπακοής – διαφορετικότητας (π.χ. ρουφιάνοι πολίτες στα πλαίσια μιας πιο ασφαλούς κοινωνίας, διαχωρισμός στο σχολείο, στιγματισμός).

Μέσω της δημιουργίας εσωτερικών ή εξωτερικών εχθρών προς την «κοινωνική ειρήνη» και τον πολιτισμό, απονέμουν τον τίτλο και αποδίδουν το ρόλο του εγγυητή της ασφάλειας και της σταθερότητας στους μηχανισμούς καταστολής και τους παρουσιάζουν ως απαραίτητους στα μάτια των πολιτών που έχουν οικολογικά αλλά και ευρύτερα ενδιαφέροντα. Στόχος φυσικά είναι να αποτρέψουν κάθε προσπάθεια κοινωνικής αυτοοργάνωσης – εξεγερτικότητας, διεργασιών και πρακτικών που οδηγούν σ’ αυτό προς το οποίο η φυσική τους ροπή για ελευθερία και δικαιοσύνη τους σπρώχνει, αυτό που φοβούνται μη γίνει πράξη κάθε στιγμή και σε κάθε τόπο: η ΕΞΕΓΕΡΣΗ και η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ από τα δεσμά που έχουν επιβάλλει πάνω σε κάθε άνθρωπο και στη φύση.

Δεν υπάρχει εποχή και τόπος στη γη που, αργά ή γρήγορα, να μην ξέσπασαν εξεγέρσεις που είχαν στόχο την απελευθέρωση από κάθε μορφής επιβολή. Γιατί, οποιαδήποτε μορφή κράτους και να υπήρχε, υπήρχε επιβολή, βία πάνω στους ανθρώπους, καταναγκασμός.

Η μισθωτή σκλαβιά, ο στρατός, η οικογένεια, το σχολείο, η «επαγγελματική αποκατάσταση», δημιουργούν όλες εκείνες τις συνθήκες κάτω από τις οποίες συνθλίβεται η προσωπικότητα του ανθρώπου και διαμορφώνονται οι συνθήκες για την μετατροπή του σε υπήκοο. Και αυτό συμβαίνει ανεξαιρέτως σε δημοκρατικά, κομμουνιστικά, φασιστικά καθεστώτα. Η καταστολή μπορεί να είναι το ίδιο βάναυση με «δεξιές» ή «αριστερές» κυβερνήσεις και αν ανατρέξουμε λίγο στον ελλαδικό χώρο θα δει κάποιος ότι δεν μπορεί να κάνει ιδιαίτερη διάκριση ανάμεσα σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ, σε σχέση με το ζήτημα αυτό, παρά τις επιμέρους ιδιαιτερότητες που θα μπορούσαν να επισημανθούν σε ορισμένες χρονικές περιόδους.

Προσπαθώντας να εδραιώσουν την καταστολή, οι εξουσιαστές διαμορφώνουν και ένα σωρό ιδεολογήματα. Παράδειγμα, η καταστολή που ακολούθησε τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, πλαισιώθηκε και από μια ιδεολογική καμπάνια για το ισλάμ και την «τρομοκρατία», με τις όποιες διαφοροποιήσεις σε περιοχές του πλανήτη.

Σε κάθε περιοχή του πλανήτη, η καταστολή έχει και διαφορετικά χαρακτηριστικά. Διαφορετικής μορφής π.χ. είναι η καταστολή στη Σομαλία ή τη Νιγηρία, όπου οι πετρελαϊκές εταιρίες προσπαθούν να ξεζουμίσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές μιας χώρας και διαφορετική σε χώρες «ανεπτυγμένες» οικονομικά, όπου η πλύση εγκεφάλου μέσω της εκπαίδευσης και υπόλοιπών σύγχρονων μέσων, όπως τα ΜΜΕ, έχει εξαπλωθεί με πιο «προηγμένο» τρόπο.

Ένα είναι σίγουρο: η καταστολή αγγίζει όλους και όλες, είναι έτοιμη να χώσει ανθρώπους στη φυλακή, να καταπνίξει εξεγέρσεις σε φυλακές, να κατασπαράξει οποιονδήποτε θελήσει να αρνηθεί το ρόλο που του ετοιμάζουν οι κρατούντες. Και σίγουρα δεν απευθύνεται μόνο στους αναρχικούς.

Έτσι, λοιπόν, οποιαδήποτε μονομερής προσέγγιση σε σχέση με την καταστολή και τα γεγονότα […] με τα οποία συνδέεται θα ήταν λανθασμένη εξ αρχής, εφ’ όσν δεν θα αντιμετώπιζε το θέμα στην ολότητά του, δηλαδή καταστολή = εξουσιαστικοί μηχανισμοί – αντιλήψεις -ιεραρχία = κράτος. Κι αυτή είναι μια αντιμετώπιση που δεν λειτουργεί αφαιρετικά ως προς την πραγματικότητα.

Έχει σημασία εδώ μια ιδιαίτερη λεπτομέρεια: η μη αναγνώριση του γεγονότος ότι η πολύχρονη και πολύμορφη δράση των αναρχικών στον «ελλαδικό» χώρο έχει αναπτύξει μια ευρεία μορφή δραστηριοποιήσεων που ξεπερνούν τις ρεφορμιστικές διαμαρτυρίες, μπορεί να οδηγήσει ανθρώπους με αγωνιστικές διαθέσεις στον εγκλωβισμό και σε διλήμματα του τύπου «αφού η καταστολή απλώνεται γύρω μας, τότε πρέπει να πάρουμε τον κόσμο με το μέρος μας –> άρα να μας συμπαθήσει ο κόσμος –> άρα να απαρνηθούμε ή να κρύψουμε κάποιες από τις απόψεις μας. Μια τέτοια συμπεριφορά και στάση είναι αναμενόμενο να έχει απήχηση σε μια μερίδα σπουδαστών, που επηρεάζονται ή ακολουθούν αριστερίστικες φοιτητικές οργανώσεις, ή από το ΚΚΕ, ή ακόμα και από τη νεολαία ΠΑΣΟΚ.

Είναι προφανές πόσο ζημιά μπορεί να κάνει αυτή η προσέγγιση. Εκεί, μπορεί μια πολιτικάντικη τεχνική ή και πολιτική προσέγγιση να οδηγήσει στην αδρανοποίηση ή και απαξίωση αναρχικών απόψεων και πρακτικών, εν τέλει. Κι αυτό μπορεί να προέλθει από μια «προσέγγιση» και παραδοχή ότι οι αναρχικές απόψεις και τα αναρχικά προτάγματα δεν είναι πολύ «αρεστά» στον κόσμο. Τέτοιες καταστάσεις είναι ικανές να οδηγήσουν σε πλήρη αναθεώρηση θεμελιακών απόψεων για την αναρχική αλλά και την συνολικότερη απελευθερωτική κοινωνική δράση οδηγώντας σε μονοπάτια, λίγο ως πολύ γνωστά, και σε μεθοδεύσεις που δεν έχουν σχέση με την ουσία μιας ανοιχτής και απελευθερωτικής δημιουργικής δράσης.
Οι αναρχικοί/ες δεν έχουν ανάγκη να γίνουν αρεστοί, γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά πως όποιοι προσπαθούν να γίνουν αρεστοί είναι είτε υποτακτικοί, είτε θέλουν να χειραγωγήσουν. Οι αναρχικοί/ες δεν χρειάζονται κάποιου είδους «ευρωπαϊκή» κατεύθυνση, είτε με γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές τάσεις, είτε με δημιουργία χώρων και καταστάσεων, που αναπαράγουν κάποια από τα πρότυπα του πάλαι ποτέ χιπισμού.

Αφού η καταστολή είναι ένα ευρύτερο ζήτημα, δεν μπορεί να ειδωθεί παρά συνδεμένο με την ύπαρξη του κράτους και άρα η καλύτερη προσέγγιση είναι η συνολική κατάθεση απόψεων και η δράση από την ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ σκοπιά.

Το να κάνουμε βήματα πίσω κάθε φορά που έχουμε συλληφθέντες / προφυλακισμένους ή εισβολή στα πανεπιστήμια, είναι το βούτυρο στο ψωμί του κράτους.

Η θετική ή μη απήχηση που έχει κάθε φορά η αναρχική δράση, δεν θα πρέπει να παραβλέπεται πως, σχετίζεται με τις κοινωνικές συνθέσεις που πραγματοποιούνται. Αυτό, όσο κι αν προσπαθούν να το διαστρεβλώσουν οι αριστεροί πολιτικοί, ανοίγει το δρόμο και για ακόμα δυναμικότερη παρουσία σε πολύ περισσότερα σημεία αντιπαράθεσης, αλλά χωρίς προσποιήσεις και υποχωρήσεις στα θεμελιακά ζητήματα της ανθρωπινότητας και της ελευθερίας.

ΞΑΝΑ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ και Σύντροφοι
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 65, Οκτώβριος 2007
https://anarchypress.wordpress.com/2017/12/20/%cf%85%cf%80%ce%bf%cf%87%cf%89%cf%81%cf%8e%ce%bd%cf%84%ce%b1%cf%82-%ce%bc%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%84%ce%ac-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bb%ce%ae/

Lemmy