Μεταξύ Αλέξη και Ζωής προτιμώ Κοκό Σανέλ!

Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος  

Αν ψάχνεις για τις δύο περισσότερο πολεμικές κατηγορίες στο πλαίσιο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, δεν θα τις βρεις να σχηματίζονται στο δίπολο Τσίπρας-Μητσοτάκης, ούτε ασφαλώς στο Τσίπρας-Κουτσούμπας, άλλα σε εκείνο των Τσίπρα - Κωνσταντοπούλου.

Ο κύριος Τσίπρας ενώ γνωρίζει πως δεν τον συμφέρει ούτε καν να υπονοεί κάτι για την κυρία Κωνσταντοπούλου, καθώς έτσι νομιμοποιεί πολιτικώς την δεύτερη να τον ξεμπροστιάσει, δεν αποφεύγει τον πειρασμό. Έχει αναπτύξει ένα είδος μαζοχισμού με την Ζωή ο Αλέξης και αυτή δεν αφήνει ανεκμετάλλευτη την πρόκληση. "Ικανοποιεί" τον μαζοχισμό του με τηλεοπτικά "διαγγέλματα-μαστιγώματα" εναντίον του.

"Τα λέει καλά", μου λένε στο σπίτι! "Τα λέει άσχημα", αντιτάσσω εγώ. Και τι σημασία έχει πώς τα λέει, στο βαθμό που συμφωνείς και εσύ με αυτά που αναφέρει στα "μέγα-σποτάκια" της;

Κοίταξε, αγαπητέ αναγνώστη, μετά την ιλαροτραγωδία στην πολιτική πράξη του μείγματος μη-λενινιστών αριστερών που σχημάτισε κυβερνητική ένωση με τον Καμμένο και την ακρολαϊκιστική δεξιά του, δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ στη συνέχεια να κάνω έκπτωση στο ζήτημα της (πολιτικής) αισθητικής. Με ανησυχεί το ύφος του ΣΥΡΙΖΑ, έλεγα, εντίμως, ακόμη και την περίοδο που υποστήριζα τον ΣΥΡΙΖΑ στον δρόμο (του) για την κυβερνητική εξουσία - αν θυμάσαι. Σύντομα αποδείχθηκε πως η "εμμονή" μου στο ζήτημα της αισθητικής ήταν ο πλέον αξιόπιστος δείκτης για την ηθική και πολιτική ποιότητα του μεγαλύτερου μέρους αυτού του κόμματος που κέρδισε ξανά εκλογές, αφού ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του απαλλάχθηκαν από τα "προγραμματικά βαρίδιά" τους. Πολλά θα μπορούσες να παραβλέψεις στην ηγεσία ενός κόμματος, όχι όμως την γενική (πολιτική) αισθητική της! Αυτό είναι το κρίσιμο. Αυτό δείχνει το μέλλον του κόμματος. Και αυτό αφορά περισσότερο στα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά στο δίπολο αριστερά- δεξιά, καθώς είναι αυτά που συνδέουν ιδεολογικώς το ύφος με το ήθος της εξουσίας. Και ασφαλώς το πλαίσιο του ύφους χαρακτηρίζεται από την αισθητική που αυτό ως δομή ενσωματώνει.

Εδώ είναι το πρόβλημα με την Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ένα πρόβλημα που μάλλον δεν συνειδητοποιεί η ίδια. Η αισθητική του πολιτικού της λόγου δεν διαφέρει σε τίποτε από εκείνη του Αλέξη Τσίπρα και της κυβερνητικής του παρέας. Πρόκειται για έναν άσχημο τρόπο, με τον οποίο μοιάζει να κυκλοφορεί η φαινομενικά ανεπτυγμένη κουλτούρα αυτής της πολιτικού μέσα της. Ένας τρόπος που δεν διαφέρει με εκείνον του Αλέξη, παρότι στην δική του περίπτωση καί η κουλτούρα εμφανίζεται πιο απλοϊκή και η συνοχή του λόγου υποδεέστερη. Σημασία, επιμένω, έχει να μην κυκλοφορεί η κουλτούρα μέσα μας σαν βαρβαρότητα. Και αυτό δυστυχώς φαίνεται να συμβαίνει και στην περίπτωση της Κωνσταντοπούλου, όταν δοκιμάζει να απαντήσει στους υπαινιγμούς Τσίπρα εις βάρος της. Ίσως θα πρέπει να προσέξει τι επισημαίνει ο σοβαρός μελετητής της αισθητικής Marc Jimenez: "Η αισθητική δέχεται το στοίχημα να ανταποκριθεί στις αυξανόμενες απαιτήσεις όσον αφορά την ερμηνεία, την αποσαφήνιση και το νόημα, να καταδείξει ότι το να κυκλοφορεί κάποιος στα θελκτικά πάρκα της κουλτούρας είναι ευχάριστο, αλλά πως είναι σημαντικότερο να κυκλοφορεί η κουλτούρα μέσα στον καθένα από εμάς". Και αυτό προσδιορίζει την αισθητική του καθενός μας.

Το ότι το μεταμοντέρνο στην αισθητική περνά αυτή την περίοδο κρίση, δεν σημαίνει πως πρέπει να αγνοήσουμε και τίς μοντέρνες απόψεις που συνέδεσαν άρρηκτα την πολιτική με την αισθητική (Μπένγιαμιν, Μαρκούζε, Αντόρνο). Εκεί πράγματι υπάρχει έδαφος για να παλέψουμε με την βαρβαρότητα στην άρθρωση του πολιτικού λόγου και ευρύτερα στην υφολογική μας παράσταση. Αν δεν μπορείς να εντρυφήσεις στην αισθητική του Ηλία Ηλιού, του Λεωνίδα Κύρκου ή του μοναδικού Σοφιανού Χρυσοστομίδη, μελέτησε τουλάχιστον την Κοκό Σανέλ! Ο Κοκτώ κάποτε είπε γι’ αυτήν ότι "ήταν κάτι σαν θαύμα, δούλεψε στον κόσμο της μόδας με κανόνες οι οποίοι είχαν αξία μόνο για τους ζωγράφους, τους ποιητές και τους μουσικούς". Αυτό ακριβώς έπρεπε να χαρακτηρίζει και τον πολιτικό λόγο, αλλά ασφαλώς και την πολιτική πρακτική μιας σύγχρονης αριστεράς.

Όταν κάποια ξημερώματα κουβέντιαζα με τον Σοφιανό Χρυσοστομίδη ζητήματα πολιτικής, στο αγαπημένο του πατσατζίδικο της Ομόνοιας, "έβλεπα" να παρελαύνουν μπροστά μου δημιουργίες της Κοκό Σανέλ. Επροκείτο για έκφραση μιας ορθολογικής δραστηριότητας που αμφισβητούσε, χωρίς βαρβαρότητα, το πολιτικώς ορθό, η οποία ωστόσο δεν ήταν εξηγήσιμη ορθολογικά με απλό, αυτονόητο τρόπο. Απαιτείτο ένα είδος αισθησιακότητας για την αντίληψη του πολιτικού φαινομένου, πράξη που συνέδεε με έναν φυσιολογικό τρόπο την πολιτική με το ήθος. Όπως ακριβώς έκανε με μεγάλη επιτυχία η Κοκό Σανέλ, υπηρετώντας με ολοκληρωμένο τρόπο την θηλυκότητα και όχι την βαρβαρότητα πάνω στο σώμα μιας γυναίκας.

Τα τελευταία σποτ της κυρίας Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι εξίσου αντιαισθητικά με εκείνο το προεκλογικό όπου η "γόβα πίεζε τον γρύλο". Ο πολιτικός της λόγος ως αισθητική προσβάλει αυτούς που θα μπορούσαν να την αποδεχτούν, επειδή συμφωνούν μαζί της. Και όσο αδιαφορεί η ίδια για το αισθητικό αποτέλεσμα της πολιτικής της παρέμβασης, επίτρεψέ μου, μεταξύ Αλέξη και Ζωής να προτιμώ Κοκό Σανέλ, παρότι λέγεται οτι ανέπτυξε “παραφύση σχέση” με τους ναζί !...

http://www.press-gr.com/2017/12/blog-post_8763.html