Ντόρρος Θεόδωρος - Βραδινή μοναξιά

 Είναι η ώρα που ολονώνε η ζωή βαραίνει την ψυχή μου.
Στο πλαϊνό γιαπί ένας εργάτης στήθηκε
ανάμεσα σε δυό φωτάκια ολοκόκκινα.
Μόλις που βλέπει.

Και ξαναρχίζει χτυπητό το πάφλασμα της λάσπης.

Και το σκάψιμο... Να πάρει μέσα κάποιονε….

Ώρα πολύ

Κουράστηκα μαζί του...

Φεύγει και αυτός μέσα στην βροχή

σα νάφησε τον κόσμο ατέλειωτο.

 

(Απόσπασμα)