Μηχανές του χρόνου

Κάποτε λέγανε ότι θα μας αντικαταστήσουν από μηχανές. Κι όλο λέγαμε «δεν γίνεται, οι μηχανές δεν έχουν το μυαλό και την καρδιά μας». Και συνεχίζαμε, ευχαριστημένοι με τη δουλειά μας. Και καμαρώναμε συνέχεια· αυτό δεν μπορούν να το κάνουν μηχανές. Και συνεχίζαμε. Φτιάχναμε όλο και καλύτερες μηχανές, που ούτε η φαντασία μας δεν είχε προλάβει να θελήσει. Κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε όλο και πιο ευχαριστημένοι. Κι ο καιρός περνούσε…

Βάλαμε καθρέπτες παντού, για να καμαρώνουμε παντού το μεγαλείο μας και να χαμογελάμε μακάριοι. Κι όλο και περισσότερο οι μηχανές μας γίνονταν καθ’ εικόνα και ομοίωσίν μας. Και σκεφτήκαμε όλα αυτά πρέπει να τα καταγράφουμε συνεχώς, μην ξεχαστεί τούτο το ατέλειωτο μεγαλείο. Κι η γραφή δεν έφτανε να το διηγηθεί. Γι’ αυτό, γεμίσαμε κάθε μονοπάτι μας με μηχανικά μάτια που έβλεπαν τα πάντα και δεν ξεχνούσαν τίποτε. Πλέον, νιώθαμε θεοί. Κι ο καιρός περνούσε…

Μα να που κι ο θεός κάποτε ξεκουράστηκε. Αλλά εμείς, όχι, για μας δεν είχε μέρα ξεκούρασης, όλες ήταν μέρες παραγωγής. Ξεπεράσαμε ακόμη και τον θεό. Μας ξεπέρασε, βέβαια, κι αυτός. Κι η θρησκεία ακόμη θύμωσε με την αλαζονεία μας κι αποφάσισε να μας κάνει πόλεμο. Για να κρατηθεί, γαντζώθηκε με τα νύχια της από τις τελευταίες τυφλωμένες ψυχές. Μα όλες οι θρησκείες κάποτε τελειώνουν. Κι ο καιρός περνούσε…

Και γίναμε θαυμάσιοι μέσα στα θαυμαστά μας έργα. Θαυμάσιοι! Τίποτε πια δεν μας νικούσε, τίποτε δεν μας άγγιζε. Τίποτε δεν υπήρχε να μας ξεπεράσει. Η μόνη μας απειλή έμειναν να είναι οι άλλοι άνθρωποι. Κι έτσι γινόμασταν όλο και πιο θαυμάσιοι. Ο ένας να βγάλει τα χέρια του άλλου, ο ένας να σπάσει τα μάτια του άλλου. Οφθαλμός αντί οφθαλμού… κι ο μωσαϊκός νόμος ξαναξύπνησε, αν είχε κοιμηθεί και ποτέ. Ο πιο δύσκολος άθλος, που κι έναν Ηρακλή θα δυσκόλευε, έγινε το να παραμένεις άνθρωπος. Όλοι θέλαν να είναι ήρωες. Κι ο καιρός περνούσε…

Μάθαμε να γεννάμε με συνέπεια μηχανές. Κάθε παιδί εκπαιδεύτηκε ως γνήσιο τέκνο της μιας και αδιαίρετης μηχανής. Ούτε καν να προλάβει να θυμάται πότε ήταν παιδί. Λάβαμε σωστή εκπαίδευση. Μάθαμε να καρφώνουμε το βλέμμα στο χώμα. Πάψαμε να κοιτάμε τον ουρανό, γιατί, λέει, από λάσπη είμαστε φτιαγμένοι. Κι έπειτα, βγάλαμε συστηματικά όλα τα σπλάχνα από τη γη. Μικροί κι ασήμαντοι μητροκτόνοι, που θέλαν να κατακτήσουν την αιωνιότητα. Δεν λυπηθήκαμε δυνάμεις. Μέρα νύχτα, με το αίμα της τροφοδοτούσαμε φωτιές, σπονδές στον θεό του τίποτε, σε εκείνον τον θεό που έκανε σύμβολο την ύλη του, για να μοιάζει με κάτι και να φαίνεται πανταχού παρών. Κι ο καιρός πέρασε…

Τελικά, τους τη σκάσαμε· οι μηχανές δεν μας πήραν τις δουλειές. Τώρα, οι μηχανές είμαστε εμείς.

Και κοιτούμε σαστισμένοι την ώχρα στον ορίζοντα, με τις μηχανικές, μα σάρκινες κινήσεις μας. Κόβουμε τον χρόνο σε μικρά κι ακόμη μικρότερα κομματάκια, να τα κάνουμε όλα στρογγυλά και μετρήσιμα. Δεν χρειαζόμαστε καν υπεκφυγές πια. Ξέρουμε το σωστό, το πρέπον. Το χρυσό του ορθού λόγου στέμμα καρφώνουμε στη γλώσσα που τα ψευδή λέγει. Και συνεχίζουμε, με αίμα, με βίδες, με νευρώνες και κυκλώματα την κατάκτηση του τίποτα.

Κι όμως, πέρα από τον ωχρό ορίζοντα, πέρα από τις Πόλεις της Νύχτας, κατοικεί του Σύμπαντος το ηχείο. Κι αν τα βράδια στρέψεις την ακοή σου προς τα εκεί, θα το αφουγκραστείς να ψιθυρίζει:

«Ζήσε και δράσε μέσα στον κόσμο σου σαν τον άνεμο
που, ενώ μαστιγώνει όλα εκείνα με τα οποία
συγκρούεται,
συγχρόνως γεμίζει και ζωογονεί τα πάντα χωρίς
να τα μάχεται
Και πάνω απ’ όλα μην ξεχνάς

ότι δεν είσαι φτιαγμένος από λάσπη,
αλλά από αστρόσκονη.
Ο προορισμός σου δεν είναι η γη,
αλλά τα άστρα.
Είσαι παιδί της ενέργειας και του χρόνου.
Και κει πρέπει να επιστρέψεις.»

σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Από την ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ, φ. 166, Δεκέμβριος 2016

https://anarchypress.wordpress.com/2017/09/10/%ce%bc%ce%b7%cf%87%ce%b1%ce%bd%ce%ad%cf%82-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%87%cf%81%cf%8c%ce%bd%ce%bf%cf%85/