Οι δύο και πολλές Ελλάδες της πανδημίας

 

Του Γιάννη Νικολόπουλου
Η τελευταία εβδομάδα στην Ελλάδα υποτίθεται ότι θα ήταν η εβδομάδα λήξης του δεύτερου πανικόβλητου λοκντάουν. Το λοκντάουν όχι μόνο δεν ήρθη αλλά επεκτάθηκε χρονικά και τρομαγμένα έως τις 14 Δεκεμβρίου, τουλάχιστον.

Στο ίδιο πλαίσιο, αντίθετα, γίναμε ξανά μάρτυρες όλων των άλλων πρόσκαιρων ή βαθύτερων λοκντάουν που έχουν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα στη σκιά και το βάθος των μνημονίων, της λιτότητας και της κοινωνικής και οικονομικής καταστροφής πλατιών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας. 

Έπεσε λοκντάουν και γενική απαγόρευση πληροφόρησης του ελληνικού λαού για τα φαιδρά πρωθυπουργικά και συζυγικά καμώματα στην Πάρνηθα από τους ιδιωτικούς τηλεοπτικούς σταθμούς, που, ας το θυμηθούμε πήραν “νόμιμες” άδειες για τις αυθαιρεσίες τους και αντισυνταγματική ασυλία για δέκα χρόνια από το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο επί ημερών ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και προθύμων της πρώτης φοράς Αριστερο-δεξιάς. Όποιος (νομίζει ότι) μαθαίνει τα γεγονότα της εσωτερικής πολιτικής σκηνής ακόμη μόνο από τα τηλεοπτικά κανάλια, θα έμενε στο απόλυτο σκοτάδι και το καθολικό λοκντάουν παραπληροφόρησης για το μοτοκρός και την ποδηλασία στα όρη και τα ήμερα βουνά της Αττικής, κατά παράβαση της κείμενης έκτακτης και εξαιρετικής νομοθεσίας που ισχύει και επιβάλλεται διά ματωμένου ροπάλου και εξοντωτικών προστίμων για όλους τους άλλους Έλληνες πολίτες. 

Αλλά, αυτό το… απαγορευτικό λογοκρισίας και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας προϋπήρχε της πανδημίας: από την εποχή που για παράδειγμα δημοσιογράφοι δήλωναν ευθαρσώς ότι έπαιρναν ειδήσεις στο μαξιλάρι τους, προσποιούμενοι ότι τάχα το δημόσιο χρέος ήταν “βιώσιμο”, ενώ δεν ήταν, και γαβγίζοντας από τα τηλεπαράθυρα πως όλα ήταν καλώς καμωμένα επί κυβερνητικών ημερών ΝΔ. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, απλά έρχονταν και μερικά μεταγωγικά αεροσκάφη από την Ιταλία για να ανεφοδιάσουν τις τράπεζες με ευρώ, αλλά κανένας δεν τολμούσε να το αναφέρει μέχρι τη στιγμή που έραψε ενδεχομένως ταγιέρ ή κοστούμι γαλάζιου ευρωβουλευτή. 

Η τηλεκπαίδευση υπολειτουργεί σε καθεστώς ταξικού, ρατσιστικού και μειωτικού λοκντάουν. Δεν υπάρχει τηλεκπαίδευση και επομένως παιδεία στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση για παιδιά των Ρομά ή για παιδιά ανέργων, φτωχών και “εξαρτημένων από τον μισθό τους”, όταν έχει κοπεί το ρεύμα, έχει τερματιστεί η υπέρογκη για τα ευρωπαϊκά δεδομένα συνδρομή στο ιδιωτικοποιημένο δίκτυο τηλεφωνικής σύνδεσης και διαδικτύου ή υπάρχει αντικειμενική αδυναμία αγοράς και προμήθειας υπολογιστή και tablet. Οι εικόνες και οι φωτογραφίες από την Ηλεία και τη Μεσσηνία στην Πελοπόννησο και το Ρέθυμνο στην Κρήτη είναι αντιπροσωπευτικές μιας κατάστασης που προϋπήρχε της πανδημίας: η ελληνική παιδεία σε όλες τις βαθμίδες της όπου τάχα είναι δημόσια και δωρεάν είναι στην πραγματικότητα ένα πολύ ακριβό και απλησίαστο σπορ για τους μη έχοντες και κατέχοντες Έλληνες που λογίζονται από το επίσημο κράτος πολίτες δεύτερης και τρίτης κατηγορίας. 

Όπως ακριβά είναι κατά κανόνα και τα ατομικά αθλήματα, όπως το τένις. Δεν μπορούν όλοι να προετοιμαστούν, να προπονηθούν και να πετύχουν σε επαγγελματικό και αμειβόμενο επίπεδο στο τένις. Αντίθετα, το μπάσκετ, παλιότερα το ποδόσφαιρο είναι πιο δημοκρατικά και εξισωτικά σπορ. Αρκεί μια μπάλα, όχι απαραίτητα καλής ποιότητας, και ένα ανοιχτό, βροχερό, λασπωμένο ή τσιμεντένιο γήπεδο. Και μπόλικο ταλέντο. Και σίγουρα πολλή και σταθερή δουλειά, ατομική και ομαδική. Που βασίζεται και προϋποθέτει το σύνολο και το team spirit. 

Επομένως όταν αθλητές του τένις, καταξιωμένοι, γνωστοί, πετυχεμένοι (sic) αναρωτιούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με μπόλικη οίηση και έπαρση και εν μέσω πανδημίας γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει ένα Harrods την ώρα που άλλοι αθλητές πολύ περισσότερο καταξιωμένοι, πολύ περισσότερο γνωστοί και πολύ περισσότερο και πραγματικά πετυχημένοι στην οικουμένη μοιράζουν διακριτικά και κόσμια τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης στην παλιά τους γειτονιά, τότε οι δύο και πολλές Ελλάδες, από τη μία της Πάρνηθας και από την άλλη, των Ρομά, από την μία των Harrods και από την άλλη της διανομής τροφίμων, είναι κρυστάλλινες, ξεκάθαρες και ασύμπτωτες. Και ο κορονοϊός βοηθά ως μεγεθυντικός φακός να καταλάβουμε ποιος ανήκει πού και ποιος διαθέτει πραγματική κοινωνική και πολιτική συγκρότηση και μέγεθος σοβαρού και υπεύθυνου ανθρώπου σε καιρούς κρίσης, δοκιμασίας και μεγάλων ευθυνών. 

Εκείνων των ευθυνών που καθημερινά παίρνουν στα χέρια τους για όλους εμάς, οι γιατροί και οι νοσηλευτές στο Εθνικό Σύστημα Υγείας και τις μονάδες εντατικής θεραπείας. Οι ίδιοι και οι ίδιες που σύμφωνα με τις επώνυμες καταγγελίες τους δεν μπορούν πια να πάρουν στα χέρια τους ένα κλειδί για ένα διαμέρισμα, δεχόμενοι τη ρατσιστική και μειωτική αντιμετώπιση ενός εν δυνάμει μολυσματικού και επικίνδυνου παρία της ασθένειας και του θανατικού. 

Αυτή είναι η άλλη όψη στο νόμισμα των ανέξοδων και φτηνιάρικων πρωθυπουργικών και συζυγικών χειροκροτημάτων από μπαλκόνια και αυλές που αντικατέστησαν την ουσιαστική ενίσχυση του ΕΣΥ και την πραγματική καθημερινή και σοβαρή ενημερωτική εξοικείωση των Ελλήνων με τον κορονοϊό, τα αίτια, τις επιπτώσεις και κυρίως τα μέτρα ατομικής και συλλογικής προφύλαξης και προστασίας. Λοκντάουν, λοιπόν, και στα διαμερίσματα ξεκούρασης και ανασυγκρότησης των ηρώων της πρώτης γραμμής. Λοκντάουν με ευρύτατη πολιτική και κοινωνική συνυπευθυνότητα, καθώς αυτοί οι άνθρωποι, αυτοί οι επαγγελματίες, αυτοί οι υγειονομικοί δεν έτυχαν της καθολικής και σωστής επιβράβευσης των τιτάνιων καθημερινών προσπαθειών τους. 

Η δημόσια αναγνώριση και τιμή στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δεν έγιναν από την κυβέρνηση της ΝΔ και προσωπικά τον πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη μεταφράζονται σήμερα στον διωγμό και την απαξίωση τους από τους ιδιοκτήτες ακινήτων και τηλεοπτικών καναλιών, που μάλλον τους θεωρούν κάτι μεταξύ αναλώσιμου εθελοντή μπροστά στον θάνατο και δημόσιου κινδύνου διασποράς του κορονοϊού. Αυτός είναι ο ενδεικτικός απόπατος μιας κοινωνίας που εδώ και χρόνια ξεφτιλίζει τη μόρφωση, την παιδεία, την ανιδιοτελή καθημερινή προσφορά και τον ανθρωπισμό παραχαράσσοντας νοήματα περί ‘’ανθρώπινων συμπεριφορών’’ προσομοιωμένων στην εικονική πραγματικότητα μιας ποδηλατάδας του παραβατικού θεαθήναι και όχι για σημαντικούς ανθρώπους με κύρος, πολιτισμό και ήθος, προσωπικότητες με το πι κεφαλαίο που δίνουν καθημερινό υγιειονομικό και κοινωνικό αγώνα εκ μέρους όλων μας.
Αυτή είναι και η πραγματική διαφορά ανάμεσα στους ατομιστές ρακετοφόρους των Harrods και τους ομαδικούς παίκτες των Σεπολίων. 

Αλλά αυτή η απόσταση σε ποιότητες και χαρακτήρες, σε προτεραιότητες και σημασίες, σε πραγματικά φωτεινά παραδείγματα και κατασκευασμένα και κάλπικα είδωλα δεν θα καταγραφεί σε καμία από τις τρεις διαφορετικές βάσεις δεδομένων που διατηρεί το ελληνικό κράτος και η κυβέρνηση της ΝΔ για να αλλοιώνει και να υποβαθμίζει ακόμη και σήμερα την καταστροφική πορεία της πανδημίας στην Ελλάδα. 

Με μέσο όρο 99 νεκρών κάθε μέρα, ένα Harrods στην Ελλάδα θα ήταν οπωσδήποτε απαραίτητο – για να στεγάσουμε τις άστεγες νοσηλεύτριες του ΕΣΥ, για να μάθουν τα παιδιά των Ρομά γράμματα με τηλεκπαιδευτικές και παραδοσιακές μεθόδους διδασκαλίας , για να χορτάσουν την πείνα τους οι πεινασμένοι των Σεπολίων. Και για να κάνουν ποδήλατο στους πλατιούς διαδρόμους του πολυώροφου πολυκαταστήματος, ελεύθερα και ευτυχισμένα, όλα εκείνα τα παιδιά που σήμερα ζουν εγκλωβισμένα μεταξύ πρωθυπουργικής ανικανότητας και ταξικής μονομέρειας και δυστυχισμένα μεταξύ κοινωνικού και εκπαιδευτικού λοκντάουν και ενός SMS με κωδικό 6.

Πηγή: ΚΟΣΜΟΔΡΟΜΙΟ

via